Op de hoes turen Janus en Lennert Coorevits ingespannend naar een belletje, maar eigenlijk is het teken dan al gegeven. The Signal, de derde van Compact Disk Dummies, is alweer een fijne, aanstekelijke dansplaat geworden. ‘Noem het gerust een Europees album.’
enola: Neon Fever Dream, jullie vorige album, had alles om de plaat van de doorbraak te worden, maar kwam uit in het begin van de lockdowns.
Janus (toetsen/knoppen): “Dat was natuurlijk frustrerend…”
Lennert (gitaar/zang): “… maar ik ben er van overtuigd dat we er, alle omstandigheden in acht genomen, het beste van hebben gemaakt. Er werd toen ook heel erg gefocust op Belgische muziek, we reden zelf rond om onze platen aan de man te brengen… Zo hebben we nog best wel wat verkocht. We pakten het eens op een andere manier aan. We hebben alles gedaan om het toch zo goed mogelijk te doen en daar ben ik wel trots op. Zo deden we vanuit onze studio bijvoorbeeld een live stream voor Studio Brussel.”
Janus: “Dat kwam natuurlijk omdat we het voordeel hadden dat we maar met twee zijn, en in onze DIY-studio heel veel zelf konden doen.”
Lennert: “We hebben er zeker bij stilgestaan wat had kunnen zijn, zeker met onze live-reputatie, maar elke keer zich een kans aandiende, grepen we die met beide handen. We waren ook de eersten die in het Ghelamco-stadion optraden, als een testcase voor een COVID-veilige opstelling, stonden vier keer op Werchter Parklife. Dat we daar vorige zomer op het hoofdpodium mochten, is volgens mij omdat we toen bewezen dat we dat konden. Er zijn in die periode zeker kansen weggevallen, maar er kwamen ook nieuwe in de plaats.”
enola: Zo verstreek echter al snel weer vier jaar voor er een nieuwe Dummies-plaat was. Hebben jullie die lange tijd nodig?
Janus: “In ons hoofd lijkt dat niet traag. Als ik naar artiesten als Brihang kijk, dan lijkt vier jaar me vrij normaal. Het is niet dat we op een bepaald moment kunnen beslissen om een jaar te wijden aan het schrijven, er is altijd wel iets anders dat de aandacht opeist.”
Lennert: “Die veelheid typeert ons ook, denk ik. We hebben muziek geschreven voor series, samenwerkingen gedaan, werkten mee aan De Ideale Wereld, en schreven vorig jaar zelfs een opera. Dat zijn allemaal dingen die meer niche zijn, en niet per sé worden opgepikt door het grote publiek, maar de plaat volgens mij wel rijker hebben gemaakt. Door die andere projecten hebben we nu weer iets nieuws te vertellen.
Janus: “Het is ook opvallend dat het net in drukke periodes is dat we er nog iets nieuws bij nemen. Dan drijf je op energie, en ga je er wel van uit dat het combineerbaar is. Tot het zover is en denkt ‘dat was dom’. Maar zelfs dan heeft het ons toch geholpen. Al die nevenprojecten hebben een openheid gecreëerd die we hebben meegenomen naar The Signal.
enola: Hoe zijn jullie aan die plaat begonnen?
Janus: “Na de release van Neon Fever Dream zijn we vrij snel nieuwe nummers beginnen schrijven, gezien er door de pandemie niet veel anders was te doen. We zaten regelmatig samen om promo te doen voor die plaat, en dus schreven we ook maar wat.
Lennert: “Die eerste periode na de pandemie was getekend door een soort extase. Veel van de nummers die we toen schreven waren heel vrolijk en levendig. We wilden een positieve, dynamische vibe. Al snel werd duidelijk dat het geen eenduidige plat zou worden, maar eerder één die een waaier van richtingen inslaat. Dat was anders dan bij Neon Fever Dream waarvoor ik echt een kapstok had die de teneur bepaalde. Nu schreven we gewoon heel veel nummers, en was het alleen maar de vraag welke het album zouden halen.”
Janus: “We hebben ongelofelijk veel overschotjes. Sommige nummers haalden het zelfs niet omdat ze gewoon niet op tijd afgewerkt raakten. De eerste twee singles, “No Sex Without You” en “FOMO” waren zelfs letterlijk de eerste twee songs die klaar waren.”
Lennert: “Het waren de eerste die we goed genoeg vonden, en die ook net iets anders waren. Er waren nog potentiële singles, maar we wilden laten horen wat we nog konden doen. En verder schoven we in die drie jaar wel wat op van die positiviteit naar ‘misschien moeten er ook wat minder leuke en meer donkere nummers op’.
enola: Had je het gevoel dat het publiek bepaalde verwachtingen had van een nieuwe Compact Disk Dummiesplaat?
