Vorige week liet Hi Hawaii het vele richtingen uitstuiterende The List los op de wereld, die vreemde plek waarin niets nog is zoals vroeger en waarin iedereen er al improviserend het beste van maakt. In die onbeholpenheid zien Lennart Heyndels en Jens Bouttery een ontkiemende schoonheid.
Heyndels en Bouttery staan ons goedlachs te woord via een online meet. Toepasselijk, want in een online gesprek gaat het er al gauw knullig aan toe. Tegelijk heeft al dat “Kun je mij horen?”-gedoe iets moois. Het is vanop dat snijpunt tussen verwondering en vervreemding dat Hi Hawaii antwoordt op de eerste vraag op ons lijstje:
enola: Vanwaar komt de titel The List?
Bouttery: “Het heeft simpelweg te maken met het feit dat nummers als “Bruxelles”, “Random Thoughts” of “Blame” eigenlijk oplijstingen zijn van ideeën. Die lijsten staan toe dat je daarbij associaties kan maken en iets kan voelen, en bovendien is een plaat natuurlijk ook steeds een lijst van nummers, om het zo te zeggen. Het is echter nooit op voorhand bedacht als een conceptalbum. Het geheel is organisch gegroeid en het was ook geen voorwaarde dat ieder nummer een lijst moest zijn.”
Heyndels: “Ik denk dat niemand die een plaat maakt op voorhand exact weet hoe het gaat
uitdraaien. De samenhang tussen de nummers komt ook omdat ze allemaal geschreven zijn in déze periode van ons leven, over waar we muzikaal nu staan en waarover we nadenken. Die lijsten zijn haast als een wandeling doorheen ons hoofd en vaak ontdek je pas achteraf waarover het gaat. Wanneer je midden in het schrijfproces zit, is dat moeilijk te doorzien en moet je gewoon gáán.”
enola: Lijstjes zijn normaal ook maar wat ze zijn, maar jullie slagen er wel in om ze te bekijken vanuit een frisse en humoristische invalshoek.
Bouttery: “De ironie en humor die erin zitten, zijn een deel van onszelf, maar het is nooit humor om de humor. Als we onszelf relativeren, dan is dat omdat ik het heel belangrijk vind voor wie we zijn en voor de eerlijkheid van de band. Er zit ook altijd een grond van waarheid en emotie in, of een bepaalde sérieux.”
“De teksten komen voornamelijk van mijn kant, maar ik toets ze achteraf altijd af bij Lennart. Hij is er dan altijd heel goed in om te zeggen: “Nee, dat gaat niet lukken” (lacht) We voelen dan heel snel of we in de goede richting zitten, of dat we te ver gaan en dus nog verder moeten zoeken.”
enola: Ironie is vaak een schild, maar jullie zien het eerder als je gevoelens blootleggen?
Bouttery: “Het is ook niet per se pure ironie. Een aantal van die spreuken of ideeën die erin zitten, zijn op een bepaalde manier heel persoonlijk en er gaat een zekere kwetsbaarheid vanuit, zoals bijvoorbeeld in “Random Thoughts”, dat eigenlijk een vrij persoonlijke gedachtestroom van een heel specifiek moment is. (denkt na) Ergens is er een tendens om als band heel cool te zijn en te focussen op stijl, maar het is haast alsof we onszelf ook wat willen ontkrachten: blijf maar gewoon met je voetjes op de grond.”
enola: … en wees blij met een betaalbare vaatwasmachine? Het is mooi dat je zo een kleine zegening koestert in een tijd waarin iedereen hoofdzakelijk om ter luidst klaagt.
Bouttery: “Dat idee van klagen en alles in vraag stellen, zit ook in “Blame”. We leven haast in een tijdperk van blamage, als je het zo kan noemen. Er is zoveel informatie en je weet op den duur niet meer wat waar is en wat niet. Terwijl je nog zit uit te zoeken waar je zelf voor staat, word je haast gedwongen om meteen een standpunt in te nemen, want aan elk nieuwsbericht wordt meteen een radicale conclusie verbonden. Telkens springt er op de sociale media dan een gigantische groep bovenop en polariseert alles heel snel. Dat beeld van die wasmachine schept dan het idee: ik ben tenminste toch tevreden dat ik een vaatwasser heb kunnen kopen en dat dat betaalbaar is. Het is iets heel kleinmenselijks, en daarom tegelijk ook iets ontroerends.”
enola: Jullie zijn ook met soundtracks voor theater en film bezig. Zo schreef Jens muziek over een stuk dat gebaseerd was op een tekst van David Foster Wallace, die ook een ironische en in zeker opzicht afstandelijke beschouwer was van de consumptiemaatschappij. Sluipen zulke dingen mee in The List?
Bouttery: “Het zit allemaal wel in elkaar vervlochten. Zo is een theaterstuk over Wallace
voor mij ook pure voeding. Ik begrijp dat je dat afstandelijk noemt, maar het voelt voor mij zo niet aan, eerder juist heel persoonlijk. In het geval van Wallace heb ik bovendien het gevoel dat er heel veel pijn onder zit. Bij ons is er zeker geen pijn van dat niveau. De lichtheid ervaren wij niet als ondraaglijk.”
“Maar die dingen voor het theater – of in dit geval een schrijver – groeien mee in je hoofd en terwijl ik werkte aan het theaterstuk over Wallace schreef ik het materiaal voor Hi Hawaii, waardoor het filmische of theatrale automatisch ook in de plaat sluipt. Zo is “Il pleut” oorspronkelijk geschreven voor een film. Ik heb dat omgebouwd tot een volledig nummer met een arrangement dat het leven viert. Het mooie van dat leven schuilt nu net in de allerkleinste dingen zoals naar de wc gaan of een gesprek dat niet verder raakt dan “Hoe is het met u?”
enola: Als ik de titels van de nummers overloop, springt “Swedish Theory Of Love” eruit. Wat houdt die theorie juist in?
