Alien Earth

Als het op de filmfranchise Alien aankomt, zijn er eigenlijk maar drie soorten mensen op deze wereld. Er zijn er die beweren dat Alien uit 1979 de beste film van de hele reeks is, terwijl anderen zweren bij de Cameron-sequel uit 1986. Er dwalen mogelijk ook nog ergens in een uithoek van het universum mensen die beweren dat Alien noch Aliens goed is. Of die mensen echt bestaan, is een raadsel dat metafysici al decennialang proberen op te lossen. Na het bekijken van deze reeks kan je er misschien toch nog een vierde soort aan toevoegen: mensen die zowel Alien als Aliens op hetzelfde voetstuk plaatsen. De showrunner van Alien: Earth, Noah Hawley, is duidelijk zo iemand. En het zou misschien wel kunnen dat net deze ambigue spagaat de serie van echte grootsheid weerhoudt. De serie start namelijk duidelijk bij Alien (een Xenomorph schakelt één voor één de leden van een ruimteschip uit) en eindigt bij geharde soldaten die eveneens het onderspit delven in hun strijd tegen dit ‘monster’. Er zit zelfs een directe quote uit Aliens (“Stay Frosty”) in de laatste aflevering. If you know, you know.

Afgaande op de trailer en synopsis lijkt de serie een klassiek verhaal over een Xenomorph die op aarde terechtkomt en op gruwelijke wijze mensen ombrengt. Maar dit is een serie van Hawley, de man die al eerder met Fargo een reeks maakte die het origineel evenaarde en soms overtrof. Het viel te verwachten dat met hem aan het roer de dingen niet zo zwart-wit zijn als een trailer doet geloven. De laatste aflevering heeft dan ook als toepasselijke titel The Real Monsters. Spoiler: het echte monster is niet de Xenomorph, noch een van de andere vier aliens die na de crash van het ruimteschip Maginot op aarde terechtkomen.

Het verhaal speelt zich af twee jaar voor de avonturen van Ripley aan boord van de Nostromo. Tegelijk met dit schip heeft Weyland-Yutani dus nog meerdere ruimteschepen op onderzoek uitgestuurd om monsters van buitenaards leven te verzamelen. Dit doen ze niet uit nobele of wetenschappelijke motivatie, maar om wapens tegen een van hun vier concurrenten te ontwikkelen. Om meer macht te vergaren dus. Momenteel zijn er op aarde geen naties meer. De wereld zoals wij die kennen, is opgedeeld in vijf secties, elk deel onder controle van een multinational. ‘New kid on the block’ is Boy Kavalier, die er heel recent in is geslaagd een deel van de koek in te palmen met zijn conglomeraat Prodigy.

Hij heeft zich nog niet aan het ruimtereizen gewaagd; de Nostromo en Maginot waren al jaren voor zijn geboorte uitgestuurd. Zijn specialisatie is ‘synths’, als in synthetische levensvormen. Dat Kirsh (gespeeld door Timothy Olyphant) verdacht veel lijkt op Batty uit Blade Runner is dus geen toeval. Deze films spelen zich vanaf nu officieel in hetzelfde universum af, iets wat Ridley Scott altijd had gesuggereerd. Dit wonderkind, deze Boy Kavalier, heeft zich nu aan de volgende stap gewaagd: het bewustzijn van levende mensen overhevelen naar een synthetisch lichaam. Het eerste geslaagde experiment is met Marcy, een meisje van twaalf dat stervende is. Het is een succes en hij noemt haar Wendy, want hij ziet zichzelf als Peter Pan (zelfbedrog is een belangrijk thema in deze reeks). Nadien volgen er nog enkele andere stervende kinderen, onder het mom dat hij zo hun leven redt: Slightly, Curly, Nibs, Smee en Tootles.

De twee artsen die het procedé hadden uitgevonden en het uitvoeren, Dame en Arthur Sylvia, werpen zich een beetje op als ouderfiguur voor deze kindergeesten in een volwassen lichaam. Ook hier komt dus een portie zelfbedrog bij kijken, terwijl de vraag uit Blade Runner (is een replicant een levend wezen?) wordt doorgetrokken naar: telt het actieve bewustzijn van iemand die fysiek dood is nog als ‘leven’ als het huist in een synthetisch lijf?

Deze Lost Boys helpen het wrak van de Maginot, het schip dat crasht in een stad die toebehoort aan Prodigy, te onderzoeken en de vijf aliens aan boord over te brengen naar het privé-eiland van Boy Kavalier. Ook hier dreigt even de verwachting: Aliens meets Jurassic Park. Maar Hawley is een te clevere schrijver om die verwachting onmiddellijk en ten volle in te willigen. Want de vijf wezens die het bestaan van intelligent buitenaards leven bevestigen (een van hen kent zelfs de waarde van Pi), worden dit keer niet geportretteerd als monsters die ons, de mens, willen uitroeien. Nee, het zijn gevangenen die werden ontvoerd van hun thuiswereld en hier trachten te ontsnappen en te overleven. De clevere twist zit ‘m erin dat deze wezens, de uiterlijke monsters, de keiharde spiegel vormen van al de lelijke en gevaarlijke monsters die huizen in het lichaam en brein van mensen, cyborgs en synths.

Alles aan deze reeks zit goed: de fotografie, de muziek, de begingeneriek die summier vertelt wat in de vorige aflevering was gebeurd, de productie en sound design (al die knipogen naar Blade Runner), het scenario, en bijna de volledige cast. De acteurs die de Lost Boys spelen, zijn stuk voor stuk uitmuntend in het spelen van een kind in een volwassen lijf. Mimiek, motoriek, alles zit geloofwaardig goed. Sydney Chandler is de dochter van Kyle Chandler, een van de beste acteurs van zijn generatie, en de appel valt duidelijk niet ver van de boom. Haar traject van naïef kind naar leider van de synths en vriend van de Xenomorph is indrukwekkend. Een verrassing is de onderkoelde prestatie van Adrian Edmondson. Punker Vyvian en Eddy Hitler zijn lichtjaren verwijderd van deze Atom Eins. De twee zwakkere schakels zijn echter Samuel Blenkin als Boy Kavalier en Alex Lawther (ook al een minpunt in Andor). Deze twee jongere acteurs hebben dan ook de meest ondankbare personages om te spelen: een genie dat denkt Peter Pan te zijn maar eigenlijk nooit een kind is geweest, en de broer van Wendy/Marcy die vooral dient om aan haar ‘menselijke’ kant te appelleren en dus het gezicht behoort te zijn van het morele conflict dat de kijker meemaakt.

Alle elementen zijn aanwezig om het tweede seizoen nog een tikkeltje beter te maken. De spagaat tussen Alien en Aliens kan de reeks nu loslaten: het is een eigen ding geworden en kan daar nu volledig op inzetten (een beetje zoals Hawley ook met Fargo heeft gedaan). De twee mindere elementen van de cast hebben ook nog ruimte voor verbetering als het scenario hen iets duidelijker positioneert, wat het einde van dit seizoen wel suggereert. Het wordt vooral uitkijken hoe de makers het indrukwekkendste en interessantste wezen van allemaal, de T. Ocellus, verder gaan inzetten. Wat ze dit seizoen deden met een schaap, behoorde alvast tot het meest beangstigende ooit in de Alien-franchise.

Alien Earth is te bekijken via Disney+