De Franse stripmarkt biedt nu en dan ook aangename verrassingen. Het zijn niet alleen de als bandwerk geproduceerde reeksen die de overhand houden. Zo steekt het oeuvre van Wilfrid Lupano er echt bovenuit qua originaliteit en vertelplezier.
Al van in zijn studententijd is de Franse scenarist Wilfrid Lupano gefascineerd door het vertellen van verhalen en laat hij zich hierbij door de meest diverse bronnen inspireren. In 2001 resulteert dit in een eerste stripalbum, Little Big Joe met tekenaar Fred Campoy. Sindsdien publiceerde Lupano verschillende reeksen, waarvan het merendeel nog niet vertaald werd. Het was met Alim de Leerlooier (met tekenares Virginie Augustin) dat hij voor het eerst werk in het Nederlands publiceerde. De reeks werd meteen een publiekslieveling. Recent verscheen bij Daedalus ook het eerste deel van Azimut (met Jean-Baptiste Andréae), tot groot plezier van pers en publiek. Silvester lanceert onder de weinig commerciële titel De Engelsman die niet van vuurwapens houdt nu een nieuw vierluik, met als tekenaar de debutant Paul Salomone.
Byron Peck is het hoofdpersonage van een curieuze cast van merkwaardige figuren. Samen met zijn Deense metgezel Knut Hoggaard baant hij zich een weg door de Amerikaanse Far West op zoek naar een aantal belangrijke documenten. Margot de Garine is een roodharige furie en ogenschijnlijk de slechterik van dit verhaal. Ze wordt aanbeden door de simpele maar galante Tim die haar kost wat kost wil redden uit alles wat niet zijn eigen armen zijn. Op een vernuftige manier stelt Lupano deze figuren afzonderlijk voor aan de lezer en laat hij nadien subtiel hun verschillende verhaallijnen in elkaar vervloeien, waardoor wij aan het einde van dit album alleszins verbluft zijn hoe leesbaar en schijnbaar moeiteloos dit allemaal lijkt te gaan.
Wilfrid Lupano gaf al eerder in interviews aan dat hij geen bijzondere interesse in westerns heeft. Toch maakte hij van deze nieuwe strip een echte western, waar echter ook een stevige hoek aan ontbreekt. Zo is het toch vooral een humoristische strip geworden, met heel wat hilarische karakters en absurde dialogen. Zoals wellicht al wat blijkt uit het voorgaande, is De Engelsman die niet van vuurwapens houdt een licht zonderlinge mix geworden die wat ons betreft de perfecte troonsopvolger kan zijn voor de al jaren wat verstofte Blauwbloezen. Tegelijk doen we de strip echter ook oneer aan met deze typering.
Over het tekenwerk hebben we tot nu toe gezwegen. Nochtans is Paul Salomone een verdienstelijk debutant. Deze nog jonge Franse tekenaar werkte voordien vooral aan kortverhalen en illustraties en Chili met blauwe bonen is zijn eerste volwaarde album. Zijn stijl past in de rij van de vlotte, realistische Italiaanse tekenaars die de laatste jaren de Franse markt overspoelen. Het oogt allemaal bijzonder glad, maar toch blijft Salomones werk overeind. Vooral zijn gelaatsuitdrukkingen en bewegingen van de personages dragen bij aan het slagen van de humor in deze strip. Het tweede deel van dit vierluik is in het Frans al verschenen, en kreeg daar even veel lof toegezwaaid als het eerste deel. Bij het vervolg kreeg de tekenaar bovendien al wat meer aandacht. Of Paul Salomone echt een blijver zal zijn, valt nog verder af te wachten. Met dit eerste deel van De Engelsman die niet van vuurwapens houdt levert Salomone alleszins een overtuigend visitekaartje af. Tegelijk heeft hij in Wilfrid Lupano een perfecte compagnon gevonden.
