De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2017 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthou waar u voor het eerst over hen las.
Internationaal moeiteloos zalen vullen zonder ook maar één album onder de arm, dat is niet elke band gegeven. Cigarettes After Sex gaat dan ook al langer mee dan zijn discografie laat vermoeden en heeft online al een stevige fanbase bij elkaar gesprokkeld. In 2017 komt eindelijk het eerste album uit, en dat is er eentje om naar uit te kijken. Wij zaten voor het uitverkochte concert op 26 november samen met zanger Greg Gonzalez.
enola: Jullie hebben vanavond de Beursschouwburg uitverkocht en worden her en der vernoemd als een band om naar uit te kijken in 2017. Waaraan hebben jullie dat te danken?
Gonzalez: “Dat komt allemaal door YouTube. Ik verkocht de nummers al een tijdje op bandcamp, maar iemand anders, een fan, heeft de nummers van onze eerste EP op YouTube gezet. Die hebben daar een hele tijd liggen sluimeren. Ik denk dat mensen ervan uitgingen dat de band al gesplit was, en dat er niets nieuws meer zou komen. Dus toen ik plots aankondigde dat er een nieuwe single aan kwam, “Affection”, is er een soort virale reactie ontstaan. Met die nieuwe nummers is het echt ontploft, ik kan het nog steeds niet echt uitleggen. We kwamen in de lijsten met aanbevelingen terecht op YouTube, en toen waren we plots overal. Blijkbaar voelen gewoon heel veel mensen zich aangetrokken tot onze stijl. Heel verschillende mensen ook, die van verschillende genres houden: fans van shoegaze, van ambient, van goth, zelfs van fiftiesmuziek. En we horen telkens opnieuw van onze fans dat het voor hen persoonlijk aanvoelt, dat is ook een factor. Nu, het is dus allemaal begonnen met die ene fan. Ik heb sindsdien ook een eigen YouTube-kanaal aangemaakt, wat alles een beetje legitiemer maakt, maar onze meest bekeken songs zijn nog steeds die oude die hij of zij geüpload heeft.”
enola: Is dat wat je bedoelt als je zegt dat Cigarettes After Sex er per ongeluk gekomen is?
Gonzalez: “Wel, het succes is er per ongeluk gekomen. De band zelf niet, dat was absoluut gepland. Ik heb de band samengesteld in 2008 rond nummers die ik toen net geschreven had. En de opnames, die kun je ook als happy accidents beschouwen. De doorbraak is er voor ons gekomen toen we nummers zijn gaan opnemen in een traphal. Het idee was geïnspireerd door de Trinity Sessions van de Cowboy Junkies. Die werden in de loop van een nacht opgenomen met één microfoon. Ik dacht dat het wel cool zou zijn om op een gelijkaardige manier een plaat te maken. Er was een trappenhal aan mijn universiteit waarvan ik altijd al vond dat die geweldig klonk om doorheen te wandelen. Dus gingen we naar die traphal, plaatsten we een boel microfoons en speelden we alles volledig live. Ik stond op de ene verdieping met mijn basgitaar, de drummer een trap lager en de gitarist en de keyboardspeler een trap hoger. Ik kon dus iedereen zien, maar zij elkaar niet. Het was een vreemde ervaring, maar wel een experiment dat gewerkt heeft. Op het moment zelf dacht iedereen dat het verschrikkelijk zou klinken, omdat we elkaar niet echt konden horen, we hoorden enkel een hele spaced out versie van de song, en moesten ons daarop oriënteren. Maar dat was ook de bedoeling: iedereen forceren om anders te spelen dan anders. Het creëert een hele eigen sfeer. Ik kon daarna een tijdje niet veel verzinnen, tot we “Affection” eigenlijk op grotendeels dezelfde manier ingeblikt hebben, alles live opgenomen in één ruimte. Blijkbaar komt het er voor ons op aan niet in studio’s op te nemen, dat hebben we uit die experimentjes geleerd. We hebben het geprobeerd, maar dat werkte echt niet. Het moet voor ons op locatie — een traphal, een repetitiehok, een kerk… Dat houdt de spanning erin. Dat is onze filosofie momenteel: alles reduceren tot de essentie en dan in één keer live spelen. Er zijn hooguit wat bijna onhoorbaar subtiele overdubs voor stemmen of pakweg een tamboerijn, maar nooit voor de drums, keyboard, bas of gitaar. Die zijn allemaal live.”
enola: Heb je nog locaties op het oog?
