2017. In navolging van 2016 begon het tragisch, met het wegvallen van William Onyeabar, die daarmee eindelijk op onze radar verscheen. Op datzelfde ogenblik maakte het nageslacht ook haar opwachting, met een bijna stilgevallen muziekinname tot gevolg, waardoor het jaar bijna onopgemerkt voorbijging. Toch een plaat of tien kunnen opzetten.
- Arcade Fire :: Everything Now De opvolger van het langdradige, knoertsaaie Reflektor is een schot in de roos en flakkert een oude muzikale liefde opnieuw op met een heerlijke brok pop.
- Dan Auerbach :: Waiting On A Song Speelser, frivoler, lichtvoetiger zelfs, in vergelijking met voorganger Keep It Hid (de nummer drie van 2009), maar met zijn zomerse vibes onweerstaanbaar.
- Brutus :: Burst Boem! Eindelijk ook op plaat! Na enkele jaren concertzalen platgespeeld te hebben, walst Brutus nu door de huiskamer.
- The Como Mamas :: Move Upstairs Ze bedoelen met die titel vast iets anders dan de doorsnee soulstem, maar dit trio verzoende op zijn tweede plaat soul, funk en da Lord op zo’n sublieme manier dat we ze zowat overal naartoe willen volgen.
- The Dream Syndicate :: How Did I Find Myself Here Schaamrood op de kaken, maar The Dream Syndicate was een gat in onze cultuur. Op puike wijze opgevuld, dat wel.
- R.E.M. :: Automatic For The People Oké, strikt genomen eentje uit 1992, maar sinds de reissue voor het eerst te horen viel, lijkt het alsof alle nieuwe platen wel heel licht uitvallen. We zijn dus officieel oud. Met “Nightswimming” op de achtergrond valt daar prima mee te leven.
- Sharon Jones :: Soul Of A Woman Definitief de laatste. En tegelijk ook de beste Sharon Jones-plaat. Eentje om te koesteren.
- Soulwax :: FROM DEEWEE Ze zijn als enige relevante overlevers uit de electroclash van 2007 gekomen en tekenen in 2017 voor de meest groovy dansplaat van het jaar. Very nice!
- STUFF. :: Old Dreams New Planets Eigenlijk onze favoriete liveband, maar een STUFF.-concert zat er dit jaar niet in. Dan maar dansen in de woonkamer op wat (gvdb) omschreef als “gesjeesde funkgekte”. Amen.
- Thurston Moore :: Rock N Roll Consciousness en Lee Ranaldo :: Electric Trim Het zal wel met al die jonge bandjes zijn: waar we nog het meeste naar uitkijken, en voldoening uit blijken te halen, zijn Sonic Youth-platen. Ook al verschijnen ze dan als solowerkstukjes.
- The War On Drugs :: A Deeper Understanding Het doet sommigen aan Dire Straits denken en zelf horen we, raar maar waar, Bryan Adams’ “Heaven” in “Pain”, maar los daarvan is dit zo’n warme collectie songs dat we bereid zijn eender welke vergelijking en referentie schouder ophalend te aanvaarden.
Enkele straatmuzikanten niet meegeteld, toch wel tien concerten gezien. Bleken die zowat allemaal mee te vallen.
Bob Dylan, 24 april, Lotto Arena :: Een mens mag al eens geluk hebben bij de stoeltoewijzing in deze concerthangar. Vanop de tweede rij (iets wat de kleinkinderen ooit tot in den treure zullen horen) blijkt een Dylan-concert een dynamischer gebeuren dan je je voor mogelijk had gehouden. Bawb stuurde zijn band doorheen een indringende set en wij keken met open mond toe.
Thurston Moore, 9 juni, Sideways Helsinki :: Speelde Moore eigenlijk ooit strakker dan vandaag? Exact 55 minuten stond hij op het podium, wat genoeg tijd bleek om onze oordoppen te laten smelten met killerversies van “Speak To The Wild”, “Aphrodite” en een van feedback doordrongen “Ono Soul”. Verbluffend.
Guns N’ Roses, 24 juni, TW Classic :: Ja, dat komt ervan als je elfjarige zelf ooit, met onuitwisbare marker, deze band op de bucketlist heeft gekrabbeld. Entertainend, dat wel. Ook fascinerend mensen kijken op de Werchterse weide.
Yann Tiersen, 8 juli, Rivierenhof :: Een matineeconcert bezoeken, nog iets dat van de bucketlist kan. Maar de man achter de piano maakte duidelijk dat mooie muziek ook onder een blakende zon overeind blijft.
Xander De Rycke, 29 juli, M-idzomer :: Strikt genomen misschien geen concert, maar De Rycke stond op een podium, dus nah! Een try-out bovendien, maar eentje waar op zo’n vlotte en hilarische manier komaf gemaakt werd met doorgaans kritiekloos opgehemelde flutprogramma’s dat je bijna zou hopen dat de tv-makers De Rycke van munitie willen blijven voorzien.
Patti Smith, 1 augustus, Rivierenhof :: Ook op de bucketlist. Minder solo’s dan Guns N’ Roses, maar des te meer overtuigingskracht. Nog eentje om tegen de kleinkinderen over te zeuren.
The Dream Syndicate, 3 november, Het Depot :: De eerste keer, en heerlijk dat dat klonk. Hoe gek het ook is om een van de iconen van de jaren tachtig in 2017 te leren kennen.
Tjens Matic, 15 december, Het Depot :: Met een bassist van “laat mijn benen nu toch eens stilstaan” en gitarist Bruno Fevery (de Josh Homme van Kyuss Lives) naast zich, scheurt Arno door de oeuvres van Tjens-Couter en TC Matic. Ook hier valt iets over de jaren tachtig te melden, maar 2018 komt aankloppen, met onder de arm een stapel kinderplaatjes.
