Genoeg opgebiecht, op haar vierde plaat vindt Jessie Ware haar jeugd terug. “What’s Your Pleasure?”, vraagt ze, en het onuitgesproken antwoord waar ze op hoopt is “dansen”. Met twaalf songs vol pompende oldschool disco en house zoekt ze de discotheek op waar het voor haar allemaal begon.
enola: Wanneer wist je dat What’s Your Pleasure een dikke vette dansplaat zou worden?
Jessie Ware: “Het was altijd de bedoeling om een soort moderne disco- en houseplaat te maken, om terug te keren naar de muziek waarmee ik als zangeres ben begonnen – het moest opnieuw meer ‘Jessie Ware’ worden. Het was pas toen we “Soul Control”, “What’s Your Pleasure?” zelf, en “Spotlight” schreven, dat we voelden dat we in the swing of things raakten. Ik hoorde hoe die nummers samenhingen, en zo begreep ik wat de plaat precies zou worden.”
enola: Want je had het gevoel dat je iets was verloren op je vorige platen?
Ware: “Ik wil de vorige twee zeker niet afvallen, maar ik was een beetje vergeten dat het ook leuk kon zijn om popster te zijn. Ik wil niet ondankbaar klinken, want het is de beste job ter wereld, en iedereen wil die ongetwijfeld zo van me overnemen, maar er komt ook veel gedoe bij kijken dat niets met muziek te maken heeft. Ik was ontgoocheld geraakt, voelde vooral druk, en dus was mijn voornemen bij deze plaat: inchecken in de studio en alles vergeten behalve dat waar het echt om draait. We zouden gewoon muziek maken, for the sheer hell of it. Ik weet het, zo zou het altijd moeten zijn, maar hé, dat is moeilijker dan het lijkt.”
enola: Hoe vond je die Jessie van vroeger terug in de moeder van twee die je al eventjes bent?
Ware: “It was harsh sometimes, my mate. En tegelijk was het echt heel gemakkelijk. Het was niet meer dan alles verzinnen dat ik niét was. ’s Nachts zat ik een baby te troosten die tandjes aan het krijgen was, overdag kon ik me in de studio verliezen in zingen over dingen waar ik op dat moment niets mee had: de fun en verwachtingen voor het uitgaan, dansen, clubben, het nachtleven.”
enola: En zo kon je meteen vermijden dat je weer veel te openhartig zou worden, zoals op Glass House, toen een paar zinnen over je vader wel erg veel aandacht kregen.
Ware: “Ik denk dat ik toen gezegd heb wat ik voorlopig te zeggen heb, dus ik voelde niet de nood om opnieuw die kant op te gaan. Er staat niets op deze plaat als “Sam”, dat heel erg in your face was. Dat soort biecht had ik wel gedaan, nu wilde ik liever verhalen vertellen.”
enola: Veel teksten op What’s Your Pleasure? vallen te lezen als een lange liefdesbrief aan je man, of toch aan een soort liefde-van-het-leven tout court.
Ware: (lacht) “Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik hou dan ook van mijn echtgenoot, hij is geweldig, en een paar songs gaan over hem. Maar om eerlijk te zijn: eigenlijk zing ik vooral over vreemden, het is fantasie. En het is ook niet noodzakelijk ik die in die nummers achter die mannen aanga. Het is niet omdat ik het zing, dat ik de hoofdrol speel. Ik hecht nog altijd veel belang aan mijn teksten, ze moeten steek houden. Maar het moest eens niet per se uit mijn leven komen, en dat was heel bevrijdend.”
“Het besef dat ik het allemaal niet te ver moest zoeken, maar gewoon plezante muziek kon maken zonder groot verhaal, was een schop tegen mijn achterste. Als het maar goed voelde, was het goed, en dat is wat ik zo heerlijk vind aan dansmuziek; het hoeft niet om de tekst te draaien, maar om de beats en de melodie.”
enola: Je leven is best veranderd sinds Glass House. Je carrière als culinaire podcastmaker en kookboekenschrijver heeft ondertussen de overhand genomen. Voelt het goed om meerdere uitlaatkleppen te hebben?
Ware: “Absoluut, want ik vond het altijd erg intimiderend dat muziek maken mijn hele identiteit bepaalde, zeker wanneer de businesskant er de vreugde uitzuigt. Ik voelde dus al langer dat ik ook iets anders nodig had, en die podcast (Table Manners, mvs) is zowat het beste wat mijn muzikale carrière overkomen is. Er zat nooit een groot plan achter, ik maakte die met mijn moeder omdat we het leuk vonden, en voor ik het wist mocht ik zo ook dat kookboek schrijven waar ik heel trots op ben. En nu ga ik er waarschijnlijk nog een schrijven. Het heeft dus veel deuren opengezet, en het heeft mij veel meer richting in het leven gegeven.”
enola: Is het niet vreemd hoe je hobby financieel gezien plots je grootste business werd?
