“We are endless”, zingt Goose op zijn vijfde, en vult dat aan met “Who thought we could get better at this?” Zelfvertrouwen zat dus bij de Kortrijkse groep, en dat is terecht. Endless, het nieuwe album van dit kwartet, blaakt van gezondheid. “Onze sterkte is dat we geleerd hebben de dingen uit te spreken.”
enola: Jongens, vijf jaar sinds een vorige plaat, is dat niet wat lang?
Mickael Karkousse (zang/synth): “Gek hoe iedereen dat vraagt, want voor ons is er nooit een pauze geweest. We hebben onze laatste plaat What You Need uitgebracht in 2016, dat klopt, maar in 2018 was er al Goose Non Stop, een herwerking van oud materiaal. Daarna waren we nog niet echt klaar voor een volledig nieuwe plaat, maar begonnen we te werken aan losse tracks die uiteindelijk een EP in samenwerking met kunstenaar Bart Stolle zijn geworden. Neen, wij hebben in de afgelopen vijf jaar geen dag stilgezeten. Eigenlijk zijn we verrast dat er alweer vijf jaar is verstreken, want zelfs de pandemie heeft ons niet ingetoomd. Maar daaraan merk je natuurlijk hoe belangrijk een full-album blijft: pas dan ben je echt terug voor de mensen.”
“Wij zijn constant in beweging. Soms wordt dat een plaat, en soms uit zich dat in een apart project, zoals onze samenwerking in 2014 voor De/Reconstruction voor Interieur Kortrijk, dat we ook tijd en liefde geven. Ondertussen hebben we ook een nieuwe studio gebouwd, waar er plaats is om tegelijk met verschillende dingen bezig te zijn. Dat heeft onze manier van werken ook veranderd, nu opereren we meer als collectief. Iedereen heeft zijn eigen projecten, ontwikkelt zichzelf, en al die invloeden komen weer terug naar Goose.”
enola: Als jullie aan een album werken, zo vertelden jullie, komt er altijd een moment dat jullie naar elkaar kijken en zeggen “de plaat is af”, hoewel er nog geen noot opgenomen is. “En dan beginnen we te schrijven.” Weet je nog hoe dat deze keer ging?
David Martijn (gitaar/synth): “Begin vorig jaar hebben we verschillende schetsen en stukken muziek samengebracht, en één demo stak er boven uit: “Endless'” Dat was dat ‘de plaat is af’-moment, en we wisten welke richting het uit moest. Want dat blijft inderdaad altijd een zoektocht, om met vier dezelfde klik te maken, te zorgen dat alle faders op het mengpaneel even hoog staan. Dat is moeilijk, maar ook het spannendste van het hele proces. Eenmaal we dat hebben gevonden is het enkel maar uitvoeren, hoe raar dat ook klinkt.”
Karkousse: “Je moet er in je hoofd klaar voor zijn, en aangezien muziek uitleggen heel moeilijk is, kun je alleen maar dingen laten horen aan elkaar, tot je hetzelfde hoort. Voor dit album hebben we op die manier véél demo’s gemaakt. We hadden genoeg voor twee platen, maar wat we met ons vier goed vonden, vroeg dan weer selectie. Bij “Endless”, het nummer, kwam alles samen: er zat gitaar en een dromerig dingetje in, het was melodieus maar toch ook agressief,.. het had alle kleuren voor de tracks die konden volgen. Eenmaal we dat hadden, konden we uit de andere demo’s gemakkelijker aanvoelen wat ook paste. Zo werd het een plaat die één trip is, niet gewoon een collectie songs.”
Tom Coghe (bas/synth): “Het heeft een opbouw, vertelt een verhaal.”
enola: Het is ook lang geleden dat jullie nog eens zo bruut klonken als in die titeltrack.
Karkousse: “Dank u!”
Bert Libeert (drums): “Ik denk dat we dat onderling ook wel voelden, dat hier weer meer speelplezier in zat. Het herinnerde ons aan hoe we ooit begonnen zijn: vier jonge vrienden die wilden knallen. Dat voelen we nog altijd.”
Martijn: “Toen we vorig jaar die demo’s bij elkaar legden, was er geen concept, en door de pandemie viel ook veel externe interactie weg. Er was minder invloed van mensen die ons vertelden dat we dit of dat zouden moeten doen. We waren op onszelf aangewezen, en dat deed deugd. We zijn altijd vrij gelaten in wat we deden, maar nu was dat tot in het uiterste. En dàt hoor je in de plaat: we hebben honderd procent gedaan wat we wilden zonder bang te zijn.”
enola: Voelen jullie doorgaans echt zo veel druk?
Libeert: “Niet eens van mensen, soms is het gewoon een rem in onszelf. We doen tegenwoordig ook meer zelf, onze entourage is kleiner geworden, en dat heeft ons ook zelfstandiger en meer zelfzeker gemaakt. Dat heeft zich vertaald in een grotere spontaniteit.”
enola: Was het ook een geval van “Als we dan toch niet kunnen optreden, dan knallen we wel in de studio?”
