Een thuismatch moest het worden, een zegerondje werd het. Meltheads stelde in Trix debuut Decent Sex voor en dat leverde een stomend partijtje op.
Zouden de jonge honden van voorprogramma Maria Iskariot opgegroeid zijn met vroege concerten van het maar net iets oudere Meltheads? Je vraagt het je af, maar je begrijpt in elk geval waarom het viertal het vanavond tot voorprogramma schopte. Wat ze delen met de losgeslagen Antwerpenaren: totale overgave. Dat het plaatje totaal nog niet af is, is niet erg: dat kan allemaal nog komen.
Wat we voorlopig aan onze fietsbel hebben met dit Gents kwartet: een ratjetoe. Het zal wel aan het Nederlands liggen, maar aanvankelijk steken gedachten op aan een op hol geslagen Spring!, een X!NK zonder Eurosong. De rollende R van frontvrouw Helena Cazaerck klinkt dan weer alsof Isabelle A alle showbizz-pretenties heeft afgeworpen en eindelijk haar Stooges-coverband heeft opgericht; lekkere rammen in de garage op zijn Hinds, met een flinke dosis charme en aplomb gepresenteerd.
Nieuwe single – “die kwam vorige, euh, komt volgende week uit” – heeft met “Zij weet wat ze wil” een titel die van De Kreuners kon zijn, zo klinkt het nummer ook. Het is de laatste schijnbeweging voor een finale die de kwaliteiten van Maria Iskariot nog eens in de verf zet: teksten die al eens een prettige Gorki-wending nemen (“Vervang mijn suiker en zeg dat het smaakt”) en vervolgens met een Nederlandse versie van “Tame” een loeiharde, bezopen Pixies-cover, waarin Cazaerck Frank Black het nakijken geeft in het onderdeel “Bezetenheid”.
Tijd voor een vervolg? “Get ready, Meltheads show will start in ten seconds”, begint de countdown. En exact op één zet Simon De Geus een drumintro van jewelste in. Dit is het Betere Beginnen, Hives-style. Wanneer iedereen stuksgewijs het podium is opgewandeld, jaagt de band het vuur aan de lont met “Gear”. Frontman Sietse Willems hapt naar de enkels, vanuit het publiek wordt hij “Hey! Hey! Hey!”-gewijs aangevuurd. Was Meltheads klaar voor deze grote zaal? Van bij hun geboorte.
Wie in de Koekenstad woont en vunzige gitaren genegen is, kan het viertal al een keer te veel hebben gezien. Op zijn Sinjoors denken ‘ik heb het wel gezien nu’. Hij of zij dwaalt. Hij of zij had enkel het voorrecht een band te weten opgroeien voor de ogen, kuikens te zien uitgroeien tot volwassen hanen. Nu debuutplaat Decent Sex in de winkel ligt, is dit het moment waarop het laatste stukje eierschaal wordt weggepikt, de prehistorie afgesloten. Dit is Het Begin, niet het einde.
En dus mag dat haantjesgedrag. Moét het. Willems is de natuurlijke aandachtsmagneet die zich doorheen “Arbeit” blaft, in “Sweet Monica” paradeert als een pauw, achter hem bouwt bassist Tim Pensaert opzichtig een stevig fundament. Vooraan opzij torent Yunas de Proost over zijn pedalboard, onverstoorbaar de goorste, lekkerste en stevigste licks uit zijn snaren te geselen. En dan is er nog gastzangeres Lindy Versyck, die “White Lies” mee tot een hoogtepunt zingt. De bas stampt, de drums roffelen een marsritme, de gitaar knarst en kriept. Willems pakt er een oude telefoon bij om het onheimelijke sfeertje nog wat te versterken. “Crying / Laughing” krijst hij, en de band mept alles de grond in; topmoment.
Als een moshpit eisend duiveltje uit een doosje duikt even verder Nieuwe Lichting-winnaar 2022 Shaka Shams op voor een gezamenlijke versie van zijn “Black Metal Rebel”, uit het einde van “Decent Sex”-het nummer, komt die intro geslopen die iedereen al twee jaar kent. “Naïef” is een te verwachten triomf, er wordt meegebruld als met een volkslied. En dan is er “Theodore”, dat ongemakkelijk zware, dreunende nummer dat toch een single mocht worden. Het is verbluffend hoe goed de groep het doet klinken; hier spelen topmuzikanten, geen amateurs.
Met een debuutplaat die net iets meer dan een half uur duurt, moet Meltheads wel harken om de set vol te krijgen. En hoe aardig het destijds ook was, toch is het jammer dat ook vanavond heel erg vroege singles – het werk van pubers – “I Wanna Be A Girl” en “Disco of L’Amore” nog altijd nodig zijn om te vullen; de groep staat ondertussen verder. Dat hoor je aan het razende “Vegan Leather Boots” of het hitsige “No One Is Innocent”, waarin Versyck mooi een flard van Gwen Stefani’s “Hollaback Girl” verwerkt.
Alweer een drumsolo van De Geus bij wijze van break naar de bis. Het is misschien iéts te veel Fleetwood Mac-bombast,en god straft onmiddellijk: de drummer doet het iets te enthousiast, wipt op, wil opnieuw op zijn kruk landen, tuimelt ongracieus achterover; Spinal Tap. Ondertussen is een piano op het podium gerold, waarop Pensaert een melige Knuffelrock-cover speelt. Een huwelijksaanzoek wordt in de zaal afgehandeld, vooraleer de groep in de dansende boogierock van “Screwdrivers” duikt. Het is zo classic rock dat het vandaag niet meer zou mogen werken, maar dat doet het wel; omdat het met zoveel gusto wordt afgeleverd dat het vanzelf schoon wordt.
En zo is het vaak met Meltheads: een beetje minder, een beetje te veel op routine, en het zou al snel ietwat belegen voelen, maar dat doet het niet, want bij deze band wordt er eerder een tandje bij geschakeld.
Moge deze band nooit zijn goesting, zijn honger, zijn drive verliezen.
