Na een onderbreking van zes jaar heeft Bjørn Berge besloten om terug alleen het podium op te stappen, en het moet gezegd, het bleek in de N9 een van zijn betere beslissingen.
In 2013 was Berge het solotouren beu: hij besloot zijn Cole Clark-gitaren aan de haak te hangen en de podia onveilig te maken als lid van Vamp. Deze folkgroep is in Noorwegen bijzonder populair, maar blijkbaar kruipt het solobloed altijd waar het niet gaan kan, en kunnen we nu – eventjes? – opnieuw genieten van de fijnbesnaarde geweldenaar die Bjørn Berge nog altijd is. Dat zijn populariteit in België niet gedaald is, bewees de lange rij ongeduldigen die voor het openen van de deur al stonden aan te schuiven.
Bjørn Berge heeft zich nooit iets aangetrokken van blues- of andere conventies, en ook nu is hij er in geslaagd een fysieke metamorfose te ondergaan: zag hij er in het begin van de 21ste eeuw uit als een uit de kluiten gewassen bouwvakker, mat hij zich een tiental jaar later een beschaafder imago aan, inclusief stijlvolle blazer en designerjeans, dan zien we de bijna 51-jarige muzikant nu het podium op stappen in kleurrijke basketsloefen, simpele jeans en loshangend hemd.
Tot zover het modeverslag, we waren gekomen voor virtuositeit, en die kregen we in overvloed.
“Crazy Times”? Dat zijn het inderdaad, meer nog dan in 2009, toen dit nummer op het album Fretwork verscheen. De tijden zijn veranderd meneer, maar de manier waarop Berge zijn 12-string bespeelt, is nog steeds even intens, vingervlug en onnavolgbaar. Ook “NV”, waar hij voor het eerst de slide bovenhaalde, was van uitermate hoge kwaliteit en snelheid. Berge is bovendien een van de weinige gitaristen die zichtbaar geniet van zijn eigen kunde: bij hem geen gespannen getuur richting publiek, geen gezucht en gesteun, nee, hij gaat breed glimlachend en met gespeeld gemak die snaren te lijf.
Eerder dit jaar bracht Berge Who Else? uit, een album vol bluesrocknummers. “Lost Pearl” kreeg een rustigere bewerking mee dan op plaat, en dat kwam het nummer alleen maar ten goede. Maar het moet vooruit gaan, ook op het podium, en die eer was weggelegd voor Zappa’s “Keep it Greasy”. Dat Bjørn Berge zijn bluesklassiekers niet uit de weg gaat, bewees hij met een donkere en dreigende versie van “See That My Grave Is Kept Clean”. Door bovendien constant van snelheid te wisselen, creëerde hij een ongeziene dynamiek.
Berges grote voorbeeld op de 12-string is de Canadees Leo Kottke. Van hem bracht hij “I Yell At Traffic”, een ongemeen intens en lyrisch instrumentaal nummer, dat onverwacht een eerste hoogtepunt was. Gevolgd door “Trains”, met een overvloed aan slidegeweld, waarin Berge er alweer in slaagde om snel en traag geraffineerd met elkaar af te wisselen.
Humor en zelfrelativering zijn altijd belangrijk geweest in een Bjørn Berge-show, en ook nu weer kregen we een lading grapjes: over zijn chauffeur/tourmanager, over hoe hij niet echt cool was als kind, omdat hij van Leo Kottke hield, en zijn leeftijdgenoten meer zagen in Bon Jovi en Cinderella. Hét toppunt van humor is echter nog steeds Berges versie van Chuck Berry’s “13 Question Method”: hij maakt volop gebruik van de technische mogelijkheden van zijn Cole Clark gitaar om verschillende geluidseffecten over het publiek te laten rollen, en minimaliseert zijn eigen gitaarspel door het als “medium” te catalogeren.
In tegenstelling tot Berges vorige doortocht in de N9, was er nu niemand die luidkeels om “Ace Of Spades” riep. Maar in de bisronde kregen we alsnog een uitgesponnen versie van deze Motörhead-song, al gebruikte Berge het tussenstuk om opnieuw in de verf te zetten wie de echte koning van de akoestische blues is, met flarden “Hocus Pocus” en “Duelling Banjos”.
Een mens evolueert, maar Bjørn Berge bracht in de N9 een constante stroom aan hoogstaande virtuositeit. Een meesterlijk gitarist en een waarlijk krachtig gitaargoochelaar. Nog steeds.