Martijn: “Dat heeft er misschien een stuk mee te maken. Bring It On, onze eerste plaat, hebben we destijds gemaakt om aan Kortrijk te kunnen ontsnappen en al feestend de wereld te kunnen zien. Misschien dat dit er ook wel wat in zit. Wat ons au fond gelukkig maakt, is immers met vier op een podium staan spelen. Dat zal onderbewust waarschijnlijk wat hebben meegespeeld, dat het een plaat moest worden om ons naar buiten te brengen. We hebben bij die paar shows die we vorig jaar hebben mogen geven, gevoeld hoe graag we dat doen.”
enola: Jullie hebben ondertussen allemaal soloprojecten. Hoor je dat die invloeden het werk van Goose binnensluipen?
Martijn: “Ik vind dat niet. (tegen de anderen) Jullie hebben dat misschien meer, maar voor mij is het unieke van Goose net die interactie tussen ons vier. Het is niet zo dat ik er nu gemakkelijker een soundtrackvibe wil insmijten. (tegen Karkousse) Voor jou kan dat anders zijn, tekstueel.”
Karkousse: “Ja, al heeft dat niets te maken met de muziek op zich, maar wel met de trip. Als je op reis bent geweest, blijf je nadien ook meedragen wat je daar hebt beleefd. Die soloplaat die ik vorig jaar heb gemaakt, heeft me zeker geleerd om uit mijn kot te komen, want in een groep zitten kan comfortabel zijn: je moet niet per se honderd procent gaan, de rest vangt altijd wel op. Solo moest ik mezelf uitdagen om alles te doen, ben ik persoonlijker en dieper gaan schrijven, kon ik experimenteren,… en dat heb ik zeker meegenomen naar Goose. Ik vond het wel een verrijking om zo aan die plaat te beginnen, met het idee ‘eigenlijk kan ik over alles zingen’.”
enola: Wat is het meest persoonlijke nummer op Endless?
Karkousse: “Niets van wat ik zing komt van nergens, het heeft allemaal betekenis. Wat me het meest geraakt heeft is “We Are Vibe”, een song die in de studio is ontstaan uit het eindstuk van een andere demo. In dat moment is die tekst gekomen, een gevoel van dankbaarheid voor hoe goed wij met vier functioneren.”
enola: Waarom moest Endless de titel van de plaat worden?
Karkousse: “Omdat het de eerste demo was waar we met vier een connectie bij voelden. Pas later kregen we ook door hoe die titel en die tekst op ons kan slaan: wat wij hebben, kun je ook definiëren in termen van een lange relatie die blijft evolueren. Dat kan in twee richtingen, maar gelukkig evolueren we in positieve richting: het wordt altijd maar beter.”
enola: “We are endless. Who thought we could get better at this” zing je in dat nummer. Daar spreekt zelfvertrouwen uit.
Karkousse: “Klopt, en dat hebben we ook doorgetrokken in de hoes. We waren geïnspireerd door de esthetiek van oude modemagazines met grote typografie en kleurblokken. Onze ontwerpster wilde voor de spanning ook nog iets analoogs daartussen, en dat werden die ogen: die stralen ook die zekerheid uit.”
Libeert: “We durven je recht in de ogen kijken; dit is onze wereld, en als je dit niet goed vindt, so be it. Wij zijn er heel tevreden mee.”
enola: Hoe zijn jullie bij producer Victor Le Masne terechtgekomen?
Karkousse: “Ik was zijn naam al vaker tegengekomen op platen die ik goed vond, en ben met hem gaan praten. We hebben samen aan een aantal nummers van mijn solo-EP gewerkt, en dat marcheerde: we spraken dezelfde muzikale taal. Wat hij deed met mijn muziek was de perfecte vertaling van wat ik wilde. Elke keer hij me iets stuurde, voelde dat als een cadeau, en dat hoorde ook de rest. Hij bracht ons iets dat we nog niet hadden, en dat is belangrijk.”
“Goose bestaat uit vier songschrijvers, vier producers, maar dat wil niet zeggen dat we daarom altijd de beste beslissingen nemen, of het best kunnen communiceren wat we bedoelen. Soms heb je daar iemand anders voor nodig, en dat is waarom wij met een producer werken. Victor was heel sterk in het vertalen van wat de song was, wat de som van alle delen maakte. Hij is een heel emotionele producer. Het was voor hem niet belangrijk hoe een song zou klinken, hij vroeg wat we met de song in kwestie wilden vertellen. Dat is iets wat wij al eens uit het oog verliezen, omdat we ons verloren hebben in productie, een cool klankje,… De vraag wat de emotie van een song is, is belangrijker. Je moet weten of dat geluidje bijdraagt tot het verhaal van een nummer. Door heel consequent voor ogen te houden waar elk nummer voor stond, kregen ze elk een duidelijke eigen kleur.”
