Het derde en meest recente album van Jamie Cullum kunnen we het
best omschrijven als een nostalgische plaat die zich situeert
tussen het verleden en het heden. Er wordt op een unieke versie
hulde gebracht aan songs uit de jaren ’50, evenals aan diverse pop-
en rockklassiekers. Dit zal dan ook wel de voornaamste reden zijn
waarom Jamie Cullum één van de best verkopende Europese
jazz-artiesten van het moment is.
Als enorm muziekliefhebber en vinylverzamelaar moet ik toegeven dat
ik Jamie Cullum voor het North Sea Jazz festival niet kende.
Toevallig zapte ik op een zaterdagavond naar een Hollandse zender,
waar ik Jamie Cullum aan het werk zag. Ik werd overdonderd door de
swing, de overtuigingskracht, de explosiviteit, de creativiteit en
de podiumuitstraling die deze 23-jarige grensoverschrijnde muzikant
bezit. De maandag daarop voegde ik de plaat aan mijn verzameling
toe.
‘Twentysomething’ werd geproduced door Stewart Levine (o.a. Simply
Red en BB King) en het leuke aan dit album (en dit is duidelijk te
horen) is dat alles analoog is opgenomen. Er zijn geen verdere
digitale manipulaties aan te pas gekomen en daaraan heeft deze
plaat zijn uiterst “warme” klank te danken.
Zoals eerder vermeld, brengt Cullum op ‘Twentysomething’ songs uit
de jaren ’50 tot heden, afgewisseld met – sterke – eigen songs. Hij
geeft een mooie en eigenzinnige draai aan songs zoals ‘Lover, You
Should Have Come Over’ (van songwriter-legende Jeff Buckley), ‘The
Wind Cries Mary’ (Jimi Hendrix), ‘These Are The Days’ (Van
Morrison), etc… Elk gebruik van het woord “cover” is hier echter
uit den boze; Cullums versies van deze klassiekers vallen niet
onder het gebruikelijke copy/paste-werk, maar zijn eerder
gedreven interpretaties, die getuigen van een eigen stijl, lef en
karakter.
Cullums eigen schrijfsels mogen er ook zijn. ‘All At Sea’
bijvoorbeeld, de eerste single van deze plaat en een leuke en
sterke popsong, die misschien een vertekend beeld kan geven van wat
het album – dat in zijn geheel toch meer de jazzy toer opgaat – te
bieden heeft. We voorspellen dat het titelnummer, een grappige,
sarcastische song over het twintig zijn, een goede nieuwe single
zal worden.
‘Twentysomething’ is echter niet over de gehele lijn even sterk: in
de vorm van songs als ‘Singing in the Rain’, ‘But For Now’ en
‘Blame It On My Youth’ – waarbij de wijsvinger richting FF-toets
afdwaalt – kent de plaat enkele dieptepunten, maar dat neemt niet
weg dat Cullums derde een aanrader is, zowel voor jazzy
people als voor eender welke andere muziekliefhebber.
Als uitsmijter nog een leuke anekdote: Cullums eerste album ‘Heard
It All Before’ werd geperst op slechts 700 exemplaren en werd
volledig uit eigen zak gefinancierd (studentenjobs en optredens).
Door het succes dat Jamie nu geniet, zag ik onlangs dat dit
zeldzame album voor een slordige 950 euro op eBay werd verkocht.
