Toronto ontwaakt uit zijn winterslaap, en de bloeiende lente maakt hen botergeil. Daniel Caesar bundelt op zijn nieuwe single “Please Do Not Lean” de krachten met de vrienden van Badbadnotgood om ons te verleiden, maar ook om zijn hart te laten zien.
We zien Noord-Amerika traditioneel als het continent van een bizarre tweeling. Er is de VS, het schreeuwerige broertje dat we beter kennen dan onze eigen vrienden vanwege de stortvloed aan kunst, nieuws en producten die dagelijks opduiken in onze contreien. Daarboven hebben we nog een stevige lap land genaamd Canada. Het stille broertje, met zijn onverstaanbaar Frans-Engels accent, die berenmuts tegen de oneindige winters en de rendieren in zijn achtertuin. Maar niets is minder waar. Op muzikaal gebied heeft het land haar kloppend hart in Toronto, met een scene waar zelfs de dikste laag spray tan van de Amerikaanse zuiderbuur bij verbleekt. Een creatief broeinest waarin lustig collabs worden opgezet. Hiphoppers, jazz cats, house DJ’s of afgelikte popkanonnen, het maakt allemaal niet uit. Geen gezeur over hokjes en vooroordelen; laat de muziek maar het woord voeren.
Een van die nestbewoners heet Daniel Caesar. Opgegroeid in een streng religieus gospelmilieu werd soul en r&b er met de paplepel ingegoten, hetzij wel in een brave en vrome verpakking. Invloeden die doorklinken in zijn muziek die hij al sinds 2015 uitbrengt op zijn eigen label, Golden Child Recordings. Na wat EP’s zag de eerste langspeler het levenslicht in 2017: Freudian, waarop referenties naar Moses Sumney of Frank Ocean duidelijk te horen waren. Ook toen al bleek de man over een indrukwekkende telefoonlijst te beschikken. Zo passeerden Babadnotgood, Charlotte Wilson en Justin Bieber al eens in zijn opnamestudio. En deze eerstgenoemden, voor wie samenwerken met hiphoppers absoluut geen nieuwigheid is, horen we dus ook op Caesar’s nieuwe release: “Please Do Not Lean”.
Het jazztrio durft al eens donker en kil uit te halen, maar niets daarvan op deze single. Het nummer opent soulful, stroperig als ahornsiroop. Het geurt bijvoorbeeld naar het betere werk van D’Angelo. Op dit ritme worden we door een stomend hete Canadese nacht geleid door de heer Caesar. Al blijkt hij toch niet zo’n zelfverzekerde verleider te zijn. In het refrein bekent hij: “please do not lean on me, I’m unstable”. Je bent zelf sterk genoeg om je problemen het hoofd te bieden. Dan breekt na een minuut of twee de ochtendzon door de flanellen gordijnen. Op een lo-fi, Steve Lacey-achtige gitaarriff wrijven we de slapers uit onze ogen en beseffen: groots is de verleider die zijn echte gelaat durft tonen. Hail, Caesar!