Een oerkracht. Het Bikini-atol dat nog eens een nucleaire klets kreeg. Ook met de Deense improvisatie-grootheid Mette Rasmussen in de rangen boette Cocaine Piss niets aan bruutheid in. Punk will be punk, en daar kan een toeterende sax enkel aan bijdragen.
“Een uur? Dan kunnen ze heel hun repertoire drie keer spelen”, grapte een fan vooraf op Facebook. Drie kwart van die voorbehouden speeltijd volstond dus, maar zoals gewoonlijk was dat voldoende voor het Luikse viertal. Met nummers aan de snelheid van “als ik nu een pintje haal heb ik er drie gemist” kregen we meer dan genoeg materiaal om hun twee platen recht aan te doen. En anders was er Mette Rasmussen wel die af en toe haar solostek kreeg; noblesse oblige.
Zo begint het ook: met een Rasmussen die even helemaal alleen de mogelijkheden van de sax komt demonstreren, met een power die ons “Ze blaast ze kapot! Ze blaast ze kapot!” doet denken. Haar rood aangelopen wangen, bedoelen we. Het is maar dat: een begin. Snel staat daar ook Cocaine Piss dat met droog drumstokkengetik echt geweld laat losbarsten.
Geen idee overigens hoe de Deense Cocaine Piss leerde kennen, wat het plan precies was, maar: het werkt. Alsof het altijd zo geweest is, zo gaat de sax op in de songs, klinken Rasmussens bijdragen als nét wat het razende geluid van de band nog kon gebruiken. De sax eist op twee rustpunten na niet de aandacht op, en laat frontvrouw Aurélie Poppins in haar gebruikelijke capriolen loosgaan.
Te weten: zichzelf verliezen in de muziek, als een hondsdolle hysterica het kot overhoop halen, door het publiek hossen als wil ze een dolle polonaise ontlokken. Niet dan? Goed, een lichte pogo mag ook. Poppins is geen frontvrouw, maar een punkfan die per toeval ooit de microfoon in handen kreeg, en niet van plan is deze ooit weer af te geven; dat gevoel.
Zo is het ook goed: er is geen band in binnen- of nabij buitenland die een zelfde graad van opwinding losmaakt. “Sex Weirdos” is staccato geloofsbelijdenis, “Cosmic Bullshit” een mantra uit de hell met een heerlijke cirkelzaagriff die Poppins diep grommend in het publiek eindigt. Tijd voor nog een Mettemomentje? Nieuwe bassiste Farida Amadou komt gezellig bij de zangeres op de vloer staan, om het eens van daar te bekijken. Groot gelijk: het ziet er prachtig uit van daar. Rasmussen laat haar instrument gieren, scheuren, brullen en schetteren op een manier die tegelijk roept “live, baby, live!” en “zonder handen”. Het is cool, het is opwindend, het is improvisatie. Volgens (gp) moeten we daar meer naar luisteren; zo te horen heeft hij misschien een heel klein beetje gelijk.
Uiteindelijk blijft dit vooral business as usual. Snel voert de gitaar weer het hoge woord, verkent Poppins op de tonen van “Elegance” de bovenste trappen van de Rotonde, beukt Yannick Tones zijn trommels opnieuw de grond in. Rasmussen gaat gedwee mee, blaast zich onder al dat geraas een beroerte om de gaatjes te vullen. Het klopt. Misschien moet ze maar gewoon aan boord blijven, of moet Cocaine Piss verder in deze richting experimenteren. Het zou een onzalige dag zijn dat dit soort punk onfris zou voelen.
