Dit weekend is het weer hommeles in Antwerpen Noord: het internationale stonercircus van Desertfest strijkt al voor de vijfde keer (niet de derde keer, betaalde journalisten van De Morgen!) neer in Trix. Dat begint stilaan naar een traditie te ruiken, en dat wordt flink geapprecieerd: op een paar vrijdagtickets na is de boel alweer hopeloos uitverkocht. Met zo’n line-up kan dat uiteraard niet anders. Enola gaat alvast op verkenning en geeft u een paar dikke aanraders zomaar cadeau.
Laat ons elkaar niet voor de zot houden: over de indrukwekkende lijst headliners moeten we het nu ook weer niet te uitgebreid hebben. Desertfest is in de eerste plaats een festival voor liefhebbers van het genre en er lopen maar weinig toeristen rond zoals op niet nader genoemde Rock Werchters en aanverwanten. Die grote namen zijn dus allemaal al gekend, maar we moeten het toch wel even zeggen: het is een wonderschoon en gevarieerd blik grote namen geworden. Met kleppers als Orange Goblin, Yob, High On Fire (check die gloednieuwe plaat!), Crowbar, Enslaved en voor de eerste keer zelfs Vlaanderens golden boys Amenra bovenaan de affiche, is deze editie op papier een van de strafste tot op heden. Onder die zware jongens staan echter nog een heel pak meer dan interessante namen geprogrammeerd. Uit deze grabbelton vissen we voor u de meest interessante, intrigerende en fascinerende namen. Zo hoeft u elk dood moment niet per se al socializend aan de toog door te brengen. Het idee alleen al.
Lethvm, vrijdag, Vulture Stage
Desertfest is dan wel een internationaal concept, de Belgische programmatoren van het erg fijne Metadrone doen elk jaar hun stinkende best om de vaderlandse scene een prominente plek op het festival te geven. Met Amenra en Wiegedood wordt er dit jaar zelfs uit de Belgische premier league gerekruteerd, maar er is nog veel meer lekkers te rapen. Neem nu dit Lethvm: donkere, intense, maniakale sludge uit het duistere zuiden van het land. De mosterd van Amenra smaakt door, maar het overpeinzende en filosofische van de West-Vlamingen is achter de taalgrens blijven plakken, waardoor er bij Lethvm meer ruimte is voor de botte bijl. Voor zij die geen boodschap hebben aan rustig inpilsen: dit is een mooi begin van uw festival.
Wo Fat, vrijdag, Canyon Stage
Habitués van Desertfest weten onderhand wel dat het vaak de moeite waard is om na de hoofdact van de avond nog even te blijven hangen. De late night-sessies (NEEN, JAMES COOKE!!) zijn meestal de plek op de verborgen parels van het festival te vinden. Vrijdagavond is het de beurt aan Wo Fat om het kot af te sluiten. Deze drie Amerikanen lijken misschien op het eerste zicht, met stomende gitaren en pompend ritmewerk, helemaal in het stonercliché te passen. Maar vergis u niet: de heren zijn niet vies van een experimentje of psychedelische improsessie meer of minder. Dat bewezen ze al eerder op Desertfest, dus als u het toen moest gemist hebben: hier is uw herkansing.
Wyatt E., zaterdag, Canyon Stage
Lap, weer Walen! Neen, echt waar: we zijn verdomd blij dat onze zuiderbroeders zich stilaan meer en meer op de kaart aan het zetten zijn als het op duistere, psychedelische teringherrie aankomt. Dit vreemde, gemaskerde trio haalt zijn inspiratie uit doom, drone en psychedelica, maar mixt er een dikke scheut oriëntaals geïnspireerde muziek door. Verwacht u aan lange, epische, exotische instrumentale composities die zowel genadeloos op uw middenrif als op uw dansbenen zullen beuken.
Sonic Wolves, zaterdag, Vulture Stage
Eerlijk? Dit is voor ons even onbekend als voor u. Buiten een paar obscure demo’s heeft deze Italiaanse band nog niet bijster veel uitgebracht. Waarom valt ons oog er dan op? Wel: die line-up al eens bekeken? Met Ufomammut-drummer Vita en de Amerikaans-Italiaanse bassiste Kayt Vigil (die vooral furore maakte als hired gun voor bands als Pentagram) in de rangen hebben we al bewijs dat we niet met prutsers te maken hebben. Het enige nummer dat we konden horen (He Said) liet ons een swingende, bluesy soort psychedelica horen die bij momenten verschroeiend uithaalde. Smaakte meteen naar meer!
Dopethrone, zaterdag, Canyon Stage
Late night-sessie nummer twee! Deze supervriendelijke Canadezen hebben de ondankbare taak om na de denderende sneltrein van High On Fire het platgewalste publiek bij de les te houden. Een eitje voor deze kerels. Dopethrone tekent van begin tot eind voor zompige, vunzige, smerige, loeiharde en moddervette sludge. Getuige hiervan: de licht geweldige nieuwe plaat Transcanadian Anger, met fijnbesnaard getitelde nummers als “Planet Meth” en “Scuzzgasm”. Na afloop misschien nog even een pintje drinken, want rustig in slaap vallen na zo’n pandoering is er niet meteen bij.
Acid King, zondag, Desert Stage
Pseudo-headliner, maar we kunnen niet anders dan een kleine hommage brengen aan Lori S., de godmother van de stoner. Lori is al sinds 1993 het enige constante lid en creatieve spil van Acid King. En hoewel de band de laatste jaren op een laag pitje draaide (het bleef bijna tien jaar stil), blijft het materiaal van Acid King nog steeds even straf als toonaangevend voor het genre dat Lori mee gevormd heeft. Ga dus zeker kijken, als is het maar uit diep respect voor deze topvrouw. En voor de celebrity-spotters: dat is inderdaad Rafa Martinez van Black Cobra op bas.
Jozef Van Wissem, zondag, Vulture Stage
Misschien wel de vreemdste eend in de bijt op deze Desertfest-editie. Deze Nederlander maakte zijn artistieke naam vooral in de wereld van de klassieke muziek. De meester van de barokluit zette enkele jaren geleden echter de stap naar de hedendaagse muziek na zijn succesvolle soundtrack van de Jim Jarmusch-film Only Lovers Left Alive. Sindsdien bracht hij enkele platen uit op het Belgische Consouling-label, waar hij met een minimale invulling van zijn instrument de grenzen van melancholie en desolaatheid aftast. Het wordt zonder twijfel het intiemste concert van het festival, maar eentje dat u perfect in de stemming zal brengen voor de mentale en fysieke afranseling die u te wachten zal staan bij Amenra. Neem maar een extra portie Xanax mee, voor de zekerheid.
Whores, zondag, Canyon Stage
Late night-sessie nummer drie! Aan dit fijnbesnaarde trio uit Atlanta om de deuren van deze Desertfest-editie te sluiten. En iets zegt ons dat we nog een allerlaatste trap onder onze reet zullen krijgen. Whores vist gretig in de stinkende vijver van bands als Unsane, Harvey Milk, Shellac en The Jesus Lizard. Whores is vuil, hard en obsceen. Als dan toch alles in de prak moet, kan je je geen betere slotact bedenken.
Dit is slechts een minuscule greep uit de omvangrijke affiche van Desertfest. Als u, ondernemende ziel als u bent, liever zelf wil horen wat er al dan niet de moeite waard is om te checken, hebben we voor u een maar liefst vier uur durende Spotify-playlist geprepareerd. Als u deze week weer in uw dagelijkse file staat, weet u meteen ook weer wat doen in plaats van in uw neus te peuteren. Tot vrijdag!