’t Moet van de hoogdagen van de Antwerpse deathmetalscene geleden zijn dat er nog een kelder volliep voor Skullcrusher. Dinsdagavond 7 februari was dat het geval voor het huidige Skullcrusher, het folkproject van singer-songwriter Helen Ballentine. Die kelder, dat was deze keer Botaniques Witloof Bar. De intimiteit die daar tussen de gewelven huist maakt het tot de perfecte locatie om van dichtbij kennis te maken met Skullcrushers debuut, Quiet The Room.
‘Jullie staan wel heel dichtbij’, giechelt Ballentine nerveus na een korte instrumentale intro. We zijn best met veel in de kleine zaal, maar zodra ze “They Quiet The Room” inzet, krijgt ze de aanwezigen zo stil dat zelfs haar zuchten muziek worden. De verwachting was dat de verstillende muziek van Skullcrusher nog het meest tot zijn recht zou komen voor een gedisciplineerd publiek, en we zijn inderdaad in goed gezelschap.
Dat Skullcrusher folk op stille gitaar mengt met elektronische invloeden, wisten we al van Quiet The Room. Dat werkt ook live, getuige de indietronica-intro die “Pass Through Me” inzet. Subtiel verwrongen synths zetten de toon, en eenmaal Ballentine haar minimalistische teksten de zaal instuurt, valt op hoe beklijvend die combinatie live wel kan zijn. Op “Places/Plans” faalt haar stem dan wel kort, maar ‘does it matter?’, zoals de tekst daar gaat. Wel nee, de mantel der liefde die het publiek meebracht is maten te groot om over zulke imperfecties te struikelen.
Zelfs wanneer “You Are My House” halverwege stokt en stilvalt, lost Skullcrusher dat aandoenlijk op, met een bjina achteloze herneming vanaf de brug. Het schoonheidsfoutje geeft klaarblijkelijk een duwtje in de rug: vanaf dan speelt de band (voor de gelegenheid als duo) met meer zelfzekerheid. ‘Jullie zijn klaar voor deze… Of dat denken jullie’, zegt Ballentine met een slinkse knipoog ter inleiding van de “secret instrumental” die volgt. Weg is die verlegenheid die de set aanvankelijk nog leek te zullen typeren: nu zien we een artieste die haar publiek weet te bespelen als was het haar instrument.
Het zwaartepunt van de set blijft logischerwijze op die eerste langspeler, Quiet The Room. “It’s Like A Secret”, een van de sterkhouders daaruit, is hier omzwachteld door digitale ruis: aan ons om de song voorzichtig uit te pakken. “Sticker” ontpopt zich ondanks iets wat als dreigende donder vaag op de verre achtergrond klinkt tot een minimalistisch meesterwerkje, temeer door de manier waarop Ballentines stem de toeschouwers overspoelt. Anderzijds is de kersverse, onbekende song die volgt – we krijgen geen titel mee – duidelijk nog geen evidentie.
Met “Storm In Summer” neemt Skullcrusher ons opnieuw mee naar zijn begindagen. Hoewel de secure synths toen nog niet op het voorplan kwamen, slaagt de band er toch in het geluid van Quiet The Room toe te passen. Zo is er meteen een brug met “Lullaby In February”, en met dat slaapliedje op deze februari-avond zwaait Skullcrusher ons ineens ook uit. Even doet de song ons hopen op een beklijvende finale, maar na uitgebreide woorden van dank lost Skullcrusher die hoop niet in.
Had “Song For Nick Drake”, een half jaar geleden nog de laatste halte voor Quiet The Room, gesmaakt als toemaat? Ja, maar anderzijds had wat we kregen al zo’n verstillende, intieme schoonheid. Soms is minder nu eenmaal meer.