Alles kan altijd beter. Zelfs een song waarmee je je eerder al in de gratie speelde van pers en publiek. Met die gedachte in het achterhoofd en met een selectie van zijn beste songs onder de arm reisde Bruce Bherman de afgelopen jaren een paar keer over en weer naar Nashville. Daar poetste hij met plaatselijke muzikanten een aantal oudere songs weer op. Dat resulteerde – alweer – in een nieuw hoogtepunt in ’s mans discografie.
Bijna twintig jaar is Bherman nu aan de slag als recording artist, zoals dat heet, en in die tijdsspanne zijn er weinig genres die niet hun weg vonden naar een van zijn EP’s of albums. Begonnen als bescheiden, traditionele singer-songwriter, ontpopte hij zich al snel tot eclecticus die niet vies was van elektronica en jazz, maar we leerden hem mettertijd ook kennen als een uitmuntend arrangeur met een neus voor aanstekelijke pop- en rocksongs.
Hoewel hij altijd probeerde zijn songs een eigentijds geluid mee te geven, bleef hij aldoor trouw aan zijn muzikale wortels. Acoustic Movies (’14), Bhermans eerbetoon aan zijn grote helden uit de Britse folk, is daar één voorbeeld van, dubbelaar Untagged Friends (’10) een ander. Vooral deze laatste langspeler betekende een stap voorwaarts in zijn carrière, want ook op die plaat werkte hij al samen met muzikanten uit de Nashville-scene.
Met The Nashville Sessions pikt Bherman de draad van Untagged Friends weer op. Men zou, afgaand op de titel en op de ronkende namen in de hoesnota’s, kunnen besluiten dat het een nieuwe plaat is geworden met een stevige americana-inslag, maar dat is al te voorbarig. Deze plaat biedt als het ware het beste van twee werelden: songs die al een tijdje meegaan (de meeste dateren zelfs van vóór zijn Nashvilletrips), maar deze keer werden opgenomen met muzikanten die zich aan dezelfde muzikale bronnen hebben gelaafd, daar creatief mee omgaan en een hekel hebben aan hokjesdenken. Want dat blijven de dertien nummers op The Nashville Sessions in de eerste plaats: Bherman-songs, die zich niet laten onderbrengen onder één noemer.
Er staat trouwens maar één ouder ‘Nashville’-nummer op de plaat, en dat is opener “Absynthe”. Deze versie verschilt op zich niet zo gek veel van het Untagged Friends-origineel. Maar nu vuren de grommende gitaren van Id!ots-snarengeselaar Wouter Spaens en de stemmen van zussen Regina en Ann McCrary, die ook in andere nummers een glansrol opeisen, Bherman aan. De andere songs zijn echter meer dan tien jaar oud en stonden in een vorig leven op The Other/63 (’03), Attitudes (‘06) en Two Boys (’07), het tweeluik dat voor een groot stuk werd gestut door de elektronica van Jürgen De Blonde. Ook mooi is dat er drie liedjes bij zijn van Bhermans eerste, intussen niet langer verkrijgbare albums The Corridor en The Row.
Een artiest die terugblikt op zijn loopbaan en uitpakt met een remake van oudere songs, het is natuurlijk geen unicum. Maar waar de meesten willen ‘terugkeren naar de basis’ door een plaat uit te brengen met gestripte, unplugged versies van hun hits, doet Bherman net het omgekeerde: ook hij snoeit zijn songs, maar verplant ze vervolgens van hun oorspronkelijke, Europese geboortegrond naar de context van Nashville om ze daar weer te laten openbloeien.
De nieuwe versies worden niet alleen gedragen door de stem en het gitaarwerk van Bherman, het zijn ook Lambchop-pianist Tony Crow, Josh Rouse-drummer Marc Pisapia en een excellerende Wouter Spaens die het songmateriaal voorzien van een stevige ruggengraat. Voor de kers op de taart zorgen dan weer de muzikale gasten; stuk voor stuk mensen die hun sporen al verdienden bij onder meer Johnny Cash, Bob Dylan, Lyle Lovett, Roy Orbison, Calexico en Jack White, maar zich niet te beroerd voelden om ook een essentiële bijdrage te leveren aan dit album. Zij geven de nummers sfeer en kleur, en sturen ze alle kanten op. Rock, jazz, soul en gospel, alt-country of blues: noem het, en het staat erop. Maar ondanks het ‘leeftijdsverschil’ tussen de oerversies en de verscheidenheid aan stijlen en stemmingen, vormt het album een warm, mooi en organisch geheel, waarin een hart klopt dat vers bloed pompt naar de dertien liedjes.
Oude wijn in nieuwe zakken? Helemaal niet, dus. Voor wie het oeuvre van Bherman kent, zijn deze nieuwe versies als oude vrienden die je al jaren kent, maar nu voor het eerst ziet in feestkleren. Voor alle anderen is The Nashville Sessions het ideale beginpunt om éindelijk het werk van deze schromelijk onderschatte artiest te leren kennen.
