Er zijn mensen die goed kunnen praten en er zijn mensen die liever zwijgen. Kevin Imbrechts van Illuminine is nadrukkelijk het tweede soort mens. Zonder woorden weet hij echter toch steeds weer onder de huid te kruipen. Weemoed spreekt nu eenmaal voor zich.
Liever laat de man achter Illuminine zijn gitaar voor zich spreken, veelal omzwachteld met violen, een piano en soms zelfs verlegen gastgezang. Aan een gestaag tempo maakte hij zo de voorbije jaren pareltjes van platen die enkel een nummer nodig hadden om ze van elkaar te onderscheiden. Daartussenin waren nog een resem samenwerkingen, muzikale zijstapjes en losse singles te vinden. Zo was daar na de release van het mooie #3 een tournee waar Illuminine onderdak bood aan Bruno Vanden Broecke (of was het andersom?). Die optredens kwamen aan het einde van wat een moeilijke periode was in Imbrechts’ leven. Om finaal mentale rust te vinden, maakte de muzikant in de donkerste drie dagen van het jaar, alleen op zijn kamer, deze Baptism Of Solitude. Het is een album geworden dat je eraan herinnert dat het oké is af en toe even een beetje kapot te zijn, weg te willen zijn van hier, daar, ginder en nu.
Het gevoel van er even niet te willen zijn, weerklinkt in elke spaarzame noot op deze nadrukkelijk kaal gehouden plaat. Enkel gitaar, enkele delay- en reverbpedalen en tape, daarmee improviseerde Imbrechts zijn vierde langspeler bij elkaar. Hij wilde zo terug naar de essentie gaan. Terug naar vroeger, ook (zie de coverfoto van een vierjarige Imbrechts). Als we het toch binnen het genre moeten houden, doet de muziek wat denken aan de schaalverkleining van Sigur Rós op Heima en Valtari. Met die gedachten in het achterhoofd moet je deze Baptism Of Solitude ook beluisteren. Het is een plaat die je een plek biedt om je hoofd even te laten overnemen door de zorgvuldig en delicaat geplaatste noten van een in ochtendnevel gehulde gitaar. Visueel is het een kaal natuurlandschap waar geen levende ziel in te bekennen valt. Eerder dan een gitaarplaat is deze vierde dan ook eerder een instrumentaal album dat zich met beide voeten stevig in de Illumininewereld bevindt.
Eerlijk? Wij kunnen na anderhalve maand nog steeds de aparte nummers van Baptism Of Solitude niet uit elkaar houden. Dat is niet erg. Dit album heeft dat niet nodig om te ontroeren. De noten op “Traces” en het prachtige “Ways” blijven zweven tot ze verdwijnen. “Snow” vult de kamer met subtiel in elkaar hakende gitaarlijnen. Het is muziek als een troostende schouder. “Planes” houdt je in de greep met een mooie tokkel en wat ruis die voorbijtrekt. Hier en daar, bijvoorbeeld op “Aurealis”, lijkt de gitaar nadrukkelijk elke vorm van haast te counteren door net een stapje opzij te doen (iets wat Imbrechts ook op “Ways” lijkt te doen). Het zijn uitgepuurde songs die weinig verdragen, maar ook weinig nodig hebben. “Bridges” lijkt zelfs bijna te verdwijnen in de regenachtige mist.
Het enige wat je deze vierde Illuminine kan verwijten, is dat ze nét te weinig variatie heeft om te verhinderen dat je af en toe wel echt afdwaalt met je gedachten. Het is de variatie die bijvoorbeeld de zachte orkestinkleuring of de stem van Hannah Corinne bracht op Imbrechts’ vorige plaat. Hier en daar passeert er al eens een song iets te geruisloos, zeker naar het einde. Maar misschien is dat in dit geval, voor één keer, ook niet erg. Baptism Of Solitude heeft geen angel en bevat geen bruuske plotwendingen. De songs moeten het doen met subtiele accenten en trage klankverschuivingen. Het moet daarmee de concurrentie aangaan met een flitsende, drukke wereld die nooit lijkt te twijfelen en nooit lijkt stil te staan. Misschien heeft deze muziek dus al bij voorbaat verloren? Misschien moet je een beetje zot zijn om de dingen te willen verkleinen in plaats van te vergroten? Kan best, maar dan nog zal er altijd een publiek zijn voor een kleinood als Baptism Of Solitude. Daar zijn we zeker van.
Weet er iemand trouwens waar Buzz Aldrin gebleven is? Of is die definitief verdwenen in alle chaos die onze wereld zo bezighoudt?
