Na een prima debuut begin dit jaar volgden voor Jasmine.4.t gesmaakte passages op de grootste zomerfestivals. Een betrouwbare waardemeter voor de toekomst van de transartieste, nee, zo kunnen we die omwille van hun vrijblijvende aard natuurlijk niet beschouwen. Doe dan maar een kleinschaliger clubtournee, voor mensen die haar echt opzoeken, meer dan een half jaar na You Are The Morning. Jasmine.4.t kreeg die kans in Trefpunt, en greep ze met overtuiging.
“Songs to keep you company”, kopt het vi.be-profiel van de jonge singer-songwriter Emma Hessels. Twee jaar terug won ze nog het muziekconcours Sound Track, en vrijdag kwam haar debuut-EP Constant Distance uit. Zulke droge feiten zijn vlot opgesomd, maar Hessels’ korte set laat toch horen dat ze wel degelijk potentieel heeft om te zorgen dat een publiek het niet droog houdt. Haar soulvolle stem als fluwelen verpakking voor de verstillende songs verzekert dat simpele akkoorden op akoestische gitaar volstaan om harten week te maken.
De Antwerpse start in het Engels, de voertaal van haar songs op Constant Distance, en vertaalt het ruimere geluid van die EP, met piano- en drumarrangementen, aardig naar een intiemere setting. Voor “Tantalus” en “Landziek” schakelt ze over op haar moedertaal, en dat werkt misschien zelfs beter in zijn directe oprechtheid. Die laatste kwam voort uit een schrijversretraite op zee, en met een zin als “Herinner je eb tijdens de vloed” als souvenir was dat een geslaagde oefening. Emma Hessels trekt momenteel verder door de Lage Landen: gaat dat zien.
Jasmine Cruikshank komt op in een wel heel zomerse outfit voor deze tijd van het jaar: bikinitopje en kleurrijke minirok. De boodschap is duidelijk: haar lichaam mag gezien worden, ze toont graag de vrouw die ze nu is. Critici, mochten die aanwezig zijn, zouden het gratuit noemen, maar wij zien empowerment, het opeisen van seksuele identiteit, de middelvinger naar die critici die zich achteraf, veraf en veilig, smalend uitlaten over dat “for trans” in haar bandnaam. Mochten er hier van die eikels zijn, dan zou haar muziek hen gepast de mond snoeren.
Jasmine.4.t heeft niet alleen de songs, maar ook de skills om die uitbundig voor een publiek te brengen. “Skin On Skin” mag de set aftrappen, en begint even voorzichtig en braaf als op plaat, maar eens dat resolute refrein – “I need time with your skin on my skin” – er is, maakt Cruikshank de nadrukkelijke lichamelijkheid van de song duidelijk met een vertolking die fysieker is dan we hadden mogen verwachten. En ook: ze heeft een stem die de rollercoaster die haar muziek is zonder moeite doorstaat.
“Tall Girl” en “Highfield” laten de spanningsboog een héél klein beetje los, maar tonen zich verder wel lekkere tussendoortjes. Opstapjes naar dat universele “will they won’t they”-liefdeslied “Breaking In Reverse”, zijn het hier, terwijl de thermometer hoger klimt. Dan toch de juiste outfit, Jasmine! Die bonte bluesrocksolo vol distortion die ze uit haar gitaarsnaren sleurt hadden we maar half zien aankomen als outro van de song. We nemen het maar al te graag voor lief, want het klinkt geweldig.
“Find Ur Ppl”, “I Can’t Believe I Did This Without You” en “I Don’t Think Anyone Else Could Hold The Same Place In My Heart” (misschien catchier titels verzinnen voor die laatste twee) zijn relatief nieuwe songs die pas na de release van You Are The Morning in het Jasmine.4.t-repertoire verschenen, maar ze staan er wel, ondertussen. Zeker die tweede onthouden we: als die outro van “Breaking In Reverse” ons verraste, dan mept die finale van wilde hardcoreriffs en bijbehorende drumbombardementen ons helemaal tegen het canvas.
Daarmee lijken bas en drum even aan rust toe. “Kitchen” en “Roan” draagt Cruikshank bijgevolg zelf, alleen nog bijgestaan door synths. Terwijl ze voor die eerste nog haar gitaar zacht beroert, krijgt die tweede een zweverige pantomime, waar meer uit te halen valt. Tussendoor krijgen we wel wat humor. Hoe lok je een beer met kaas uit zijn hol? Come on, bear. Waar ben je mee bezig als je een klein paard met kaas vermomt? Mask a pony. Cheesy? Euh, héél cheesy, absoluut, maar het blijft toch plakken.
Zo mondt de reguliere set uit waar hij hoort: bij de kleppers die we nog tegoed hebben. “You Are The Morning” krijgt opnieuw een flinke scheut gitaarlawaai geïnjecteerd, en lanceert band en publiek zo feilloos naar “Guy Fawkes Tesco Dissociation”, toch wel Jasmine.4.t’s meest uitbundige song. Een intro is niet nodig, iedereen gaat meteen mee in Cruikshanks verhaal. “Elephant” ontpopt zich nog meer dan op plaat tot sleutelsong waarop de gitaren finaal het luidst mogen joelen. Ze mag er dan staan, de overwinning kwam er niet zonder slag of stoot.
Er is net zo goed ook nog werk aan de winkel, wat transrechten betreft. Na een korte onderbreking krijgen we nog “Woman” als gevoelige aanklacht tegen wetgevers die mensen als zij miskennen, met schrijnende gevolgen van dien. Helemaal op het einde is er nog “Did U No”, een van die laatkomers in het repertoire die Cruikshank en haar band goed aangrijpen om hun instrumenten een laatste keer te geselen.
Jasmine.4.t heeft al voor grotere massa’s gestaan dan het handvol tientallen in het gezellig kleine Trefpunt, maar de band stond er met evenveel overtuiging, enthousiasme, en branie. Dat wat haar leven redde, heeft Jasmine Cruikshank tot haar missie gemaakt: zoveel is vanavond duidelijk gebleken.