Lennert: “Die zijn er altijd. Dat is ook de lading die de hoes meekreeg. We zitten er aan een tafel met een belletje tussen ons in en een publiek dat ons in de nek hijgt om te zien wat er zal gebeuren. Want de dingen zijn natuurlijk veranderd sinds we begonnen. Toen was muziek een leuke bijkomstigheid, een manier om meisjes te leren kennen – rock-‘n-roll!, nu is dat de kern van ons bestaan. Dus ja, er zijn verwachtingen. Van het publiek, maar ook van het label dat weet ‘als jullie nog eens een “I Remember” schrijven, dan zitten we goed’. En zelf hebben we ook plannen en ideeën, als we beslissen een bepaalde richting te kiezen.”
“Want daar hangt nu wel wat van af. Als de mensen niet volgen, kan het gedaan zijn. Gelukkig hebben we fans die ons steunen, en best ruimdenkend zijn. Dat is goed, we houden er wel van om mensen wat op het verkeerde been te zetten. “There’s No Sex Without You”, met al die Daft Punksamples was iets nieuws, bijvoorbeeld, en “FOMO” daarna was wéér iets anders. En nu hebben “Where We Go” dat ook een geluid heeft dat we nog nooit lieten horen.”
Janus: “We hebben sowieso het voordeel dat als wij samen iets maken, het altijd klinkt als ons. Zelfs al zegt onze crew dan dat iets ‘minder Dummies’ is, dan nog.
enola: Mag ik The Signal wat meer mellow vinden in vergelijking met jullie oud werk?
Lennert: “Dat mag je, maar ik vind het gek. Zelf heb ik dat gevoel niet, ik vind eerder dat er watmeer hevige uitspattingen zijn. “Underwater” heeft toch een heel vinnige finale, en “Ballet Dancer” is toch ook dynamisch? Maar ik heb het nog gehoord hoor, dat de plaat wat meer laidback is. Anderen mensen zeiden me dat de muziek wat meer songbased was, ook.”
Janus: “Ik vind dat wel interessant om te horen.”
enola: Neon Fever Dream was erg beïnvloed door de science fictionromans die je toen las. Deze keer waren het blijkbaar boeken over Louis XIV?
Lennert: “Het was een podcast van Klara, die over die Zonnekoning ging. (lacht) We hadden al dat ‘Solar, solar’ dat bleef hangen, en nadat ik die podcast had gehoord, vond ik het wel cool om iets te schrijven over Lodewijk de Veertiende, het centrum van de macht, de overmoed die daarbij hoort, en hoe je koninkrijk vervolgens in elkaar zakt.”
“En verder denk ik dat ik deze keer vooral geschreven heb over hoe de mensheid zich vandaag verhoudt tot alle signalen die ons bereiken. Denk maar aan “FOMO”, over gsm’s, over hoe je plek te vinden, ver van de druk van anderen. Je ziet wat anderen doen, en wil daar ook zijn, en je realiseert je niet dat die Instagram niet meer is dan een momentopname die niet veel zegt over wat er echt gaande is.”
“We willen altijd bereikbaar zijn, maar hoe ga je daar mee om? Ik heb daarbij veel gehad aan het boek Thinking, Fast And Slow van Daniel Kahneman. Soms zijn er zoveel signalen dat je geen actie meer durft ondernemen. Het zit allemaal iets dichter op de huid dus, dan op Neon Fever Dream. Daarom vonden we het ook grappig om in The Signal zelf die typische berichtjes-‘ping’ te verwerken. Je merkt hoe mensen elke keer opschrikken als ze dat horen: ‘iemand heeft mij nodig.'”
enola: In “FOMO” zing je ”But when I’m with you I can ease my mind”. Is rust vinden een probleem voor je?
Lennert: “Zeker, en zoals ik in dat nummer zing is het mijn vrouw, die heel anders in het leven staat, die me die brengt. Ik kan heel snel gedachten beginnen stapelen, scenario’s bedenken wat er kan gebeuren, en mijn eigenwaarde neerhalen. Zij helpt me om dat allemaal een plek te geven, wat rust brengt.”
“Ik heb extreme FOMO, maar ik word er beter en beter in om die los te laten. Ik blijf niettemin een pleaser. Als ik op het podium sta, wil ik dat iedereen de beste avond van zijn leven heeft. En dat heb ik ook als ik thuis op de zetel zit, dan bedenk ik plots dat ik dat nog beter had kunnen doen, of dat er nog genialere ideeën zijn, … Het is iets waar ik mee worstel, en probeer aan te werken. Ik probeer tevreden te zijn met kleine dingen.”
