Ted Lasso begon in volle pandemie en lockdown als een leuke, welgekomen serie over een Amerikaanse coach die iets kent van American Football, maar geen snars van voetbal. Ted Lasso is de Lamme Goedzak die Dorothy-gewijs “no longer in Kansas” is, maar met zijn gouden hart en binnenzak vol bond-zonder-naamleuzes en generatie X-referenties, toch de cynische Britten weet te overwinnen en straffer nog, hen stuk voor stuk weet te veranderen in betere versies van zichzelf. Apple TV+ wordt meer en meer een vergaarbak voor het gedachtegoed van de late jaren tachtig, vroege jaren negentig en al wat generatie X luidt, alsof de eenentwintigste eeuw nooit is doorgebroken.
Eigenlijk is Ted Lasso een rip off van Major League, een film die in Europa nooit potten brak en geen enkel belletje meer doet rinkelen, maar in baseball-minnnend Amerika een fenomeen is en mogelijk de meest geciteerde sportfilm. Het eerste seizoen kan gerust naast die heerlijke komedie met Tom Berenger en Charlie Sheen staan. Dit derde seizoen is helaas van het niveau van Major League II, een film die elke medewerker waarschijnlijk het liefst uit zijn filmografie weert. Roger Ebert schreef over die film: “The humor is so predictable, forced and awkward that the actors sometimes seem like helpless bystanders. If the writing had been smarter – if it had been about a plausible baseball team, instead of about a group of sitcom clowns – maybe something would have worked.” Verander baseball door football/soccer en het vat perfect dit seizoen van Ted Lasso samen.
Zeer opvallend is dat dit seizoen van Ted Lasso een internetjoke bevestigt. Naar het schijnt mogen de slechteriken in een show gemaakt met Applegeld, geen Applefoon of laptop/tablet gebruiken, alleen maar toestellen van de concurrentie. Kwestie van de eigenwaan in stand houden. Werd aan het eind van seizoen twee nog gehint dat Nate de slechterik van dienst ging worden, de Sith tegenover Jedi Lasso, dan verraadde de eerste trailer waarin we Nate met een Iphone zagen, dat dit dus nooit zou gebeuren. Ook al omdat in de wereld van Ted Lasso geen plaats is voor slechtheid, alleen voor dwangmatige vergiffenis. Dit seizoen legt pijnlijk bloot dat er evenmin ruimte is voor ook maar enige persoonlijke ontwikkeling. Alle personages blijven hangen in het stereotype dat de eerste aflevering van het eerste seizoen de kijker meegaf. De wereld van Ted Lasso is de natte droom van het Amerikaanse model van de ideale gegentrificeerde wereld, waarin elke wijk in een grootstad een afgesloten dorp wordt en waarin miljonairs toffe mensen zijn met dezelfde doodnormale besognes zoals iedereen, maar die uiteraard toch net iets meer aandacht verdienen.
De eerste twee seizoenen bleven nog grotendeels overeind dankzij de onschuldige charme van de personages en omdat de scenario’s zich vasthielden aan de structuren van de werkplekkomedie. Het derde seizoen stuikt volledig ineen en zet het jumping the shark moment voort dat begon bij de tweede helft van het tweede seizoen met “Beard After Hours”. Was het eerste seizoen nog die persoon die je ontmoet en meer naar huis neemt voor een knuffel, dan begon seizoen twee red flags te vertonen als die persoon die elke week opnieuw per toeval rond etenstijd komt aankloppen en maar blijft plakken. Seizoen drie ontspoort tot iets dat drie maanden later nog steeds met geen stokken buiten te krijgen is en ondertussen je frigo volkleeft met met de meest kleffe kattebelletjes. Europeanen mogen dan van nature cynisch zijn en Amerikanen zogezegd positief, maar één ding leren we wel van deze live-action van Ned Flanders: te veel positivisme is ook zeer toxisch.
Er is niet echt een verklaring voor de tanende kwaliteit vanaf halverwege seizoen 2, al zijn er een paar plausibele aannames. Toevallig valt het inblikken van die tweede seizoenshelft samen met het bekendmaken van de Emmy-nominaties, dus het is niet ondenkbaar dat dit de rewrites beïnvloedde en er plots meer afleveringen moesten komen om iedereen wat meer in de verf te zetten. Een cynischere opmerking is dat door die nominaties het salaris per aflevering fors omhoog ging en de makers direct voor de winst gingen. Het is wel opvallend dat vanaf dit moment de kern van de show, de werkplekkomedie, wordt losgelaten. Ook duidelijk is dat een van de mensen achter de show, Bill Lawrence – de bedenker van comedy Spin City en Scrubbs – rond die periode zich ook met andere projecten begon bezig te houden. De serie wil plots meespelen in de big league van prestigereeksen en dramaseries, maar heeft niemand aan het stuur met een visie of talent. Kijk naar de forse toename van het aantal special effectshots tijdens de matchen, die ogen wel heel goedkoop en ongeïnspireerd. Op bepaalde momenten zie je de copypaste van hetzelfde groepje mensen in het publiek er zeer dik op liggen.
Er was eerst geopperd dat dit het laatste seizoen zou worden, maar ondertussen krioelt het online van de geruchten dat er toch een vierde seizoen zou komen, zonder Sudeikis, dus zonder Ted Lasso. Dat dit doorgaans niet lukt, hebben we al eerder gezien. Denk aan de twee laatste seizoenen van The Office U.S. zonder Steve Carell, House of Cards zonder Kevin Spacey, Two and a Half Men zonder Charlie Sheen, Top Gear zonder Jeremy Clarkson, The X-Files zonder Duchovny… Laat het voor wat het is. Geniet van een regelmatige rewatch van het eerste heerlijke seizoen van Ted Lasso, vergeet gewoon alles wat erna komt.
Ted Lasso valt te bekijken via Apple Plus
