“More! More! More!” dat dachten we toen The Murder Capital vier jaar geleden debuteerde. En toch stelde de Ierse groep wat teleur toen hij begin dit jaar zijn tweede plaat Gigi’s Recovery losliet. Ook in de Botanique kreeg je vrijdag het gevoel dat less niet echt more is. Je snakte naar momenten dat het leven binnen mocht.
Drieënhalf jaar is het geleden dat The Murder Capital hier stond, en sindsdien is er veel gebeurd. We hebben tijd verloren, de groep maakte in isolatie – dat spreekt – een nieuwe plaat, en James McGovern heeft een leren broek gekocht. En dat laatste, dat zegt eigenlijk alles. Het spelt “R.O.C.K.”, en dat is wat hij je ook wil doen geloven. “We zijn een rockband, niet langer postpunk”, liet hij begin dit jaar weten. Welaan, dan: een leren broek. Kan het een optreden redden?
We gaan u niet in spanning houden: neen, dat kan het niet. The Murder Capital liet zich in de Botanique kennen als een groep die twee concerten tegelijk wilde spelen, en dat botste al eens. Want natuurlijk wilden de muzikanten laten horen wat ze allemaal geleerd hadden tijdens de lockdown, hoe In Rainbows van Radiohead zijn invloed op hen had nagelaten. Maar er was nog altijd dat publiek, dat kwam voor de opzwepende nummers van debuut When I Have Fears. En dus werd er geschipperd dat het niet meer mooi was.
Het eerste woord was aan die nieuwe plaat, en met “The Stars Will Leave Their Stage” werkte dat nog wel. McGovern dook na de intro op, nam na drie zinnen zijn eigen instrument, en je noteert “mijn God, hoeveel spanning kan een tamboerijn toevoegen?” Best wel wat, zo blijkt. Genoeg om rek op “More Is Less” te zetten. Het is een eerste van die populaire en meer energieke oudere songs, waar de groep naadloos het recentere “Return My Head” uit laat kruipen; het resultaat van een zomer hard touren, en perfect op elkaar ingespeeld zijn.
En toch liep het nog mis. ‘New tune’, kondigt McGovern aan, en de groep lost nieuwe single “Heart In The Hole”. Gek genoeg mist die de vinnigheid van de plaat, live krijgt het een gemoedelijke Smash Mouth-cadans mee die deze muzikanten niet past. En dan komt de zwakte van dat tweede album pas echt boven.
Want er mag op Gigi’s Recovery dan niets mis zijn met “A Thousand Lives”, live zuigt het alle lucht uit de kamer, sleept het de dingen tot stilstand. En daar blijven we nog even naar adem happen. “The Lie Becomes The Self”, “We Had To Disappear”, ze kabbelen op eeuwig dezelfde woelige drums waar McGovern geen boeiende zanglijn op weet te leggen. Het is pas met “Ethel”, ook op Gigi een uitschieter, dat er opnieuw wat peper gevonden wordt. Het is mooi, hoe de frontman mijmert over een mogelijke liefde, en wat die aan kinderwens en –realiteit kan opleveren. “I always wanted it to be like this”, zingt hij, en je voelt dat hij het meent.
In “Crying”, nochtans ook één van die nummers die maar wat aandreinen, krijgen we dan toch nog eens een glimp van de dominante frontman die hij kan zijn – als hij wil. Vandaag is hij daar minder in geïnteresseerd dan vroeger. Wanneer “Gigi’s Recovery” wordt ingezet, voel je dat dit een groep is die avond na avond moet vechten tegen de zelf geschapen verwachtingen. Want wie ooit zo overtuigend debuteerde als deze Ieren deden – When I Have Fears is het dichtste dat deze generatie ooit bij Joy Division zal komen – om dan het stuur om te gooien, creëert frustratie. Het is dan ook geen wonder dat het pas bij de ziedende punknummers uit die eerste plaat is dat het kookpunt wordt bereikt. Ook bij McGovern, overigens. “Lalala Lalala”, brult hij in “Feeling Fades”, en hij duikt met een aanloop het publiek in; snoekduik.
Nauwelijks een minuut later staat hij terug op het podium voor slotnummer “Don’t Cling To Life”. Nog een keer knallen, en dat is dat, want The Murder Capital doet niet aan bisnummers. Weg zijn ze. Nog zes weken toeren, vertelt gitarist Diarmuid Brennan aan de merchandisestand. En dan misschien een nieuwe plaat. Wat die wordt? Dat mag god weten; The Murder Capital is nog op zoek. Ze laten het ons wel weten als het gevonden is.
