Start eens een fluisterfolkproject en geef het een naam alsof het een grindcoreband betreft. Zoiets kan grosso modo twee kanten uit: ofwel loopt dat faliekant af, ofwel is je naam Helen Ballentine, je band Skullcrusher, en je langspeeldebuut Quiet The Room.
Fans van het genre zullen Skullcrusher wel goed genoeg kennen van enkele songs van de band die van tijd tot tijd Duyster haalden, maar verder blijft de release wat onderbelicht. Da’s voor een groot deel te wijten aan die riskante keuze voor de naam Skullcrusher: krijg het maar eens uitgelegd aan een leek dat er heus wel meer achter die flauwe grap à la de Heideroosjes zit. Quiet The Room laat nochtans horen dat ook fluisterfolk skulls kan crushen, op zijn manier. Dan toch niet eens zo’n frappante keuze, dus?
Op zich bezit Quiet The Room alleszins genoeg présence om ook al met een bandnaam die meer aansluit bij verwachtingspatronen (zo passé allemaal, de dag van vandaag) brokken te maken. Door toch onder die noemer Skullcrusher te functioneren, weet Ballentine een extra dimensie toe te voegen aan haar muziek. De albumtitel roept op zich al een enigzins macabere sfeer, een zekere spookachtige duisternis op, en de hoes versterkt dat allemaal ook nog eens. Voeg daar songtitels als “Whistle Of The Dead”, “Lullaby In February” en “It’s Like A Secret” aan toe, en het begint te dagen hoe Skullcrusher zijn naam zou kunnen waarmaken.
Niet alleen de omkadering scoort heel wat punten voor sfeerschepping. Ballentine beschikt als singer-songwriter ook over een gave om een ijzige broosheid in haar teksten te smokkelen. “Do you ever look back? / Does it all fit together? / If we’re here, does it matter?”, zingt ze vertwijfeld op “Whatever Fits Together”, over de gemengde gevoelens die ze ervoer bij het verlaten van het ouderlijk huis toen ze 18 was. Het getuigt van durf én van vernuft dat ze die openhartigheid kracht bijzet door de song op te volgen met “Whistle Of The Dead”, een collage van pianofragmenten en zang van het kind dat ze was in de thuis die ze achterliet.
Vaak zijn er voorzichtige parallellen te trekken met Bon Ivers For Emma, Forever Ago. Het akoestische gitaarwerk op “It’s Like A Secret” toont dat nog het best, maar zachte reverb op de stem, subtiele syntheffecten en licht vervormde violen, maken er een uniek geheel van. Op “They Quiet The Room” komt de clou pas op het einde binnen op een wegebbend arpeggio-pianoriedeltje. De amper waarneembare drumlijn op “Window Somewhere” refereert onmiskenbaar naar een hartslag. Zo zijn er tal van vondsten die zorgen dat Quiet The Room een meeslepend verhaal vormt.
Skullcrushers eerdere werk leunde qua geluid nog dicht aan bij het vroegste werk van Phoebe Bridgers, niet toevallig nog zo’n jonge geluidskunstenares met een artistieke fascinatie voor het macabere. Op Quiet The Room wijkt Ballentine door middel van ijle synths en echo op de stem verder af van het meer wereldse pad dat generatie- en genregenoten bewandelen. Haar kruisbestuiving van fluisterfolk en ambient soundscapes vereist aandacht, maar loont uiteindelijk de moeite. Wacht op een avond wanneer de maan de woonkamer binnen schijnt, doof de lichten, ga in het midden van de ruimte liggen om met hoofdtelefoon naar Quiet The Room te luisteren en besef: Skullcrusher, dus toch.