Of 2017 voor u persoonlijk onder de vette jaren gearchiveerd mag worden, daar heeft enola natuurlijk het raden naar. Maar één ding staat vast: als u niet gecharmeerd was door de staat van de wereld tijdens de afgelopen twaalf maanden, dan zal het in ieder geval niet aan de tien onderstaande platen hebben gelegen. Misschien is dat zelfs nog te zacht uitgedrukt, want ook zij die al in pole-position staan voor een nieuwe race rond de zon, doen er in feite goed aan om eens stil te staan bij wat de mensheid op muzikaal vlak allemaal heeft gepresteerd dit jaar.
SZA :: Ctrl Geen oppervlakkige blingbling op de debuutplaat van deze sassy r&b-zangeres, maar wel aandoenlijke teksten en een kleurrijk muzikaal palet. Frank Ocean wou dat hij het was die “Pretty Little Birds” had geschreven, en niemand minder dan Kendrick Lamar komt deze 27-jarige deerne nog een duwtje in de rug geven – niet dat ze het nodig heeft, want Ctrl maakt eigenhandig komaf met zowel genreconventies als genderstereotiepen.
Big Thief :: Capacity Wat een prachtplaat, deze tweede van de Amerikaanse Adrianne Lenker en haar Big Thief. Als Wilco en Daniel Norgren de handen in elkaar zouden slaan, zou dat nauwelijks fijnere countryfolk opleveren dan die van pakweg “Shark Smile”, terwijl het bloedmooie “Mary” zelfs Regina Spektor doet blozen.
Lorde :: Melodrama Ja, de nog altijd maar 21-jarige Lorde weet perfect hoe ze hippe beats moet combineren met stadionvullende melodieën, maar daarin schuilt niet de kracht van dit Melodrama: tijdens meer ingetogen nummers zoals “The Louvre”, “Liability” en “Sober II (Melodrama)” laat de Nieuw-Zeelandse superster-in-wording pas echt horen wat voor een begenadigd songschrijfster ze wel is.
King Krule :: The OOZ Nog een jonge snaak die de lijn doortrekt. In 2015 bracht hij het sudderende A New Place 2 Drown uit onder zijn eigen naam, maar ook Archy Marshalls meest recente brouwsel van donkere electronica, slome hiphop en jazz is gewoonweg om in te verdrinken.
Cloud Nothings :: Life Without Sound De opvolger van Here And Nowhere Else klinkt toegankelijker en lichtvoetiger dan het eerdere werk, maar een prijsbeest als “Darkened Rings” bulkt niettemin van de rauwe energie. Lo-fi powerpop van de bovenste postpunkplank, of wat dacht u.
Moses Sumney :: Aromanticism Deze zwarte Jeff Buckley mag nog zo vaak zingen dat hij het goed heeft op z’n eentje, in het superieure “Doomed” lijkt hij toch angstvallig naar liefde te hunkeren. Ons hart heeft hij alvast veroverd.
Sampha :: Process Na enkele actes de présence op albums van onder andere Solange, Jessie Ware en SBTRKT heeft deze soulminnende Brit eindelijk zijn eerste eigen plaat uitgebracht, en dat zal u geweten hebben. Enkel opstandelingen die Puigdemont-gewijs naar Sint-Pauwels of andere onherbergzame oorden waren verbannen, konden dit jaar naast “(No One Knows Me) Like The Piano” kijken.
Perfume Genius :: No Shape De vierde LP van Perfume Genius is een logische evolutie in het oeuvre van Mike Hadreas, die steeds minder schroom voelt om zijn flamboyante ik aan de wereld te tonen – en toch schuilen er nog steeds intieme verhalen over liefde en pijn onder de schaamteloos decadente arrangementen. Die misselijkmakende albumhoes zullen we hem dan maar vergeven.
St. Vincent :: MASSEDUCTION “You’re the only motherfucker in the city who can handle me,” zingt Annie Clark in de lieflijke ballade die “New York” heet, en dat is niet overdreven want de luisteraar heeft heel wat om handen met deze weerom lekker eclectische popplaat.
LCD Soundsystem :: American Dream Wie na de split dacht dat James Murphy nooit meer huiskamerconcerten van Daft Punk zou organiseren, kon zijn geluk dit jaar niet op. Met “Oh Baby”, “Tonite” en “Emotional Haircut” maar vooral ook het broeierige, van een Swans-intro voorziene “How Do You Sleep?” is LCD Soundsystem weer helemaal terug.
