Tenet mag dan wel een nieuwe impuls hebben gegeven aan niet enkel het aantal cinemabezoeken, maar ook aan de verschillende verdelers om hun films uit te brengen. Zo komen er stilaan een aantal grotere releases nu echt wel aan (zie o.a. Wonder Woman 1984 of het volgende Bondvehikel No Time To Die), maar die grotere releases worden nog al te vaak geflankeerd door behoorlijk verwaarloosbare films. Helaas valt dit debuut van de Fransman Amro Hamzawi absoluut in die tweede categorie.
Ze is 34, verliest om de haverklap haar jobs en partners en broedt al jaren op een boek waar blijkbaar niemand anders op lijkt te wachten. Bovendien wordt haar levensloop langs alle kanten uitgestippeld door haar bemoeizuchtige moeder en dochter, die het ogenschijnlijk zelf prima voor mekaar hebben. Nee, het gaat Eléonore niet van een leien dakje. Wanneer ze wordt aangenomen als persoonlijk assistent in een uitgeverij gespecialiseerd in erotische pulp, komen er eindelijk wat vonken in haar mistroostige bestaan, vonken die haar pad in een andere richting lijken te sturen.
Men zou hopen dat de kracht van cinema erin bestaat om van een simpel concept, toch een visueel avontuur te maken. Deze Eléonore overstijgt helaas amper de hierboven beschreven synopsis. Nooit slaagt de film erin je mee te trekken in de zogeheten tragiek van Eléonore’s beslommeringen of die van de onhebbelijke personages die rond haar heen kronkelen. De meeste van die nevenpersonages zijn op zijn minst irritant en eigenlijk zelfs behoorlijk afstotelijk in hun doen en laten. Zo spant Eleonore’s zus Honorine (Julia Faure) de kroon als “die zus die het allemaal zo goed voor mekaar heeft en vanuit haar morele superioriteit stevig afgeeft op haar jongere zusje”. Maar ook minder belangrijke nevenpersonages zoals Eleonore’s ontzettend stereotiep geportretteerde therapeut ontsieren de film. In een tragikomedie moeten zulke overdrijvingen dan wel kunnen, maar in dit geval landen de moppen niet en blijft de tragiek niet kleven. Zo ongeveer ergens halverwege de film duikt er ergens één mop op die nog een beetje de lachspieren weet te masseren – iets met een hoed en een lelijke trui –, maar die wordt dan weer vakkunding onderuit gehaald door Hamzawi, die het blijkbaar nodig vindt de grap nog eens uit te leggen aan het publiek.
Helaas slaagt het hoofdpersonage er nauwelijks in om de aandacht af te leiden van haar vervelende tengenspelers. Eleonore, vertolkt door Nora Hamzawi, zus van regisseur Amro, krijgt de kijker immers nooit helemaal aan haar kant. Want hoewel we anderhalf uur lief, maar vooral veel leed met haar deelden, raakte dat leed ons eerlijk gezegd nooit. Wie dezer dagen snakt naar een louterende ervaring over de bittere hardheid van het leven, raden we dan ook aan eerder te kiezen voor een film als The Painted Bird van Václav Marhoul: miserie die aan je knauwt en dagen later nog steeds niet loslaat.
Het hoeft op zich geen enkel probleem te zijn dat de boodschap die Eléonore ons terloops nog poogt mee te geven, een ontzettend cliché is (spoiler: iets over altijd je eigen keuzes maken). Probeer immers als filmmaker maar eens om níet cliché uit de hoek te komen met een dikke 100 jaar filmgeschiedenis die je eigen werk vooraf gaat. Wat wel problematisch is, is dat dat cliché tegen het einde letterlijk aan de kijker dient uitgelegd te worden in een voice-over en dat we op geen enkel moment tijdens deze film ons als kijker kunnen betrappen op bewondering voor een mooi in beeld gebracht shot, een aangrijpende dramatische scène of een geslaagde grap.