Bouttery: “Er is een heel goede documentaire met dezelfde naam waarin dat concept heel helder wordt uitgelegd. Het gaat over het idee dat het individu heel belangrijk is in de maatschappij en dat je geen familie meer nodig hebt. Alleenstaande moeders hebben niemand anders meer nodig om een kind op de wereld te zetten. Iedereen kan tegenwoordig online zaad bestellen en je kan je leven helemaal zelf gaan inrichten en zo het geluk vinden. Geluk zit niet in het klassieke idee van familie, relaties en vrienden, maar in dat van individuele vooruitgang. Dat is althans de theorie van de liefde in de documentaire en die heeft heel drastische gevolgen.”
Heyndels: “Daar staat dan tegenover dat voor ons het fysieke en het sociale contact net wél heel erg belangrijk is – ook heel toepasselijk in deze tijden. “We need to be touched”, zingen we daar. Samen zijn met mensen is gewoon zó belangrijk.”
Bouttery: “Het nummer gaat wel over de Zweedse liefdestheorie, maar ons standpunt is dus duidelijk het tegenovergestelde.”
enola: De muziek klinkt spontaan en het speelplezier druipt ervan af. Is jullie samenwerking even leuk als ze klinkt of botst het soms?
Bouttery: “Het is altijd best wel fun en ik kijk altijd uit naar de momenten dat we kunnen samenwerken. Het is voor mij een van de leukste bands om in te spelen, om live dingen mee te doen, wat op zich altijd een mindfuck is. We proberen met twee het volledige groepsgeluid te benaderen, wat er dan meestal in eindigt dat we elk drie instrumenten tegelijk spelen. Ik drum dan met mijn rechterhand en met de linkerhand speel ik keyboards – en tegelijk zing ik – terwijl Lennart met één hand bas speelt en met de andere hand keyboards. Het is heel vermoeiend om bij een nieuw nummer uit te zoeken wat werkt, want je voelt dat je hersenen dat allemaal nog moeten verwerken.”
enola: De tas van David Bowie komt in de clip van “Saturday” prominent in beeld. Hoe glam zijn jullie?
Bouttery: “Glam zou ik ons niet noemen, maar als je kijkt naar de kern van Bowie zijn songs, dan merk je hoe ongelooflijk goed die in elkaar zitten. Dáár kijk ik naar, niet naar zijn stijl, zijn karakters, zijn extravagantie.”
enola: Zou je je helden graag ontmoeten? Stel nu dat er plots een zekere David aan de telefoon zou hangen, zoals in “Solutions”.
Heyndels: “Met Bowie gaat het natuurlijk niet meer, maar ik zou het wel grappig vinden om David Byrne aan de lijn te hebben, dat lijkt me een aimabele mens.”
Bouttery: “Ik vind helden ontmoeten ook altijd heel grappig. Ofwel ontmoet je die persoon en bestaat de kans dat die van zijn voetstuk valt. Ofwel ben je zodanig starstruck dat je niet weet wat te zeggen. Zo ontmoette ik drummer Joey Baron eens in een café in Brussel, echt op de meest onwaarschijnlijke plek. Ik kon niet geloven dat hij het was, maar ik móést het vragen, anders werd ik gek. Op een gegeven moment ben ik op hem toegestapt en kon ik alleen maar “Joey?” uitbrengen, gevolgd door: “Ik ben een grote fan van jouw werk.” En toen viel het gesprek stil (lacht). Maar hij was wel heel lief en vriendelijk.”
“Dáárover zou een song van Hi Hawaii kunnen gaan. Over hoe je worstelt met die situatie. Je bent haast een openingszin aan het verzinnen, hopend dat het het slimste is dat je kan zeggen zodat die persoon je interessant gaat vinden. En uiteindelijk komt er dan vooral niks. Het is een soort Treppenwitz-gevoel, waarbij je een situatie beleeft en dat de geniale ingevingen van wat je had moeten doen pas achteraf komen. Maar het is sowieso te laat.”
enola: Welke oplossingen hebben jullie achteraf bedacht voor het corona-probleem? Heeft de crisis een impact gehad bij de totstandkoming van het album?
Heyndels: “De plaat was grotendeels klaar, maar Jens heeft ze dan toch nóg een keer hermixt (lacht).”
Bouttery: “Oorspronkelijk ging het album vorig jaar uitkomen, maar toen barstte de crisis los en hebben we het een paar keer uitgesteld. Nu hebben we besloten het gewoon wél te doen. Het is ook voor ons ook fijn om dit artistieke hoofdstuk in het hoofd te kunnen afsluiten, want je wil het ook niet laten verouderen. Op dit moment is dit heel relevant, maar ik hoop dat we heel snel nieuwe dingen kunnen maken. Straks krijg je ook een soort opstopping en een stortvloed van nieuwe platen die momenteel nog allemaal uitgesteld worden en daar wilden we niet tussen terechtkomen.”
enola: Wat zijn jullie live plannen?
Heyndels: “Dat we nu niet kunnen touren, is natuurlijk een fameuze domper. De gedachte dat 2021 beter zou worden, is niet helemáál uitgekomen.”
Bouttery: “Ook ons release-optreden in de AB is een aantal keer verschoven. We hebben nu de keuze gemaakt om er een livestream van te maken, op 14 april vanuit de Ancienne Belgique. We gaan er voluit voor: we nemen zes extra muzikanten mee.”
De livestream kan je op 14 april hier bekijken.