Wat voorbestemd was om een tweeluik te worden over mid-vijftiger Philippe, krijgt plots een derde deel. Wat valt er nog te vertellen over een man die na een tegenslag zijn tweede leven heruitvindt? Eind goed al goed is soms een gouden regel. En toch.
We vinden levensgenieter Philippe terug in een klein dorpje in het hart van Bordeaux. Hij heeft er zijn eigen bibliotheek opgericht, het enige handeltje in het dorp. Daarnaast brengt hij veel tijd al vissend door met zijn maten, waarbij hij vooral aan de waterkant de grote klassiekers uit de literatuur verslindt. Kortom, een klein paradijs.
Tijdens de zomermaanden houden zijn moeder en zoon hem er gezelschap. Ook de mooie Camille komt hem opzoeken. Maar vanaf dan beginnen de wolken zich op te stapelen boven het luizenleventje van onze 55-jarige.
Durieux en Gibrat schenken ons een zomer in het midden van Bordeaux, ver van het tumultueuze Parijs en de werkproblemen die Philippe in de eerdere delen de das hadden omgedaan. Hij leidt intussen een rustig leventje, bijna een droom, omringd door boeken en wijngaarden. Een leven als God in Frankrijk waar alles zonder beperkingen lijkt voort te kabbelen. Maar beide auteurs zijn niet van plan om het in dit toegevoegde deel onze vriend gemakkelijk te maken.
Ten eerst wordt Philippe geconfronteerd met emotionele problemen. Daarnaast krijgt hij een heel andere kijk op zijn bezoekende moeder en op het leven in het algemeen. Maar het is niet omdat Philippe het middelpunt van het verhaal is dat hij dat ook van de wereld is. De auteurs slagen erin om een mooie galerij aan nevenpersonages te creëren, met elk zijn geheimen, verlangens en verdriet. Een van die personages neemt ons zelfs , indirect, mee op reis naar Transcaspie in het jaar 1890. Een nogal onverwachte invalshoek die op het einde van het verhaal door Durieux zelf verklaard wordt.
Eigenlijk vertelt dit boek kleine verhalen die gemakkelijk de onze hadden kunnen zij. Maar altijd met een vleugje humor of lichte spot, hoewel de dialogen soms wat zwakker uitvallen dan in de vorige twee delen. Wat we krijgen is een zeer menselijk relaas in stripvorm dat je doet denken aan kleine pauzes tijdens een lange autorit in het gras onder een zomerzonnetje. Er gebeurt niks bijzonders, maar het doet wel eens goed om simpelweg halt te houden.
En het moet gezegd, een pauze die door Durieux geïllustreerd wordt, maakt het allemaal nog aangenamer. Zijn tekenstijl, die op het eerste zicht heel simpel lijkt, vraagt echter een hoop werk, zeker als je ziet op welke manier hij de verschillende emoties van de personages tot leven brengt. Perfect voor dit verhaal. Helemaal anders dan in zijn vorige reeksen, die meer manga-achtig overkomen, grijpt hij hier terug naar de stijl van het magisch-realistische Central Park uit 2005.
Nu het tweeluik uitgebreid is, mag deel 4 — al was het een spin-off — zeker komen. Dat doet me eraan denken: Lang geleden dat we van Meneer Johan nog iets gehoord hebben…
