Aan het roer van goddeau staat een man die er z’n hand niet voor omdraait om tijdens het vijfde verjaardagsfeest van datzelfde magazine een DJ-set te vullen met zwaargewichten als A-Ha (yep) en Atari Teenage Riot. Verbaast het dan nog dat er ook tijdens de concerten meer buiten dan binnen de lijntjes werd gekleurd? The Bony King Of Nowhere en Califone, respectievelijk de toekomst en het verleden via de toekomst, deden elk op hun manier wat van hen verwacht werd: een loopje nemen met die verwachtingen.
Een paar weken geleden was The Bony King Of Nowhere nog een vijfkoppige band, maar een bedremmelde Bram Vanparys prevelde dat hij het voortaan solo doet. Vanparys, een twintigjarige die met z’n collega’s enkele prestigieuze wedstrijden voor beginnende bands won, is een naam die de laatste weken veelvuldig in de mond werd genomen door zij die de vinger aan de pols van het Vlaamse muziekgebeuren hebben, en op basis van zijn korte set is dat grotendeels terecht.
Met opener "Maria" gaf Vanparys meteen z’n beste song en invloeden weg. Zijn weemoedige miniaturen deden denken aan die van neo-folkheld Devendra Banhart en Bonnie ’Prince’ Billy, terwijl z’n stem ook de lichte tenor van My Morning Jackets Jim James opriep. De songs getuigden van een maturiteit die zijn leeftijd tegenspreekt en toonden dat hij de dosering van ideeën volledig onder controle heeft. Hier en daar balanceerde de singer-songwriter nog op de grens tussen een formule-aanpak en een eigen stijl, al lijdt het geen twijfel dat hij in staat is binnen afzienbare tijd een volwaardige hoop songs bij elkaar te schrijven die de buzz rechtvaardigt.
De Bony King deed het alleen, en hoofdact Califone met een man minder, maar ook zonder multi-instrumentalist Ben Massarella slaagde het trio erin de grillige songs uit Roots & Crowns en oudere albums tot leven te wekken met onconventionele technieken. Met zijn combinatie van indie, folk, blues en abstract gefriemel is het altijd afwachten wat het eindresultaat geeft, en dat was nu niet anders. Terwijl gitaar, banjo en percussie de basis vormden, werd er eveneens gebruik gemaakt van belletjes, toetsen, stemvervormers, viool en een resem apparaatjes die de gefragmenteerde songs soms deden klinken alsof er drie bands op het podium stonden.
Een terugkerend aspect van hun liveshows is ook het gebruik van loops, waarmee het trio soms een indrukwekkende geluidscollage op poten zette. Al die lagen en ideeën klikten niet altijd even goed, maar wanneer dat wel het geval was, werd duidelijk waar deze band zijn sterke livereputatie aan te danken heeft. Het ene moment stond je te kijken naar een uit de hand gelopen soundcheck, en even later werd je meegezogen in een trip die we zelf niet meer meemaakten sinds we Barbarella zagen. Geen idee of er buitenaards leven is, en nog minder of out there muziek gemaakt wordt, maar wat Califone doet, is wat we ons erbij voorstellen.
In tegenstelling tot de meeste andere bands kan de semi-geïmproviseerde aanpak van Rutili & Co. wel voor verrassingen zorgen. Zo werd het aan Richard Pryor opgedragen "The Eye You Lost In The Crusades" voorzien van een climax die iets had van een futuristische Talking Heads, ging "3 Legged Animals" de gruisrocktoer van Yo La Tengo op, en werd het vreemde "Rose Petal Ear" de aanzet naar een hypnotische groove à la Can. Iets toegankelijkere songs als "Pink And Sour" en "Michigan Girls" verkenden dan weer het terrein tussen Grandaddy, Sparklehorse en een uit de hand gelopen kermis.
Het geroezemoes maakte duidelijk dat een groot deel van het publiek niet wist wat aan te vangen met de meest experimentele songs, al werden ze telkens opnieuw gerustgesteld met rootssongs als "Don’t Let Me Die Nervous", "The Orchids" (een geslaagde Psychic TV-cover) en een prachtig "Million Dollar Funeral" in de bis. Califone speelde geen geweldig concert; daarvoor ontbeerde de set compactheid en wilden de stukjes niet altijd op hun plaats vallen, maar tijdens de pieken bewandelde het trio wel de grens tussen nonchalance en plots openbloeiende genialiteit met een indrukwekkend gemak. De meeste verjaardagen moeten het met minder stellen.
