In Memoriam: John Prine (1946-2020)

“John en ik waren samen “nieuwe Dylans” in het begin van de jaren 70. Hij een nationale schat en een songschrijver voor de eeuwigheid”, zo tweette Bruce Springsteen na het overlijden in Nashville van John Prine op 73-jarige leeftijd. Een van de grootste songschrijvers van zijn generatie is niet meer. 

John Prine groeide op in de buitenwijken van Chicago waar hij, zoals zovelen van zijn generatie, in de ban was van de jonge rock-‘n-roll van Elvis Presley en Buddy Holly, maar ook van de country van Johnny Cash en Hank Williams. Toch leek er in eerste instantie niets op te wijzen dat Prine voor een carrière in de muziek zou gaan. Hij werkte als postbode en muziek was iets voor zijn vrije tijd. Tot hij op een open mic night indruk maakte op de toen nog jonge filmjournalist Roger Ebert en op Kris Kristofferson. Uiteindelijk resulteerde dat in het onvermijdelijke label van “nieuwe Dylan” en een platendeal met Atlantic Records. 

In 1971 debuteerde Prine met zijn klassieke, titelloze debuutalbum. Het werd het begin van een reeks platen die tot het beste van de jaren 70 gerekend mogen worden. Als songschrijver hield Prine het midden tussen Bob Dylan, Randy Newman, Phil Ochs en Bruce Springsteen. Hij kon bijzonder grappig en zelfrelativerend uit de hoek komen, maar even vaak maakte hij scherpe, maatschappijkritische observaties of kleine, diepmenselijke verhalen. Of het nu over Vietnamveteranen (“Sam Stone”), dementie (“Hello In There”), oorlogszuchtige politici (“Some Humans Ain’t Human”) of het lot van gevangenen (“Christmas In Prison”) gaat, steeds wist Prine met rake zinsneden tot de essentie te gaan.

Na de jaren 70 deed Prine het was rustiger aan. Nadat hij gedumpt werd door zijn platenmaatschappij richtte hij met Oh Boy Records zijn eigen label op. Iets wat nu gemeengoed is geworden onder muzikanten, maar toen nog een risicovolle stap in het onbekende. Hij bleef platen maken, maar die gingen steeds vaker onopgemerkt voorbij. De laatste decennia begon Prine te sukkelen met zijn gezondheid. Tweemaal overleefde hij kanker, iets wat wel een invloed had op zijn stemgeluid, dat krakender en breekbaarder werd. 

Het voorbije decennium kende de carrière van John Prine echter een heropleving door een nieuwe generatie americana-sterren als Jason Isbell, Margo Price en Sturgill Simpson, die hem als een muzikale peetvader beschouwden. Samen met een reeks vrouwelijke artiesten – van Lucinda Williams tot Iris DeMent – nam hij twee felgesmaakte langspelers op met duetten. Vorige week kwam echter het bericht dat John Prine opgenomen was op de Intensieve Zorgen in een hospitaal in Nashville, waar hij gisteren dan bezweek aan complicaties ten gevolge van COVID-19. 

Niet vertrouwd met ‘s mans werk, maar u wilt het ontdekken? Vijf essentiële John Prine albums, in chronologische volgorde:

John Prine (1971): Zijn klassieke debuut, boordevol klassieke Prine songs. Veel meer moet er over deze kennismaking niet gezegd worden – het is een van de grote klassieke singer-songwiter platen van de jaren 70. 

 

 

Diamonds In The Rough (1972): Wat moet je doen nadat je een bijna perfect debuut afgeleverd hebt? Zeker geen exacte kopie proberen te maken. Op Diamonds In The Rough voegt Prine een scheut country en rockabilly toe. Het resultaat moet maar nauwelijks onderdoen voor dat debuut. 

 

Bruised Orange (1978): Een album dat geproduceerd werd door zijn boezemvriend Steve Goodman (zelf een meer dan verdienstelijk songschrijver) en misschien wel de sterkste collectie nummers sinds zijn debuutalbum. Een plaat ook waar zijn ontgoocheling in de genadeloze muziekindustrie voor een eerste maal naar boven komt. 

 

The Missing Years (1991): In de jaren 80 en 90 stond Prine wat minder in the picture maar op The Missing Years – genoemd naar een lost weekend in het leven van Jezus – toonde hij dat hij niets van zijn talent kwijtgespeeld heeft. 

 

The Tree Of Forgiveness (2018): Op zijn laatste studioalbum werkte Prine samen met een jongere generatie als Dan Auerbach en Jason Isbell. Ouder en wijzer, maar nog altijd met een kwinkslag en afsluitend met het toepasselijk getitelde “When I Get To Heaven”. 

 

 

Oh Boy Records

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

Richard Thompson, DJ Shadow, Herbie Hancock e.a. komen naar OLT Rivierenhof

OLT Rivierenhof heeft ook vandaag weer een flinke lading...

John Prine :: 10 augustus 2018, Paradiso (Amsterdam)

Het is ondertussen al van 2005 geleden dat John...

John Prine :: The Tree Of Forgiveness

De foto op de hoes toont een man waarvan...

John Prine :: For Better, Or Worse

Wanneer gerenommeerde muzikanten als Leonard Cohen of Nick Cave...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in