Het debuut dat Benjamin Booker drie jaar geleden uitbracht was een stevige lap bluesy garagerock. Met Witness slaagt hij er moeiteloos in om over de horde van “de moeilijke tweede” te springen.
Het titelloze debuut van de toen nog in New Orleans residerende — ondertussen is hij naar Los Angeles verhuisd — Benjamin Booker kwam aan als een mokerslag. Schijnbaar uit het niets kwam hij op de proppen met hongerige, bijna primitieve garagerock waar meer dan een scheut blues in zat. Zijn rauwe, schorre zang gaf de nummers een tot op het bot snijdende primitiviteit mee die duidelijk maakt dat Booker het soort muzikant is die zijn nummers beleeft in plaats van ze gewoon te brengen. Dat album dat hem ook op de radar bracht van Jack White in wiens studio in Nashville hij wat later het livealbum Live At Third Man Records zou opnemen.
Na de tour voor Benjamin Booker kwam Booker tot de conclusie dat hij een songschrijver zonder songs was geworden. Al wat hij tot dan toe had neergeschreven bleek niet te voldoen aan zijn eigen eisen. Daarom trok hij een maand naar Mexico City om in alle rust en weg van de verleiding van zijn thuisbasis tot zichzelf te komen en aan nieuw materiaal te werken. Die zelfgekozen isolatie — de Spaanse taal niet machtig zijnde — ver weg van het dagelijkse drama dat zich in 2016 in zijn thuisland afspeelde bleek uiteindelijk wel de broodnodige inspiratie op te leveren. Langzaamaan werden er nieuwe songs geschreven.
Was Benjamin Booker een album vol punky garageblues met hier en daar wat andere invloeden, dan wordt op Witness het muzikale spectrum helemaal opengebroken. Naast beukende rockers is er ook plaats voor soul en gospel. Het resultaat van een artiest op zoek naar zijn herkomst, naar de roots, naar de geschiedenis van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Zo was de moord op de jonge Trayvon Martin de directe aanleiding tot het schrijven van de titelsong. “Witness” is pure gospel met een korrelig randje, met levende legende Mavis Staples op achtergrondzang. Het is een uiting van de radeloosheid, van de constante dreiging waartegen de Black Lives Matter-beweging in gaat. “Seems like the whole damn nation’s trying to take us down / When your brother’s dying /Mother’s crying / TV’s lying / All the reasons in the world don’t mean shit to me now”, schreeuwt Booker uit als getuige van het eeuwige onrecht. Het is een explosieve cocktail van woede, onbegrip en verzet.
Openingsnummer “Right On You” is grofkorrelig en schurend en een binnenkomer als een stormram. “Off The Ground” begint rustig om halverwege plots te exploderen als een splinterbom. Daartegenover staan dan de nummers waarin we een heel andere Booker te horen krijgen, van soul met weerhaakjes (“Believe”) tot slepende Afrikaanse funk (“Truth Is Heavy”). Nog een hoogtepunt is “The Slow Drag Under”, een klaagzang over hoe je aan eenzaamheid onderdoor kan gaan. Op een laidback ritme zorgt een bijna fluisterende Booker voor een beklemmende sfeer. Benjamin Booker weet op Witness meesterlijk verschillende sferen op te roepen, van militant en woedend, tot introvert en angstig. Het groovy “Overtime” staat bol van spijt, terwijl de piano op “Carry” een voorzichtig duwtje in de rug is.
Met Witness doet Benjamin Booker meer dan gewoon de belofte van zijn eerste album inlossen. Het is het album van de bevestiging geworden waarin hij zich toont als chroniqueur van de tijdsgeest en als een vertolker van de diepste menselijke angsten. Een waarin hij zich meesterlijk van de meest uiteenlopende muzikale invloeden — van rudimentaire rock tot doorleefde soul — bedient om er zijn eigen ding mee te doen. Witness is een album dat ertoe doet.
