A Hero’s Death had de bevestiging moeten zijn van de belofte van hun debuut. De “moeilijke tweede” waarmee de Ieren van Fontaines D.C. toonden dat ze geen eendagsvlieg waren. Maar toen de band met het album de hort op zou trekken, lag de hele concertwereld plat. Nu de pandemie op zijn einde loopt, komt de band alweer met een nieuw album. Skinty Fia als startschot van een nieuwe periode.
Toch is er genoeg gebeurd voor het Ierse kwartet in die periode van twee jaar. Zanger Grian Chatten verhuisde van Dublin naar Londen, waarna de rest van de band hem volgde. Het is dat nieuwe uitgangspunt – an Irishman in England – dat centraal staat op dit album. Je voelt je herkomst immers zelden duidelijker dan wanneer je je heimat verlaat. Er zijn de niet altijd goedbedoelde verwijzingen naar de IRA en het aangesproken worden met die typisch Ierse voornaam “Paddy” die Chatten met de neus op de Ierse herkomst drukten.
De referenties aan Ierland zijn op dit album nog explicieter aanwezig dan op de voorgangers. Er is de titel van het album, Skinty Fia, een oude Ierse vloek die de grootmoeder van drummer Tom Coll bezigde, maar er zijn ook heel wat nummers die een verwijzing naar het emerald isle bevatten. Openingsnummer “In ár gCroíthe go deo” – wat zoveel betekent als “voor altijd in ons hart” – is gebaseerd op een artikel dat Chatten las over een naar Engeland uitgewezen vrouw wiens kinderen na haar overlijden in 2020 die Ierse tekst op haar grafsteen wilden laten zetten, wat tot een hevig dispuut met de Church Of England leidde omdat de boodschap te politiek zou zijn. Het aan de vroege Nick Cave schatplichtige “Bloomsday” verwijst dan weer naar de heilige dag der Ierse letteren (16 juni). Een rustig beginnend, maar langzaam opbouwend “I Love You” – een van de beste nummers van het album – zit tjokvol verwijzingen naar de Ierse geschiedenis en politiek die Chatten op een lijzige, bijna afstandelijke manier declameert.
Hoogtepunten genoeg op Skinty Fia. Het titelnummer is stevige krautrock, terwijl de vooruitgeschoven single “Jackie Down The Line” nu al een klassieker-in-spe is. Het door gitarist Carlos O’Connell geschreven “Big Shot” toont de band van z’n potigste kant. De liefhebbers van Chattens moddervette Iers accent komen dan weer aan hun trekken bij het onderkoelde “How Cold Love Is”. Op “The Couple Across The Way” – een Rear Window voor gluurders – haalt Chatten z’n accordeon boven als enige begeleiding. Het toont dat Fontaines D.C. geen band is die op veilig speelt, en dat is maar goed ook, want het zorgt voor nog maar eens een hoogtepunt. Slechts een halve misser moeten we op het conto van de band schrijven. Slotsong “Nabokov” zorgt wel voor een grauwe sfeer, maar weet niet het niveau van de rest van het album te halen.
Skinty Fia is nog wat donkerder dan z’n voorgangers, maar is muzikaal wel een logische stap na A Hero’s Death. Het toont vooral een band die eigenzinnig z’n eigen weg zoekt, wat hen een van de boeiendste groepen maakt uit de golf postpunkbands die de voorbije jaren uit de Britse eilanden kwamen, al heeft Fontaines D.C. meer qua ingesteldheid dan qua sound gemeen met die andere bands. Het levert in ieder geval voor de derde maal een voltreffer op.