Ware: (verslikt zich in het woord business, hakkelt) “Het is… raar ja, maar het is inderdaad een business geworden, en financieel… zonder daarover in detail te gaan: natuurlijk heeft het op dat vlak veel geholpen. En gelukkig blijft het ook fun. Ik werk graag met mijn moeder. Ze is trouwens sociaal assistent, dus het was niet echt voor de hand liggend dat ze ooit een podcast ging maken. Het is heel bevrijdend geweest dat mijn muziek nu mijn tweede passie is geworden. Ik weet zelfs niet meer wat nu mijn job is en wat niet. Da’s een heel fijn stadium om te bereiken. Ik ben op dit moment in mijn leven echt heel dankbaar voor waar ik sta, dat ik opnieuw kan genieten van muziek maken.”
enola: Je bent even opnieuw bij je moeder gaan wonen terwijl je huis werd vernieuwd. Hoe heeft dat de relatie veranderd?
Ware: (lacht) “Ik denk dat ik me plots terug als tiener ging gedragen, en zij opnieuw meer moeder werd. Toen de lockdown werd afgekondigd zijn we teruggekeerd, en ik denk dat zij haar kleinkinderen meer mist dan ze mij mist. Maar het was eigenlijk geweldig. ’t Was heel fijn dat ze ons bij haar heeft laten leven. We zijn ongetwijfeld wat langer gebleven dan welkom was, maar ik denk dat ze het gewoon te leuk vond met onze kinderen.”
enola: En daar sta je dan: met een nieuwe plaat onder de arm, aan het begin van een zomer zonder festivals.
Ware: “It’s okay. Ik ben over de frustratie heen ondertussen. De plaat uitstellen was sowieso nooit een optie, want ik ben net blij dat ik mensen nu iets kan bieden waar ze van kunnen genieten. De tour is nu wel verdaagd naar volgend jaar, maar ook dat kan ik aan. Ik ben een geduldig mens.”
enola: Je zat net als iedereen in quarantaine, maakte je van de vrijgekomen tijd gebruik om alvast wat nieuw werk te schrijven?
Ware: “Oh, maar het voelt helemaal niet alsof er meer tijd was. Ik heb genoeg te doen gehad met het promoten van deze plaat: interviews, fotoshoots, videoclips maken… En dan zijn er nog de podcast én mijn twee kinderen!”
“Die podcast was het beste wat mijn muzikale leven overkomen is”
“Ik heb mezelf zo wel kunnen bezighouden, en daar ben ik heel blij om. Ik weet wel dat je muziek kunt maken via het internet, maar ik ben daarvoor toch liever met vrienden in één ruimte. Dus van zodra we weer echt buiten mogen, dàn ga ik misschien opnieuw aan het schrijven.”
enola: Ging dat een beetje, video’s opnemen vanuit quarantaine?
Ware: “Dat was wat gecompliceerd, als het ging om de voorbereidingen, de onderhandelingen, en ga zo maar door. Maar het was dan wel weer mooi meegenomen dat mijn stuk opnemen maar drie uur duurde. Normaal teken je bij zoiets voor een achttienurige werkdag van shooten en reshooten. Er zijn dus ook goeie kanten aan. (lacht) Het valt wel mee om daar van thuis aan te werken. Iedereen is veel toegeeflijker bij fouten, het moet niet perfect zijn.”
enola: Je had het zwaar tijdens je vorige tour, toen je niet goed wist hoe je dat moest combineren met het prille moederschap. Zie je het rondreizen nog wat zitten nu je een tweede kindje hebt?
Ware: “Ja hoor, ik kijk er zelfs oprecht naar uit. De show in Londen is al uitverkocht; ongelofelijk. En verder zullen we gewoon zorgen dat het werkt. Niets is onmogelijk als je goed wordt omringd. Ik heb van de vorige keer zeker geleerd hoe ik het niet meer wil. Ik ga nooit meer drie weken lang op pad zonder mijn kinderen. Nooit. Dat is zelfs geen onderwerp van discussie. Misschien wordt het dus telkens vijf dagen optreden, en tussendoor even thuis. We vinden hoe dan ook wel een manier die me past.”