Coghe: “Soms wilden wij een effect of een klank iets zachter maken, omdat we het al extreem vonden, maar hij overtuigde ons om dan net door te pakken. En hij had gelijk: wat voor ons nogal té klonk, is dat voor de buitenwereld niet.”
enola: Jullie waren maar wat blij dat Victor voorstelde in de Motorbassstudio’s in Parijs op te nemen. Wat maakt die plek zo bijzonder?
Karkousse: “Op zich kun je overal opnemen: een studio is iets functioneels. Motorbass is meer, is op zich een instrument. Door de ruimtes en de machines die ze hebben, heeft die een eigen klank. En ook de mensen die er werken zijn daar onderdeel van: zij maken dat geluid waar wij al jaren verliefd op zijn.”
Coghe: “Het grootste werk was in onze eigen Safari Studios gebeurd. De plaat stond min of meer in de steigers, dus kwamen we heel ontspannen aan in Parijs. Het was alleen maar kwestie van die nog in te kleuren, en daarbij hielp Motorbass, maar ook het leven in Parijs. Iets eten, iets drinken, opnieuw dichter bij elkaar komen,… dat zit allemaal in het eindresultaat.”
Karkousse: “We hadden die plaat in onze eigen studio kunnen opnemen, maar dan draait het dagelijks leven op de achtergrond verder. Dat is niet altijd bevorderlijk voor het werken. Door ons af te zonderen in die studio hielden we meer tijd over. Het was fijn hoe we zo in drie weken voor één vibe, in het moment, konden gaan. Dat vind ik namelijk ook mooi aan een plaat: dat moet een momentopname zijn. Als je daar een jaar laat overgaan, vang je dat niet.”
enola: Je zocht een soort “op kamp”-gevoel in Parijs?
(Collectieve afwijzing)
enola: Vakantiegevoel?
Coghe: “Ja, al was het wel met een duidelijke missie: het was wij, weg van de rest, samen in een bubbel.”
Libeert: “Wat je bedoelt klopt wel, maar euh…”
Karkousse: “Laat ons zeggen dat het een etentje is dat uitdraait op een heel leuk feest, en uitloopt in een leuke ochtend met een croissant en koffie. En dat dan drie weken lang.”
enola: Waar komt de naam Safari voor jullie label en studio vandaan?
Karkousse: “In onze vorige studio, boven café Den Bras in Kortrijk, lag een tapijt in luipaardmotief. Moeilijker was het niet. Toen we onze eigen studio bouwden, hebben we de naam Safari Studio’s behouden. Uiteindelijk is op safari trekken op ontdekking gaan, en dat willen we blijven doen.”
Martijn: “We trekken niet op kamp, maar op safari. Dat is het.”
enola: Tot slot: jullie bestaan twintig jaar, dat is voor een muziekgroep geen evidentie. Wat is het geheim van Goose op dat vlak?
Coghe: “Vriendschap.”
Libeert: “En de ego’s niet laten spreken.”
Coghe: “En ja, vriendschap kan slijten door de jaren, maar ik denk dat we altijd respect voor elkaar hebben gehad. We kunnen elkaar de vrijheid gunnen om ook dingen apart te doen, dat heeft zeker geholpen.”
Karkousse: “Ik denk dat we de druk van de Gooseketel hebben gehaald door als collectief in onze studio te werken. Plots werd er veel mogelijk. Als Goose kun je immers enkel Goosedingen doen, maar door dat open te trekken en te zien dat we ook projecten alleen, met twee of met drie kunnen doen, kun je plots veel meer dingen ontdekken. Als we dan terugkomen bij Goose, is dat met een frisse blik.”
enola: Maar er is dus wel spanning geweest?
Martijn: “Misschien wel, maar ik denk dat we op tijd hebben ingegrepen.”
Karkousse: “Onze sterkte is dat we de dingen hebben leren uitspreken. Als er iets is, zeggen we het. Dat is niet fijn, maar zo blijft het ook niet groeien. Maar elke relatie is moeilijk, zeker een met vier. We werden ook geconfronteerd met groei. Goose werd groter en groter, plots sloten we de Main Stage van Pukkelpop af, speelden we in de Lotto Arena, en vroegen we ons af ‘is dat het?’ Eigenlijk wilden wij net zo goed nog in een café optreden – mocht dat nu nog? En was het Sportpaleis nu de logische volgende stap, zelfs al wilden wij dat niet? Enfin, we willen dat misschien wel, maar niet omdat Goose gemaakt is voor massaspektakel met vuurwerk. Neen: Goose doet dingen omdat Goose die wil doen, en dat mag niet gedicteerd worden door wat de markt of de industrie wil.”
