Na een intense Europese tournee hield Brutus een ereronde in België. Zo gegroeid op plaat, zo gegroeid live: de weg voor deze band gaat steil omhoog. En alleen zij zullen bepalen hoe hoog.
Met Nest bracht Brutus eerder dit jaar een verpletterend emotioneel album uit. Over het wel en vooral wee van een twee jaar durende rollercoaster waarin de groep speelde, repeteerde en nog eens speelde. Het resultaat was er echter naar: Nest zorgde niet alleen voor een emotionele, maar ook muzikale verdieping. Songs als “Fire”, “Cemetery” en vooral “War” koppelen rauwheid aan schoonheid op een weergaloze wijze.
Het zijn dan ook niet toevallig hoogtepunten in een ontzettend strakke setlist die Brutus in de Club van Trix speelt. Een uur rammen en vlammen, zonder drammen en dralen. Langer is aan dit tempo ook niet vol te houden. En er wordt geen energie en tijd aan bijzaken besteed: Stefanie Mannaerts mompelt tien keer een ‘Merci’ en drie keer een ‘Bedankt om te komen’. Voor de rest spreken de songs. Of ze schreeuwen en zuchten.
Het contrasteert met de vocale rijkdom die Mannaerts tegenover de vorige tour (en plaat) etaleert. Het is een van de grote verschillen met twee jaar geleden: er is een flinke portie ‘durf’ in deze band geïnjecteerd. Mannaerts begint het beklijvende ‘Fire’ a capella tegen de achtergrond van een dreigend dronegeluid en zal het komende uur bepaalde zanglijnen extra kruiden zodat er nieuwe lagen in de songs wordt aangeboord. Het is zonder meer een krachttoer terwijl haar drums het moeten ontgelden. Mannaerts zorgt voor de spieren van Brutus.
Peter Mulders is de ruggengraat en houdt alle emoties strak in het gareel met razend efficiënte baslijnen die deliveren in plaats van aandacht opeisen. Nu eens verbeten, dan weer gelouterd, een andere keer helemaal verzwolgen in het moment: Mulders verzinnebeeldt de intensiteit van Brutus, wat deze groep een letterlijke en figuurlijke onderscheiding oplevert.
En dan is er gitarist Stijn Vanhoegaerden, die het bloed door de songs pompt. Op een avond als deze vertelt hij de verhalen, met razend emotionele gitaarlijnen die al eens naar postrock mogen neigen, punk met metal verbinden, ontroering met ontreddering. Hij geeft de songs de kleuren, want hoe langer hoe meer zijn de nummers dermate gelaagd dat één kleur niet volstaat.
Het verklaart waarom er tijdens splinterbom “All Along” een ietwat aandoenlijke moshpit ontstaat, terwijl letterlijk twee meter verder een meisje subtiel en sensueel danst met de ogen dicht. Het is de compleet ongeforceerde spreidstand waarbinnen Brutus beweegt. U beleeft Brutus zoals u het zelf wil, naargelang in welke omstandigheden u luistert of kijkt. Zelfs de gemakzuchtige luisteraar moet finaal erkennen dat “woede” de verkeerde vlag is die een veelkleurige lading dekt.
De eerste helft van de set toont aan wat een ongelooflijke zak nummers deze band met twee langspelers bij elkaar heeft: “Fire”, “Cemetery”, “Horde II”, “Drive”, “War” en “Justice De Julia II” meppen je achtereenvolgens tegen het canvas en winnen niet op punten maar met KO. Opvallend hoe ongemeen fel en secuur de oudere songs als “Drive” klinken. Het tekent hun groeitraject.
De setlist steekt slim in elkaar: net wanneer de slechte verstaander eentonigheid zou kunnen bevroeden, komt de experimentelere kant van de band naar boven. Het is geen toeval dat de breder uitwaaierende slotsongs van beide platen, “Child” en “Sugar Dragon” in de set zitten. Ook “Techno”, met het opvallend broeierig groovy tussenstuk, en buitenbeentje “Space” eisen een plaats op.
Het geeft aan dat Brutus de mogelijkheden van hun unieke sound verder exploreert. En daarin zal ook de grote uitdaging zitten voor het verdere traject. Maar eerst nog spelen. Veel spelen. Hert gezelschap gaf in het gesprek met enola eerder dit jaar aan dat ze geen schrik hebben om zich kapot te touren. Op een avond als deze is dat perfect te geloven en te staven: weinig bands die met zo veel ingehouden als extraverte bezieling spelen. Brutus is de muzikale vertaling van oprechtheid.