“Daarvoor was de lockdown natuurlijk goed. De rat race was wat stilgevallen, dus ik kon en mocht een beetje off-business zijn. Ook dat was een soort overwinning, een klein inzicht. Ik leerde dat het vaak in je hoofd zit. Neem nu Jay-Z die zich op de Grammy’s opwond omdat zijn vrouw Beyoncé nog nooit ‘Album van het Jaar’ had gewonnen. Je kunt je afvragen waar hij zich in Godsnaam over opwond – boeit niét! – maar je zag dat dat voor hem echt zwaar viel. En zo heeft iedereen wel zijn gevangenis, iets dat beter kan, en knaagt. Dat kan een drive zijn in wat je doet, maar ook een kruis om dragen.”
enola: Ik begin plots te begrijpen waarom Compact Disk Dummies vier jaar nodig hebben voor een plaat: een nummer als afgewerkt beschouwen en loslaten is niet evident?
Lennert: “Absoluut. In ons genre is dat ook best moeilijk. Als een rockband een nummer heeft geschreven, kruipt het een week in de studio, en het staat er op, zoals je ’t ook live gaat spelen. Als wij iets maken, dan staat dat op een computer die je overal kunt meenemen, en kun je er aan blijven sleutelen. We hebben software waarmee we alle mogelijke instrumenten kunnen toevoegen, en als we dan aan de optredens beginnen, moeten we opnieuw van nul beginnen zoeken hoe we dat op het podium zullen doen.”
“Dat was deze keer iets makkelijker, nu we meer en meer denken in functie van onze drummer Robin. Hij speelt veel van wat wij geprogrammeerd hebben, en live mag dat gerust wat vuiler klinken. Het is ook altijd mogelijk om het wat minimalistischer te maken dan op plaat, dus dat komt wel goed. Het is vooral voor mezelf de vraag wat ik wil doen, want er wordt van mij ook wel een performance verwacht. Ik moet kunnen zingen, wil nog wat kunnen rondlopen, dus het is steevast de vraag hoeveel van de instrumenten ik daar nog bij kan nemen. We hadden altijd de neiging om onze nummers wat vol te stouwen, nu hebben we geleerd om wat meer te strippen. “FOMO” was daarvoor een goed nummer: die hoofdriff is het belangrijkste, waardoor je voor de rest niet zoveel nodig hebt.”
enola: Jullie werkten deze keer met Jens Van Der Meij, een producer van Froukje, en Wieger Hoogendorp die hetzelfde doet voor Goldband. Wat trok jullie aan, aan dat Nieuwe Nederlandse Geluid?
Lennert: “Het is puur toeval dat ze allebei Nederlands zijn, al heb ik het wel voor die typische spontaniteit, dat geen blad voor de mond. Ik vind dat plezant. Waar wij meer van de smaakpolitie zijn, hebben zij geen grenzen. We hadden samen een nummer gemaakt met heel foute synths. Voor ons was het pure Frans Bauer, dus hij mocht het houden voor Goldband. Hij snapte niet wat er mis mee was, dat vond ik op zich wel mooi. Ook Joost Klein heeft die kwaliteit. Dan denken wij als Belgen ‘die durven’. Wij willen toch ergens de goede smaak bewaren, dat laten Nederlanders volledig los.”
Janus: “Soms werkt dat, soms ook niet. Aan de andere kant heeft een nummer als “There’s No Sex Without You” ook wel wat van de French Touch. Idealiter hadden we daarvoor dan ook gewerkt met een Fransman, want die Franse sound zit ook in The Signal. Onze mixer, Michael Declerck, is ook iemand met die achtergrond. Hij heeft onder andere de laatste plaat van Kavinsky gedaan, en het solodebuut van Gaspard Augé van Justice.”
Lennert: “Eigenlijk is het een heel Europese plaat die we hebben opgenomen. In elk geval willen we het idee van samenwerkingen, zoals met Wieger en Jens, behouden. Dat geeft zoveel leven.”
enola: Dit is de start van een nieuw tijdperk, toetert jullie perstekst.
Lennert: “Elke plaat is dat. Elke keer voelen we dat we weer een stap verder staan. Het is telkens een ankerpunt, dat vastlegt hoe we het deze keer hebben aangepakt, laat horen dat we iets nieuws te vertellen hebben. Als dat niet meer zo is, houden we er beter mee op, maar daar zijn we nog niet, denk ik. Er zijn nog altijd kanten aan de Dummies die we nog niet hebben laten horen en waarvan je achterover zult vallen.”
“Ook Rock Werchter voelde vorig jaar als een mijlpaal. Het was de culminatie van alles wat we tijdens de lockdownoptredens hadden geleerd. Eindelijk stonden we opnieuw op een podium dat paste bij hoe we over onze concerten denken, en we merkten dat mensen het ook effectief straf vonden. We hebben daar tien jaar voor gewerkt, met onze crew, en nu waren we daar ook echt klaar voor. Vijf jaar geleden hadden we nog overwogen of we geen cover moesten spelen om de aandacht vast te houden, nu merkten we bij het opstellen van de setlist dat we zelfs darlings moesten killen. Dat was fijn.”
Compact Disk Dummies staan op 19 en 20 april in een uitverkochte Roma en op 9 mei in de AB.
