U las misschien voor het eerst over hem in het door de gespecialiseerde pers gretig opgepikte valse Twitterbericht dat hij de sponde zou delen met de Franse presidentsvrouw. Las u in die andere gespecialiseerde pers ook maar eens uitgebreid over ’s mans muziek. Maar helaas, ook Benjamin Biolay ontsnapt niet aan de stiefmoederlijke behandeling van Franse singer-songwriters benoorden de taalgrens.
Met Camille, Calogero, Renan Luce, Julien Doré et plein d’autres heeft Frankrijk de afgelopen jaren een flink contingent aan verfrissende popjongens en -meisjes opgebouwd die fluks het stof uit het wat belegen imago van het Franse lied hebben geklopt. Alsof het een dreigende aswolk betreft, krijgen hun platen in het Vlaamse luchtruim echter nauwelijks de kans om een hoge vlucht te nemen: onbekend maakt dan ook onbemind.
Het valt nochtans niet moeilijk meteen ontwapend te worden door bijvoorbeeld het nieuwste Franse popmeisje dat Biolay op deze tournee in het voorprogramma meetroont. De speelse bespiegelingen van Joyce Jonathan gaan er bij een aanvankelijk nog halflege zaal in als zoete koek en stuwen de applausmeter flink de hoogte in. Haar gitaarliedjes zijn dan ook net zo tintelend fris als het bosbesijsje dat we op deze warme avond net voor het binnengaan in de AB verorberden en ze krijgt daarvoor zoveel bijval dat ze haast de hoofdact van de avond lijkt.
Neemt Jonathan de loftuitingen die haar te beurt vallen nog verbaasd en onwennig in ontvangst, dan toont de ster van de avond daarin zich al een stuk geroutineerder. Benjamin Biolay heeft dan ook al heel wat meer kilometers op de teller staan, niet alleen als zanger en muzikant maar ook als producer van onder meer de recentste albums van Julien Clerc en als arrangeur voor Keren Ann en zus Coralie Clément. De 37-jarige singer-songwriter staat als componist in de telefoonboekjes van Henri Salvador, Jacques Dutronc en jonge talenten als Elodie Frégé en van zijn hand waren ook de strijkersarrangementen op de laatste cd van Carla Bruni. Voor een filmscore mag u hem ook altijd sommeren.
Genoeg om de dag en bankrekening mee te vullen, zou een mens dan denken, maar na het dubbelalbum Négatif werd het vorig jaar verschenen La Superbe alweer een dubbele portie, meteen ook al het zesde album sinds debuutplaat Rose Kennedy uit 2002. Met twee verse “Victoires de la Musique” onder de arm voor beste mannelijke artiest en beste plaat voor het in de Brusselse IPC-studio’s opgenomen La Superbe heeft Biolay dan ook alle reden om zelfverzekerd op het podium van de AB te verschijnen.
Net zoals op de platen het geval is, die schipperen tussen rafelige rock, uitbundige pop en melancholische chansons, toont Biolay vanavond de velerlei gezichten die achter de licht dandyeske pose zitten. Met “Tout ça me tourmente” en het voor Henri Salvador geschreven “Jardin d’Hiver” is dat het door weemoed gegroefde gelaat van iemand die met spleen in het bloed ter wereld gekomen is, terwijl in “Lyon presqu’île” en “Assez parlé de moi” die wereld met spottend opgetrokken wenkbrauwen wordt bekeken.
Met zelfs een harpiste aan boord worden kosten noch moeite gespaard om de subtiele invulling van de platen ook naar het podium te vertalen, wat in het door zachte aanhalingen begeleide “Bien avant” effectief ook voor een meerwaarde zorgt. In een stevig voortjakkerend “L’espoir fait vivre” verzuipen alle subtiliteiten met een gitarist die zich iets te graag als guitar hero wil profileren echter in een te uniforme wall of sound, waar ook het op plaat bijzonder sierlijke “La Superbe” zich tegen het eind in vast rijdt. Wat een nummer nochtans, ingehouden drama gesmoord in een sliert strijkers, zoals alleen een Franse getroubleerde ziel ze lijkt te kunnen pennen.
Het sterkst komt Biolay voor de dag wanneer hij zijn muzikanten wandelen stuurt en alleen achter de piano plaatsneemt. Een breekbaar “Nuits Blanches” legt de zaal het zwijgen op maar de keel toesnoeren doet vooral “Ton Héritage”, zijn van alle mooipraterij ontdane ‘handleiding’ bij het leven voor zijn dochter uit de jongste plaat. Niet dat de uk er al een boodschap aan heeft, blijkbaar heeft het meisje momenteel meer oor voor de vluchtige popriedels van een Lady Gaga. Als de erfenis van vader inderdaad ontbolstert, is er nog tijd genoeg om de smaak van bitter te leren kennen.
Na een pittig swingend “Padam” kiest Biolay uiteindelijk ietwat verrassend voor het bitterste maar ook wel beklijvendste nummer uit La Superbe om de avond mee af te ronden. De harpiste krijgt de rol van Jeanne Cherhal in “Brandt Raphsodie” toebedeeld en on y va, voor vier minuten verval van een relatie. Ontbeender en eerlijker kan het haast niet, dit vrijwel parlando aan het kruis nagelen van wat ooit zo mooi begon.
De littekens van het leven mogen dan wel geen “Victoire de la vie” opleveren, ze staan zoals ook vanavond wordt aangetoond een dubbele “Victoire de la musique” niet in de weg. Op zijn minst dus twee redenen om eens de sprong over het zuidelijke taalhek te wagen.
