Wilco :: Falling Apart (Right Now)

Wilco brengt met "Falling Apart (Right Now)", een gezapige countryriedel om het weekend tegemoet te hobbelen.

Album nummer twaalf van Wilco zit in de pijplijn voor een release eind mei. Stap in uw boots en zet uw Stetson goed op uw hoofd voor countrysingle “Falling Apart (Right Now)”.

Er is dat moment in The Lord of The Rings waarin Elrond Aragorn aanmaant zijn lot te aanvaarden: “Become who you were born to be”. Wilco doet op hun nieuwe single en bijhorende album iets soortgelijks – al zal je hen niet snel met zwaarden zien zwaaien. Jarenlang kregen Jeff Tweedy en zijn kompanen immers te horen dat wat ze maakten naar country neigde. Men kon er de vinger niet helemaal op leggen, dus plakte men er maar “alt-” voor en klopte men zich trots op de borst voor zoveel spitsvondigheid. Wilco was het er niet mee eens, maar haalde de schouders op en ploegde onverdroten verder.

Voor hun nieuwe album Cruel Country is de band uit Chicago de criticasters te snel af en gaan ze inderdaad country, all the way. Jeff Tweedy schreef in 2020 een boek over hoe je één nummer moet schrijven, en blijkbaar weet de brave man waarover hij praat, want op zijn productiviteit staat de laatste jaren geen maat. Albums met Wilco worden opgevolgd en afgewisseld met soloalbums en nu heeft hij alwéér eenentwintig nummers klaar voor een nieuwe dubbelaar. Deze nummers werden haast allemaal live opgenomen met de volledige band in hun Loft in Chicago, de eerste keer dat ze dat deden sinds The Whole Love – uit 2011 alweer.

Het nieuwe album zal een geschiedenis van de Verenigde Staten bezingen en geen enkel ander genre zegt meer USA dan country. Alle checkboxen van het genre mogen schaamteloos aangevinkt worden: er wordt getokkeld, er wordt ge-slidegitaard, en er wordt gezongen over een gebroken hart aan de hand van teksten die zo op een tegeltje aan de muur in een wegrestaurant mogen: “But baby being blue / When it comes to me and you / It’s always on the menu.” Het speelplezier spat er in elk geval van af en doet denken aan de losse sfeer die over Dylans The Basement Tapes hing.

Kwatongen zouden dit dadrock durven noemen. Het zal Wilco niet deren. Zij ploegen gewoon verder.

Beeld:
Nadia Denys

recent

Dood spoor

Er waren momenten waarop je Dood spoor wilde bejubelen...

Throwing Muses :: Moonlight Concessions

Waar, o waar is die heerlijke, poppy sound van...

Servo + Chalk

13 maart 2025Trix, Antwerpen

Dubbeltje postpunk in Trix, kon niet misgaan. Toch liet...

Memoir Of A Snail

Toen de Australische cineast Adam Elliot enkele jaren geleden...

Black Bag

Steven Soderbergh is misschien niet meer de prominente Amerikaanse...

verwant

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in