Vicious Circle, 2009
Al tien jaar is Shannon Wright aan haar solocarrière bezig, sinds
ze haar band Crowsdell op non-actief zette en overtuigd werd om met
muziek verder te gaan. Dat leverde intussen een mooi aantal van zes
studioplaten én een leuke samenwerking met Yann
Tiersen op. Na het sterk pianogerichte en erg geslaagde ‘Let In The Light‘ van
twee jaar geleden, is Shannon Wright terug met een plaat waarin
gitaar opnieuw centraal staat.
Eens te meer horen we op ‘Honeybee Girls’ een getormenteerde
zangeres. De songs liggen in de lijn van haar vroegere werk, maar
smaken al bij al minder hard door dan op haar voorgaande platen.
Het begint nochtans helemaal niet slecht. ‘Tall Countryside’ is
naar Shannons normen opvallend poppy en gaat over mislopen kansen
en een idyllische uitstap. Vooral de refreinen zijn vederzacht en
zweven zich een weg over het Amerikaanse platteland. De
echo-effecten op Shannons donkere stem versterken dit alleen maar,
terwijl de melodieën op akoestische gitaar en piano mooi rustig
blijven.
Eveneens aan de niet-stevige kant zijn ‘Ember In Your Eyes’,
titeltrack ‘Honeybee Girls’ en ‘Black Rain’. Het eerste heeft een
duidelijke rockaanpak en gaat in de strofes bijzonder smooth
vooruit. De sound zit lekker, de structuur is prima, al blijf je
zoeken naar de kers die hiervan een hoogtepunt had gemaakt.
‘Honeybee Girls’ is bijna net zo’n zweefsong als het openingsnummer
en ziet zich langzaam voortgestuwd door een leuke baslijn. Ook hier
voel je dat er net iets meer te rapen viel en dat de song nog te
veel op de vlakte blijft. ‘Black Rain’ is minder neerslachtig dan
de titel doet vermoeden en blijft te lang ter plaatse trappelen,
tot het dankzij achterin gestopte gitaareffecten toch wat
interessanter wordt.
Het beste nummer op ‘Honeybee Girls’ heet ‘Father’ en valt ook
stilistisch op in het pak. “Father / Come save me now” zet Shannon
Wright haar song in. Op de achtergrond: licht knisperende
elektronica – jawel. ‘Father’ klinkt dan ook als een remix met meer
impact dan het origineel en is meteen ook de song die de bijzondere
stem van Wright het meest tot zijn recht laat komen. Meer van dat
op een volgend album graag!
Voorlopig moeten we het nog altijd met ‘Honeybee Girls’ doen en
vaststellen dat een aantal songs wat teleurstellen. ‘Trumpets on
New Year’s Eve’ is op zich niet slecht, maar lijkt te hard op
voorgaand en beter werk. ‘Never Arrived’ mag dan wel intrigeren
door zijn donkere aanpak – denk aan Soap&Skin, het is eveneens
een afkooksel en klinkt te bekend in de oren. ‘Sympathy on Challen
Avenue’ moddert maar wat aan en wordt nooit echt interessant, al
houden de arrangementen het huis voldoende recht. De pianosong
‘Strings of an Epileptic Revival’ heeft die typische toets van
Shannon Wright maar weet weinig te boeien. Afsluiten doet de
Amerikaanse met de waardige Smiths-cover ‘Asleep’, al kan ook die
niet echt tippen aan het origineel.
Geen idee in welke fase Shannon Wright in haar wellicht niet
vlekkeloos verlopen leven zit, maar ons lijkt het alsof ze het zich
voor haar nieuwste release ‘Honeybee Girls’ iets te makkelijk heeft
gemaakt. Weinig songs kunnen echt beklijven, en laat dat nu een van
Shannons troeven zijn. Volgende keer beter dan maar?
