Het vierde en laatste deel van deze serie heeft de horizon met sfeervolle ondergaande zon bereikt onder begeleiding van een melodramatische twanggitaar. En zo komt er na vier jaar een einde aan een zeer gerespecteerde reeks uit de pen van scenarist Wilfrid Lupano.
Een western die er eigenlijk geen is. Dat merk je al aan de titel die een grappig tegengewicht vormt voor de clichés van het genre. En het werkt doorheen de hele serie. Voor zijn laatste deel heeft Lupano geen jota aangepast aan de stijl. Er is nog steeds geen sprake van het schaapachtig volgen van de westernclichés en ook dit deel barst van de talrijke plotwendingen, de ene al bonter dan de andere. Bij het lezen van De Engelsman die niet van vuurwapens houdt wordt het steeds duidelijker dat Lupano een nieuw genre heeft ontwikkeld: de “schandaalwestern”.
De rode draad galoppeert door het Amerika van rond 1900. De zitjes in het Congres worden bezet door dikke miljonairs. Ze staan op het punt om de befaamde Dawes-wet aan te nemen. Die zorgt voor een vrijgeleide om alle gronden van de indianen te plunderen. Tegelijkertijd helpt de recent opgerichte wapenlobby, de NRA, het Congres met het voorbereiden van enkele wetteksten die vooral het belang van de NRA dienen: meer wapens! Dit leidt tot een historisch wetsvoorstel van James Madison, het befaamde artikel twee dat door een foute interpretatie het alomtegenwoordige wapenbezit in Amerika garandeert.
Het is in deze context dat de helden van dit verhaal, de ene al kleurrijker dan de ander, zich voortbewegen. Alles draait om een tas met brieven waarin James Madison zijn twijfels uitte over het artikel en het de juiste interpretatie wou geven. De openbaarheid van deze brieven zou de NRA ten gronde kunnen richten. Ze willen dan ook koste wat het kost deze papieren in handen krijgen. Wat volgt is een kat- en muisspel waarin nooit duidelijk wordt wie met wie samenwerkt en wie er tegenwerkt. In het middelpunt staan de Engelse aristocraat Byron die met de brieven de wapenwet wil veranderen, zijn bedrieglijke maar bloedmooie vrouw Margot die de brieven wil verkopen aan de NRA en de onhandige Deen Knut Hoggaard die herstelt van een kogel in zijn hoofd en gebruikt wordt door Margot waardoor uiteindelijk Hogaard en Byron gaan samenwerken tegen Margot die intussen met de brieven weg is.
In deel vier zijn de brieven in het bezit van een oude Navajo-indiaan en meer en meer is het Margot die de hoofdrol opeist. Geeft ze het geld dat ze van de NRA verwacht voor de brieven op ten gunste van een Navajo-weeskind dat haar hart brak? Of gebruikt ze het kind om terug aan de brieven te geraken? Een verrassende ontknoping lonkt.
Het is in de eerste plaats het scenario van Lupano dat van deze reeks een hebbeding maakt. Hij toonde zijn talent al met Alim de leerlooier en zijn bekendste strip: Krasse knarren. Deze keer verplaatste hij zijn decor naar een boeiende periode in de Amerikaanse geschiedenis en ondanks het slapstickgegeven, heeft hij zich duidelijk goed gedocumenteerd om het verhaal de nodige couleur locale te geven. De mix met historische feiten zorgt in dit geval voor de nodige spanning, hoewel je al op voorhand weet hoe het met de befaamde wapenwet vergaan is. Het geeft de fictie een waarachtig randje. Samen met de komische situaties en wendingen krijg je een vermakelijke en originele strip.
Paul Salomone is de geschikte figuur om dit scenario tot leven te brengen. Zijn figuren zijn eerder karikaturaal, maar zonder dat het een dikkeneuzenstrip wordt. De sfeer blijft realistisch en zijn karakters zijn zeer driedimensionaal uitgewerkt waardoor het komische in de verschillende situaties goed overkomt. Zijn stijl en ook de primaire maar zachte inkleuring maken het geheel des te aantrekkelijker. Wie de eerste drie delen al had, zal blij zijn met deze geslaagde afsluiter. De anderen raden we aan om de integrale af te wachten die er met de feestdagen wel zal aankomen. Het zal geen kat in een zak zijn. En koester vooral nog een beetje hoop op een nieuwe samenwerking tussen Lupano en Salomone.
