Virgin, 2007
De een zijn dood is de ander zijn brood. Toen Nas twee jaar geleden
net een etmaal op voorhand verstek moest laten gaan voor de Jools
Holland Showwas er geen kijkcijferkanon meer voorhanden. Hollands
assistente trommelde dan maar een zekere KT Tunstall op, die na een
korte carrière bij enkele C-groepjes zoals Tomoko een soloplaat had
uitgebracht die tot dan toe aan het publieke oog ontsnapt was.
Enkele aficionados kenden haar van een gastrol op Oi Va Voi’s
‘Laughter Through Tears’, maar niemand had erop kunnen rekenen dat
haar zwierige performance van ‘Black Horse And The Cherry Tree’
zoveel stof zou doen opwaaien. De single besprong de Europese
charts als een bronstige poema en lanceerde haar in één wip ook in
Amerika, nadat Idol-deelneemster Katherine McPhee een van haar
nummers ten berde bracht. Een re-release van het album ‘Eye To The
Telescope’ was legio en sloeg aan bij een groot publiek – ook in
ons landje is KT één van de artiesten die playlists van zowel Donna
als Studio Brussel bevolkt. Na een pelgrimstocht langs podia de
hele wereld rond dook Kate (jawel) opnieuw de studio in. Eerder dit
jaar kwamen we haar al op de nieuwe Travis-plaat tegen en nu ligt
dus ook haar tweede eigen album op ons bureau.
We waren destijds niet helemaal wild van ‘Eye To The Telescope’. De
plaat mag dan enkele sterke tracks tellen (we denken spontaan aan
de geweldige single ‘Other Side Of The World’), maar desalniettemin
moesten we als eindconclusie noteren: een geweldig raspend
stemgeluid, maar nog geen songmateriaal van dezelfde aard. Edoch,
juicht gij allen, want KT heeft ondanks de hype het hoofd koel
gehouden en komt nu op de proppen met een opvolger die duidelijk
een artieste toont die een evolutie heeft doorgemaakt. ‘Drastic
Fantastic’ klinkt niet alleen rijper, maar ook veel coherenter dan
de voorganger.
De countrytoets van haar doorbraakhit ‘Black Horse And A Cherry
Tree’ is nog steeds aanwezig, maar krijgt een betere interpretatie.
Vooral in de albumversie werd het destijds bij elke luisterbeurt
moeilijker om de woo-hoos van die single te slikken. Opener ‘Little
Favours’ stelt al meteen een scherper geluid tentoon:
radiovriendelijke rock waar de boots van Sheryl Crow en Melissa
Etheridge duidelijk overheen gelopen zijn. Een eigen sound is het
niet, maar het was ondertussen toch alweer een tijdje geleden dat
we onze hielen nog eens op dergelijke ritmes konden laten klakken.
‘Funnyman’ biedt meer ronkende countryrock en ook de nieuwe single
‘Hold On’ past in dit rijtje. Om een plaat te trekken heeft dit
nummer dan misschien een te doordeweekse klank, maar binnen het
geheel kan het al meteen op meer bijval rekenen.
Echte aandachtstrekkers zijn schaars op ‘Drastic Fantastic’, maar
toch slaagt Tunstall erin om de aanvankelijk middelmatig klinkende
tracks van een hoge dosis charme te voorzien. De Aimee Mann-kloon
‘Hopeless’ is dan wel weinig memorabel, maar werkt wel perfect om
een druilerige maandagochtend op te leuken. ‘Saving My Face’ zou
niet misstaan op de soundtrack van een Amerikaanse romcom, maar
brengt je toch in een gelukzalig, melige stemming. Het refrein van
‘I Don’t Want You Now’ vertoont dan weer een licht Avril-smaakje,
maar vormt dankzij de vernis van sixties rock een perfecte
meezinger. Enkel ‘If Only’ blijft hangen in een midtempo-limbo en
valt daardoor wat bleekjes uit.
Dé parels van de plaat zijn echter de ballads: van de fluweelzachte
gitaartrack ‘White Bird’ (referentiepunt: Sheryl Crows ‘Home’) tot
de bitterzoete eindnoot ‘Paper Aeroplane’, die de fans van Rachael
Yamagata zeker zal plezieren. Het hoogtepunt van ‘Drastic
Fantastic’ is zonder twijfel ‘Beauty Of Uncertainty’: een lichte
blues gevuld met het soort levensfilosofieën die we al duizend keer
tegengekomen zijn (“There’s no sense in travelling if we’ve already
been that way”), maar waaraan we in dit sobere doch perfect
passende kleedje niet kunnen weerstaan. In de climax maakt KT dit
plaatje compleet door met wat vocaal laagjeswerk van deze song haar
‘Sleeping Satellite’ te maken.
Op het eerste gehoor gaat ‘Drastic Fantastic’ gebukt onder een iets
te oppervlakkig geluid of een te sterke inbedding in de muzikale
traditie. Het is echter duidelijk dat Tunstall met deze plaat
helemaal niet probeerde om muziekgeschiedenis te schrijven, maar
gewoon een onderhoudend, pretentieloos werkstukje neergepend heeft.
Laat je rustig inpakken door dit sympathieke materiaal, dat dan wel
geen plaatsje in het canon zal kunnen veroveren, maar binnen de
middelmaat een serieuze uitblinker vormt.
http://www.kttunstall.com/
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/GARc65jkDhY”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/GARc65jkDhY”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
