AB, Brussel, 3 oktober 2010
Hoewel sommige muziekjournalisten aanvankelijk
teleurgesteld waren bij de release van MGMT’s nieuwste, bleek het
niettemin een sterke plaat. Kant en klare hitsingles als ‘Kids’,
‘Electric Feel’ en het anthem ‘Time to Pretend’ ontbraken,
maar een aandachtig en onbevooroordeeld oor ontdekte een prachtig
album. Met ‘Congratulations‘
breit MGMT zo verder aan een repertoire dat je niet alleen in een
roes kan beleven, maar ook live eens mag gezien hebben. Dat hebben
ze zondagavond 3 oktober in de grote zaal van de AB in Brussel
bewezen. Om tien over negen begroet de band kort en schuchter het
publiek. Ook tijdens de rest van het concert is er weinig verbaal
contact, hoewel ze zich kennelijk amuseren. Op de achtergrond valt
het lege projectiescherm op. MGMT begint er vlug aan en niet met
een oude hitsingle, maar met ‘Weekend Wars’. Geen knaller
op het eerste zicht, tot leadguitarist James Richardson
zich laat gaan tijdens een geslaagde, degelijke solo, wat hij later
nog een paar keer heeft herhaald. Ruimte voor live-interpretatie
dus, I like.
‘It’s Working’ volgt en Van Wyngarden blijkt de hogere tonen
niet echt aan te kunnen – voor de rest is er weinig aan te merken
op zijn stemgeluid. Het publiek bekommert zich hier weinig om en de
sfeer komt er snel in: de eerste handen klappen al mee! Tijdens
‘The Youth’ vliegt er rechts vooraan confetti in de lucht en
Wyngarden kan het enthousiasme van het publiek nauwelijks geloven.
Een oprechte glimlach verschijnt op zijn gezicht.
Hij kondigt ‘Flash Delirium’ aan en het lege scherm achter de
band wordt gevuld met psychedelische figuren. Dansende vrouwen in
badpak, een kraanman, krokodillen, beelden uit de clip van
‘Congratulations’… worden overgoten met een zwaar
acid-sausje en vergezeld van vele abstracte figuren. Een
wild publiek, vreemde visualiseringen, trippy lyrics en
straffe muziek… de toon voor de verdere avond is gezet. De
oordoppen die ik voor het concert heb ingestopt, verdwijnen nu in
mijn broekzak want het geluid is enorm genietbaar, zuiver en
subtiel, grotendeels dankzij een niet overdreven volume. Enig
minpuntje: ‘Flash Delirium’ eindigt minder explosief dan de
albumversie en daardoor mist de climax aan kracht en
overtuiging.
Dit wordt gelukkig goed gemaakt door het volgen van de
hitsingle ‘Electric Feel’, waarbij de zaal helemaal
ontploft. De glimlach van Van Wyngarden wordt uitbundiger en strekt
zich uit tot over alle leden van MGMT. Een welgemeende “Thanks
alot” en hij kondigt het aanstekelijke ‘Song for Dan Treacy’ met
meer verve aan dan de vorige songs. Ligt het aan ons of
aan zijn adoratie voor de frontman van Television
Personalities?
‘Of Moons, Birds and Monsters’ koelt de boel wat af en Andrew
haalt een akoestische gitaar boven met de boodschap: “Ooh! An
acoustic guitar! A change of pace!” Wat volgt is de sarcastische
ballad ‘Congratulations’, de nieuwe single. Het publiek komt tot
rust en even steken twee eenzame aanstekers in de lucht. Die
adempauze wordt meteen opgebruikt bij de openingstonen van ‘Time to
Pretend’. De welbekende melodie en herkenbare tekst worden luidop
meegeneuried of gezongen: “Singing yeah yeah yeah”!
Na een daverend applaus – de oudere nummers worden blijkbaar nog
het méést gesmaakt – raakt het podium overheerst door een helrood
licht. Vanuit mystieke geluiden bouwt MGMT het psychedelische
hoogstandje ‘4th Dimensional Transition’ op. Die lijn trekken ze
door in ‘Siberian Breaks’, een klepper van om en bij de twaalf
minuten. De paddo-trip op de achtergrond maakt plaats voor
de projectie van een struik in een dor landschap.
En dan valt ‘Kids’ als een atoombom op de menigte. Goldwasser en
Van Wyngarden verlaten hun keyboards of leggen gitaar aan de kant
en gaan als popsterren de zaal te lijf. Of net niet… Aanvankelijk
zijn ze wat onwennig zonder instrument en lopen als kleine kinderen
over het podium, onwetend wat ze met het uitzinnig publiek moeten
doen. Tot ze hun moed bijeenrapen en zich rechtstreeks naar het
publiek keren – zinnens om te crowdsurfen, maar uiteindelijk
balanceren ze enkel op de hekken. Daarna kruipen ze naar beneden en
delen een fruitkom uit aan de fans vooraan; een banaan en een paar
druiven vliegen onze richting uit. Het eindigt echter onhandig:
terwijl het volk en masse de tune van Kids verder zet, bereiden zij
zich intussen voor op ‘The Handshake’ om het concert af te sluiten.
Jammer, MGMT toont hier een zwakke plek: de omgang met het publiek,
dat deze avond door zijn ongebreideld enthousiasme een grote
bijdrage levert aan het concert. Desondanks wordt ook ‘The
Handshake’ warm ontvangen. Een lange eindsolo van een alles om zich
heen verslindende distortion tot een rustig zeebriesje:
MGMT just sealed the deal.
Voordat de bisronde begint, trakteert de band ons op een
applaus. “You were a great audience!”, zegt Goldwasser. ‘Destrokk
weerklinkt in de zaal en blijft opmerkelijk rustig. De meeste
aanwezigen zijn vooral fan van ‘Oracular
Spectacular‘, wat te merken is bij de hysterische reacties op
de grote hits. Daarna komt ‘I Found a Whistle’: verblind
door een helblauw licht geniet de zaal in alle stilte. Explosies
van extase en stiltes van verrukking, MGMT laat iedereen uit hun
hand eten. Even is er wat geruis als Richardson zijn gitaar
inplugt, maar hij en Wyngarden wisselen slechts een lach uit, het
valt al amper op, alles chill.
Het allerlaatste nummer van de avond is ‘Brian Eno’, een ode
aan. Het sixties organ en catchy tune toveren de zaal om
in een danspartij. Ruik ik hier tóch een hitsingle? MGMT laat zich
nog eenmaal gaan in een solo en neemt de tijd voor een
minimalistisch noisefestijntje om dan de melodie van Eno
nog eenmaal te hernemen. Boem! Een mooi einde voor een zeer goed
concert.
MGMT blijkt over een zeer goed repertoire te beschikken, dat
live ook sterk staat. Het enige wat men hen op het podium kan
verwijten is hun omgang met het publiek. Met ietwat meer durf en
improvisatie was dit een uitstekend en onvergetelijk concert
geweest, een waarvan je later had kunnen zeggen: “Ik was erbij!”
Daar lieten ze echter wat teveel kansen liggen. De solo’s waren
eigenlijk ook meer muzikale uitweidingen dan écht originele
variaties op de nummers, maar misschien is dat té veel gevraagd.
Kortom: erg goed concert, al schiet het net iets te kort voor het
label “onvergetelijk”.
‘Congratulations’ van MGMT is uit bij Columbia.
Slideshows:
