Illuminine is terug. Met #4 verscheen zopas een nieuwe collectie verstilde schoonheid. Achter de muzikale pracht gaat echter een meer complex verhaal schuil: Kevin Imbrechts ging door een woelige periode, die op persoonlijk vlak heftig was, maar tegelijk de brandstof vormde voor #4.
De plaat wordt omschreven als een radicaal nieuw begin. Ditmaal heb je immers alles zelf gedaan?
Imbrechts: “Voor mij is het een nieuwe start. In de vijf jaar sinds 2018, toen #3 verscheen, was er bijvoorbeeld corona, dat bijna een grens vormt tussen twee hoofdstukken. Zo’n anderhalf jaar geleden heb ik een heel slechte periode doorgemaakt op gezondheidsvlak. Dit album vormt een nieuwe start, waarmee ik muzikaal en mentaal van nul ben begonnen.”
“Daarom heb ik alles zelf in handen genomen. Je hoort het als luisteraar misschien niet, maar ik heb een bocht van 180 graden genomen in mijn aanpak. Het was nieuw voor mij, in die zin dat ik het echt durfde aanpakken en niet naar IJsland getrokken ben om in de studio van Sigur Ros te gaan zitten, om aldaar een soort goedkeuring te krijgen van hen. Nu heb ik het gewoon alleen gedaan, zonder klankbord en ik denk dat je op die manier op muzikaal vlak het dichtst bij jezelf blijft.”
Is dat niet moeilijker werken, zonder klankbord, iemand die wat meer afstand heeft?
Imbrechts: “Het was de makkelijkste plaat die ik gemaakt heb. Ik zat gewoon in mijn muziekkamer -ik noem het geen studio-, om op gevoel te spelen en op te nemen zonder veel na te denken. Het was nadien moeilijker om te zeggen: nu is het klaar. Want is het wel oké wat ik gemaakt heb? Je kan dan een klankbord gebruiken, vrienden, familie, andere muzikanten, maar dan ga je hun reactie –zou je dat niet anders doen; oei, dit klinkt zus of zo– onbewust meenemen in je muziek en dat wou ik vermijden. Ik wilde heel waarheidsgetrouw en gevoelsmatig een plaat maken. Het doel was niet om iets technisch perfect te doen, maar om een gevoel vast te leggen met geluiden. En als ik daar nu op terugkijk, ben ik heel blij dat ik dat heb kunnen doen.”
Weldra stel je de plaat voor, met een band. Later staan ook soloconcerten gepland. Hoe verschillend is je aanpak voor beiden?
Imbrechts: “In het verleden heb ik met Illuminine veel live gespeeld. Nu heb ik beslist om maar heel beperkt op te treden. Er zijn dit najaar slechts twee show, in Leuven en Hasselt. Dat is met alles erop en eraan. Later, in 2024, zijn er nog soloshows of optredens in andere bezettingen. Elke show krijgt een andere aanpak. Het is fijn dat er afwisseling is. Ik heb de plaat helemaal zelf gemaakt, maar live wordt het anders: ik heb het album aan de muzikanten laten horen en het fungeert nu als geraamte van de set. Zij mogen het inkleuren zoals ze willen, hoe zij de melodie aanvoelen. Dat geeft een heel organisch gevoel op het podium. Het maakt het ook voor mij spannend en het houdt de geest scherp: je komt dankzij de muzikanten altijd nieuwe ideeën tegen en voor het publiek is het nooit exact hetzelfde. Maar het blijft beperkt: ik wil niet super veel meer spelen, omdat het heel intens is, qua productie, muzikaal, maar ook mentaal.”
Onlangs raakte bekend dat je een autismespectrumstoornis hebt. Dat speelt vermoedelijk mee?
Imbrechts: “Ja, volledig. Ik wil er ook graag over praten, omdat ik merk dat er in media vaak niet dieper wordt gegaan dan de oppervlakte, terwijl het veel meer is dan mensen doorgaans denken. Maar het is ook moeilijk om er helemaal open over te zijn, omdat het zo complex is. Het is wie ik ben, en daar moet ik mee leren omgaan. Dat betekent: hindernissen overwinnen. Het heeft mij zo’n anderhalf jaar geleden helemaal naar beneden gehaald, wat een heel zware periode was. De muziek die daaruit gekomen is, is super belangrijk. Het was goed dat die muziek er was. Dat was het ding dat ik nog had, een soort wereldje waarin ik me veilig en geborgen voelde, vrij van beslommeringen en angsten, waar ik me niet in duizenden bochten moet wringen op sociaal vlak.”
Wist je al langer dat de stoornis er was of is dat pas recent duidelijk geworden?
Imbrechts: “De diagnose is in 2018 gekomen. Op dat moment was ik al 28 jaar. Het was een piste die al een tijdje in de lucht hing. En van zodra ik de diagnose gekregen had, vielen veel puzzelstukjes op hun plaats, kregen veel elementen uit mijn kindertijd, jeugd en pubertijd betekenis.”
“Mijn brein is anders en dat verklaart heel veel. De volgende stap is om eraan te werken, in de eerste plaats om het te aanvaarden. Dat is nog altijd heel moeilijk, het is iets waar ik dag in, dag uit mee worstel. Het is iets dat ik heel mijn leven meesleur en ik merk dat, hoe ouder ik word, hoe minder ik bestand ben tegen prikkels. Hoe meer moeite het me kost om me op moeilijke momenten te herpakken. Mijn beschermingslaag wordt dunner.”
Vandaar het beperkt aantal optredens.
Imbrechts: “Ja. De periode van de eerste twee Illuminine-platen was heel druk, met heel veel shows. En op zo’n optreden komen heel veel zaken samen. Voor iemand wiens brein functioneert als het mijne, is een concert echt een magneet voor prikkels die ik heel moeilijk kan plaatsen en verwerken. Dat gaat soms over kleine dingen, zoals het verkeer, parking, de productie, technische mankementjes. Er zijn zoveel onvoorspelbare factoren, een vreemde omgeving: er komt heel veel samen en dat is heel vermoeiend. Aan de andere kant is er echter het spelen zelf: tijdens de avond kan ik, samen met de muzikanten, in mijn eigen wereldje kruipen.”
Tegelijkertijd richt je mee platenlabel Blue Marble op, met vermoedelijk ook de nodige beslommeringen.
Imbrechts: “Klopt. Maar bij het label heb ik een soort van artistieke functie, dus zonder alle beslommeringen van contracten en administratie. Ik breng mensen, muzikanten samen waarbij ik een goed buikgevoel heb of een vonk in mijn hoofd krijg: dit kan iets worden, dat is heel mooie muziek, daar kunnen we op lange termijn iets moois mee uitwerken. Dat voelt heel goed voor mij.
Het is belangrijk voor mij om te vermelden wat het belang is van muziek. Bijvoorbeeld heel die trip naar IJsland om mijn eerste plaat te maken, mailen naar Sigur Ros, alles op het spel zetten om naar daar te reizen en aan mijn muziek te werken: dat soort dingen zou ik nooit gedaan hebben als het niet voor muziek was. Wat ik in mijn leven doe en durf, gebeurt onder het mom van muziek. Dan voel ik wel een soort geborgenheid en vrijheid. Dan functioneert mijn hoofd wel goed en kan ik dingen beter plaatsen, heb ik een vorm van controle waardoor ik zelfzekerder kan zijn.”
#4 is uit, er staan concerten gepland. Is het wachten tot die afgerond zijn voor nieuwe muziek zich aandient of is dat een constant proces?
Imbrechts: “De plaat is al een tijdje klaar en ik ben aan nieuwe muziek aan het werken. Als ik thuis rondloop, leef ik bijna met mijn gitaar in mijn handen. Ik heb enorm veel demo’s op mijn telefoon opgenomen. Er staan zo’n 200 of 300 ideeën op, gitaartokkels die ik dringend eens op een rijtje moet zetten. Ik denk echter niet dat er nog een Illuminine #5 komt. In mijn hoofd is iets nieuws aan het borrelen, we zullen wel zien waar dat naartoe gaat. Het gaat heel gevoelsmatig, ik laat het nog graag open. Maar de rode draad blijft muziek als warm, geborgen dekentje. Dat is voor mij het belangrijkste.”
Illuminine staat met full band op 8 november in CCHA, Hasselt en een dag later in 30CC/Schouwburg, Leuven. In februari en maart volgen band- en soloconcerten in Heist-Op-Den-Berg, Hamont-Achel, Harelbeke en Mechelen.
