Avant-garde jazzsaxofonist maakt black metalplaat. Begin maar al te gillen.
Omdat de Noren van Shining meer en meer naar de mainstream opschuiven, en het Italiaanse Zu dit jaar een ambientplaat uitbracht, was het in 2017 beurt aan een Canadees om een metalplaat met saxofoon uit te brengen. Gelukkig hebben we het hier over Colin Stetson, die met zijn New History Warfare-trilogie reeds bewees dat je met een sax een overdonderend zwaar geluid kon neerzetten. Met black metaldrummer en snelheidskanon Greg Fox (Liturgy), bassist extraordinaire Shahzad Ismaily op keyboards en gitarist Toby Summerfeld in zijn kielzog werd er een uniek klinkend album opgenomen dat alle verwachtingen oversteeg. Getuige hiervan het tweede nummer, intrigerend getiteld: “Opposition/Perihelion; The Coil”.
Het twaalf minuten durend epos is makkelijk op te delen in twee stukken. Het eerste, hyperactieve deel neemt je mee op een roetsjbaan van staccato beukwerk, onnavolgbare arpeggio’s, razendsnelle blastbeats, polyritmische grooves, freakout-momenten en sonische waanzin. In het tweede deel gaat het tempo drastisch naar omlaag, en neemt de bassynth van Ishmaily de teugels over. Het voelt als een teug frisse lucht na een waterboarding-sessie, maar het duurt niet lang of de rust maakt plaats voor een steeds groter wordende, intense dreinging die wordt vertolkt door dikke, aanzwellende lagen ruis, noise en feedback, die het werkstuk naar een donderende, verstikkende climax leidt.
Het bindmiddel tussen deze twee imposante, maar los van zichzelf staande delen is zonder twijfel de saxpartij van Stetson, die schijnbaar onophoudelijk tussen de andere muzikanten laveert, maar er tegelijk integraal deel van uitmaakt. We zijn al lang in bewondering voor Stetsons circulaire blaastechniek, maar in deze context lijkt het wel alsof zijn partij de vorm aanneemt van een echte, zij het een wat geflipte black metalgitaar. Doorheen de ganse track horen we Stetson op zijn aggressiefst, maar ook dromerig, giftig, zalvend, zweverig en aanmatigend. De power en agressie van Ex Eye zit duidelijk in de drums, synths en gitaar. Maar de ziel zit hem overduidelijk in de saxofoon. De eindeloze diepte van de chaos opzoeken gebeurde nog nooit op zo’n intens doorleefde manier.
Zij die deze cathartische ervaring live willen zien, haast u eind april naar Tilburg, waar Ex Eye op Roadburn zal spelen.
Om afscheid te nemen van 2017 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar. De volledige lijst beluistert u hieronder.
