Zondag
Nog niet al te veel Belgen gezien, deze Roadburn-editie. Gelukkig kunnen we de vierde en laatste dag inzetten met Fear Falls Burning van Dirk Serries. Serries stond hier enkele jaren geleden al eens met zijn geweldige band YODOKIII, maar neemt dit keer zijn gereïncarneerde drone-project mee naar Tilburg. Het optreden wordt opgedragen aan Michiel Eikenaar, een goede vriend van Serries, die in 2011 zijn stem leende aan “I Provoke Disorder” van op het album Disorder Of Roots, wat ook week een extra emotionele dimensie aan de op zich al intense muziek van Fear Falls Burning toevoegt. De diepe drones uit Serries’ gitaar pulseren door Het Patronaat, worden ondersteund door pompende keyboards en een bezwerende saxofoon, en culmineren in een hakkende drumpartij die het geheel naar een climax voert. Het klanktapijt van Fear Falls Burning mag dan niet zo innemend en rijk zijn als dat van YODOKIII, maar als drone-ervaring om drie uur ’s middags komt dit toch wel binnen.
De meest gehypete band van dit festival is onwaarschijnlijk Daughters. Niet dat die hype onterecht is, integendeel. Begonnen als schreeuwlelijke math-grindband met de opmerkelijke plaat Canada Songs in 2003, evolueerde Daugters naar een dreigend bastaardkind van Swans, Depeche Mode en Mike Patton’s Tomahawk. Niet te verwonderen dat hun eerste plaat na acht jaar stilte uitkwam op Patton’s Ipecac-label. You Won’t Get What You Want sloeg in als een bom, en belandde uit het niets op zowat elk eindejaarslijstje dat je je kon inbeelden. Niet onterecht overigens: You Won’t Get What You Want is een koortsdroom van een plaat die baadt in een stinkend bad van allesverslindend nihilisme en ongepolijste agressie. We wisten ook al dat Daughters live een fenomeen was, maar wat we vandaag zien grenst toch aan het waanzinnige. De combinatie van jakkerende gitaren (die wervelende, krijsende tandartsboor van een gitaartoon alleen al), hypnotische drumpartijen en grommende bassen werken als een rode lap op zanger Alexis Marshall, die als een prekende duivelsaanbidder de apocalyptische teksten debiteert al was hij bezeten door Asmodeus hemzelve. Hij slingert zich herhaaldelijk in het publiek, kruipt op de bar naast het podium, laat zijn spuug de vrije loop en kastijdt zichzelf herhaaldelijk met de microfoon. Het is flirten met het randje van de wansmaak, maar de straffe muzikale uitvoeringen van zo ongeveer het hele album (we horen slechts twee oudere nummers) houden de aanhoudende, beklemmende sfeer helemaal intact. Daughters is een totaalervaring waar je willens nillens in wordt meegezogen. Als die van de NASA een foto van een zwart gat moesten hebben, ze waren zondag beter gewoon naar Tilburg afgezakt.
Misschien wel het optreden waar we het meest naar uitkeken, is dat van Old Man Gloom. In 2014 speelde deze weinig tourende superband heel Roadburn plat, en vijf jaar later zijn de intenties ongewijzigd. Nu ja, ook deze band had Caleb Scofield in de rangen, en net zoals bij Cave In (en bij Dodecahedron en Fear Falls Burning voor Michiel Eikenaar) is de set net zoveel een eerbetoon aan Caleb, als de viering van het leven van een artiest door zijn muziek. Nu is een optreden van Old Man Gloom altijd al een monsterlijk heftige ervaring, dit keer komt het allemaal nòg harder binnen. Nummers als “Common Species”, “To Carry The Flame”, “Gift” en een waanzinnig “A Hideous Nightmare Lies Upon The World” kolken als een nietsontziende vortex door de grote zaal. Maar de ultieme climax komt er wanneer Aaron Turner zijn gitaar aan de kant zet, en de leden van Cave In en Jacob Bannon van Converge het podium opstormen om een mini-set van Scofield’s soloproject Zozobra brengen. Het maakt van dit optreden een allesomvattend cathartisch hoogtepunt van een Roadburn dat in het teken staat van afscheid, maar ook van het vieren van het leven. Eentje voor de geschiedenisboeken, heet dat dan.
Maar vooraleer we er een eind aan breien, moet er nog één keer afscheid genomen worden. Het allerlaatste optreden in het Patronaat valt te beurt aan Imperial Triumphant. Dit trio uit New York rond gitarist Zachary Ilya Ezrin blinkt uit in het soort van technische black metal uit de stal van bands als Portal en Deathspell Omega. Met onder meer jazzdrummer Kenny Grohowski (Secret Chiefs 3, John Zorn) in de rangen belooft dit dan ook een natte droom voor techneuten te worden. En zowaar, de technische hoogstandjes in de chaotische evocatie, gebaseerd op het Westers decadentisme uit het interbellum is bij momenten borderline waanzinnig, maar misschien ook wel iets té veel van het goede, zeker na vier intense festivaldagen.
Vooraleer we er weer een jaar de blok op leggen worden traditiegetrouw de laatste drankbonnetjes soldaat gemaakt, en een laatste keer het glas geheven. Tot volgend jaar! Op het leven. Op de muziek. Op Roadburn.
