Als een stilte in het oog van een storm waaide de ep Texas Sun van Khruangbin en Leon Bridges ons tegemoet. De hang naar retro in hun beider DNA leidde in de keuken tot deze heerlijke pot soulfood.
Als we de drilsergeant uit de film Full Metal Jacket zouden geloven dat “only steers and queers come from Texas” gaan we – de politieke incorrectheid even buiten beschouwing gelaten – voorbij aan klasbakken als Leon Bridges en Khruangbin. Bridges komt uit Fort Worth en Khruangbin uit Houston, maar op dit plaatje klinken ze alsof ze samen opgegroeid zouden kunnen zijn op een dieet van retropap in de keuken van de bomma waar het behang dezelfde kleurschakeringen vertoonde als de hoes van hun plaat.
Rationeel bekeken had de combinatie tussen de groep en de zanger vreemd kunnen uitvallen. Bridges brengt zoete soul met beide voeten in de klei van de traditie (denk aan Sam Cooke, Otis Redding of – recenter – Aloe Blacc en Mayer Hawthorne) en Khruangbin speelt psychedelische funk die helemaal los van deze wereld staat. Het geheel voelt wonderwel natuurlijk aan en toont dat samenwerkingen meer kunnen zijn dan de som van de delen.
Na een gemeenschappelijke tournee besloten de vier muzikanten om een vervolg aan hun samenwerking te breien. Texaanse muzikanten, die een plaat maken met als titel Texas Sun? Dat sméékt om country. Khruangbin neemt hier gedienstig de rol van backingband op zich en ze breiden hun palet steeds verder uit, dit keer met een kenmerkende country twang. Alsof ze eerst in hun albums de wereld rond moesten reizen om nu muzikaal gezien thuis te komen en hun roots te omarmen. Die stetson staat de band goed qua geluid.
Opener en titelnummer “Texas Sun” blaast al weken als een warme woestijnwind de winter van tussen onze oren. Het opent droog met een gitaar die doet denken aan het geluid van Johnny Cash op zijn American Recordings, wanneer de eerste kenmerkende gitaar galmend als een tumbleweed voorbij komt rollen. We zijn vertrokken voor een ritje doorheen de woestijn. De kenmerkende ruimtelijkheid van hun sound verklankt de eindeloze horizonten van de Lone Star State. Bridges zingt ons met zijn in honing gedrenkte stembanden zwoel en loom toe vanuit de chauffeurszetel en we laten ons graag meevoeren.
Ook in hun thema’s schuwen ze de klassiekers uit het cowboygenre niet: de smachtende liefde en het geloof komen beide aan bod. “Midnight” voelt aan als een liefdesliedje dat The XX zou kunnen schrijven als ze in de woestijn woonden. Een nummer over backseat lovin’ als gesublimeerde liefde met hemels achtergrondgezang? Het is eens iets anders. “C-side” is in hetzelfde bedje liefdesziek: “God created you in the heavens just for me / Just for me / Been waiting so long for a woman like you / To make me feel so right” croont Bridges. Als je dát soort teksten kan brengen zonder uit te glijden over de cheezyness ben je een échte ladies’ man. Bridges doet het schijnbaar achteloos. De schuifelende beat met de gracieus zwalpende baslijn en exotische percussie leunt het sterkst aan bij wat we normaal gewend zijn van Khruangbin.
Na de liefde bezingt “Conversion” het geloof dat tot verlossing leidt. Afgedwaald van de kudde belijdt Bridges smachtende hoe zijn liefde voor de Heer hem terug op het rechte pad heeft gebracht. Het is een van de vereisten van het genre in de Bible Belt. Hier speelt Khruangbin op zijn meest ingetogen, waarbij ze hun jaren als muzikanten in de gospelkerk ten gelde kunnen maken.
Twintig minuutjes, en voor je het beseft is het plaatje voorbij, als een fris en geurig lentebriesje dat de belofte op meer mooie dagen in zich draagt. Het geheel is vederlicht. Muziek als deze maakt gelukkig zijn makkelijk. Zelfs in dit snertweer.
