AB, Brussel, 3 maart 2010
Terwijl de grote zaal onderaan volliep met een iets, euhm, wijzer
publiek voor The Scene, hadden een hoopje eerder jonge
muziekfanaten verzamelen geblazen in de AB Club voor een concert
van twee al even jeugdige bands.
1982 mocht deze avond aftrappen met een kort maar
energiek concert waarbij de vergelijkingen met bands als !!! zich
meermaals aan ons opdrongen. Vooral de gitaarriedels die het geheel
de nodige dosis schwung gaven, sprongen in het oog. De energetische
zanger – die alvast over een goeie dosis podiumprésence beschikt –
zorgde ervoor dat er op het podium altijd wel iets te beleven viel.
Die kwaliteiten moeten jammer genoeg wel een gebrek aan zangtalent
maskeren – zijn drammerige, monotone zang ging namelijk al snel
vervelen en ook de teksten waren zelfs voor een groep zonder enige
literaire ambities bedroevend zwak en repetitief. Een jonge band
die een hoop beginnersfouten dus weet te compenseren met een pak
energie – als voorprogramma viel het wel te pruimen, maar er is nog
werk aan de winkel.
Eventjes later mochten de vier kerels uit San Diego – The
Soft Pack dus – aantreden om de cd die we hier vorige week
nog enthousiast bejubelden voor te stellen. Op basis van dat
plaatje
hadden we een straf, gebald en strak optreden verwacht, maar die
verwachtingen werden slechts gedeeltelijk ingelost. De nummers
werden in sneltempo aan elkaar geregen – inclusief enkele tracks
van toen we hen nog The Muslims mochten noemen – maar veel fut was
bij de heren niet te bekennen.
Het klonk bij momenten nogal rommelig – al hoeft dat bij garagepop
natuurlijk geen obstakel te zijn, maar als je dan ook nog eens
staat te spelen met het enthousiasme waarmee je naar kantoor trekt,
hoeft het niet te verbazen dat er ook vanuit het publiek weinig
respons komt.
We mochten wel een aantal meezingmomenten noteren – bij nummers als
‘Down On Loving’, maar ook dat werd uiteindelijk op routine
afgehandeld en met een nonchalance die de potentiële explosiviteit
van dit optreden definitief kelderde. Een dieptepunt was
‘Parasites’ – waarbij de zanger ongeïnteresseerd en met een hand in
z’n broekzak zijn nummer debiteerde alsof hij een spreekbeurt stond
te geven over bodemverontreiging in Zuid-Ossetië.
Gelukkig was de band niet van plan ons geheel onbevredigd naar huis
te sturen, en werden we op het einde dan toch nog getrakteerd op
twee stevige, frisse versies van de beste nummers van de plaat:
‘C’mon’ en ‘Answer To Yourself’ toonden de groep die we graag het
hele concert lang aan de slag hadden gezien. Nog steeds wat
rommelig, maar oh zo aanstekelijk en mét spelplezier. Aan de
zijkant stond Eppo Janssens goedkeurend mee te knikken. Herkansing
op Pukkelpop?
Meer afbeeldingen hier!