Gonzalez: “Ja, er zijn er veel. Ons label heeft een huis in het zuiden van Frankrijk met veel grotten errond, dus daar willen we ergens volgend jaar gaan opnemen. En er is een waterreservoir dat we gevonden hebben in het midden van Texas. We reden er voorbij en zijn uitgestapt en erin afgedaald. Het klonk te gek. Dus dat zijn al twee nieuwe ideeën, dat is zo’n beetje de stijl van locaties die we uitkiezen: locaties met een zekere energie.”
enola: Het klinkt alsof dat allemaal moeilijk te vertalen is naar het podium…
Gonzalez: “Ja, inderdaad. In het begin probeerden we alles te doen klinken als onze opnames, met dat enorm wijde geluid, maar nu laat ik dat liever voor de platen. Live spelen we een naaktere versie van de songs, met dezelfde vibe maar niet per se met dezelfde sound. Dus ja, het klinkt zeker anders, minder wijds en groots. Nu, de nieuwe nummers zoals “Affection” en “Keep On Loving You” klinken ook niet als de trappenhalopnames, die sluiten dichter aan bij ons livegeluid, meer gestript enzo.”
enola: Over nieuwe nummers gesproken: hoe lopen de opnames voor het album?
Gonzalez: “Die zijn eigenlijk zo goed als klaar. We zijn er in december 2015 al aan begonnen met enkele sessies in dezelfde ruimte waar “Affection” is opgenomen, en dan hebben we een en ander opgenomen in een kerk in Duitsland en dan nog een aantal nummers in nog maar eens een trappenhal, in een bioscoop in New York. Eind deze maand moeten we de mixen nog afwerken en dan is het klaar. En dan moeten we wachten tot juni ofzo, want ons label wil vinyl drukken en dat duurt een eeuwigheid.”
enola: Ga je voor het album in dezelfde stijl verder?
Gonzalez: “Ja, we wilden alles zo consistent mogelijk houden. Ik hou van groepen met een consistente sound, zeker in het begin van hun carrière, zoals Cocteau Twins of Red House Painters. Dus deze plaat wordt een beetje een definitieve staalkaart van wat we tot nog toe gedaan hebben, met enerzijds dat wijdse geluid van de trappenhallen en anderzijds het naaktere geluid van de nieuwe singles.”
enola: Worden er ook nummers gerecycleerd of wordt het allemaal nieuw materiaal?
Gonzalez: “Ik denk dat het allemaal nieuw werk wordt. Ik speel nog met het idee om er misschien “Affection” op te zetten omdat mensen dat nummer graag op vinyl zouden hebben. En het past thematisch ook bij de nieuwere nummers, er zijn personages die terugkeren, dus het zou geen al te grote kunstgreep zijn. Maar het kan ook gewoon alleen maar nieuw werk worden, daar ben ik nog niet uit.”
enola: Is dat belangrijk voor jou, die thematische eenheid?
Gonzalez: “Ja, best wel. Ik hou van platen met een thema, zoals Nebraska van Springsteen, met terugkerende personages en verhaallijnen enzo. Ik wil dat alle beelden samen één duidelijke visie creëren. Dat is mijn opvatting van een album: geen anthologie van singles maar een samenhangend geheel waar alles met elkaar verband houdt.”
enola: Hoe ontstaan de nummers eigenlijk? Werk je er thuis aan, of komen de ideeën onverwachts als je pakweg op de metro zit?
Gonzalez: “Dat varieert. Het loopt erg uiteen. Ik kan schrijven op elk instrument dat ik speel en soms begin ik gewoon iets te zingen en wordt dat een nummer. Maar de muziek gaat eigenlijk vrij snel. Als ik op mijn gitaar zit te jammen, vind ik meestal wel iets. De teksten, die gaan moeizamer, want ik let echt op elk detail. Ze lijken misschien vrij associatief, maar dat zijn ze niet. Alles is gebaseerd op verhalen, dus dat duurt wel even om alles strak te krijgen. Ik ben daar echt een pietje precies in.”
enola: Schrijf je vanuit persoonlijke ervaring?
Gonzalez: “Ja, het is bijna allemaal gebaseerd op memoires. Met uitzondering van nummers als “Firefighter”, dat is uiteraard meer een spel van beelden, maar nummers als “Affection”, “K” en “Nothing’s Gonna Hurt You Baby”, die zijn louter uit persoonlijke ervaring geschreven, als een soort dagboek. Alles in die nummers is echt gebeurd, alle beelden komen van plaatsen waar ik echt geweest ben.”
enola: Er zit veel melancholie in de teksten en in de muziek. Komt dat dan omdat je een melancholisch persoon bent?
Gonzalez: “Ja, die eerste EP is toch wel gegroeid uit moeilijke tijden waar ik doorheen moest. Een relatiebreuk en het verlies van een vriend tegelijk, daar word je niet vrolijk van. Maar ik probeer tegelijk ook positief te zijn. Die stemming waarin je er, ondanks je verdriet, het beste probeert van te maken, daar ga ik voor. Sommige van onze nummers vind ik eigenlijk heel lieflijk, maar gewoon op een melancholische manier gepresenteerd.”
enola: Je hebt tot dusver ook twee covers opgenomen. Vooral die van REO Speedwagons “Keep” is een opvallende keuze. Vanwaar net die song?
Gonzalez: (lacht) “Wel, ik ben eigenlijk zo’n beetje met dat nummer opgegroeid, al sinds ik me kan herinneren. Het deed me vroeger niet veel, ik vond het zelfs een beetje een onnozel nummer. En toen was ik eens in New York en hoorde ik het in een winkel en plots klikte het wél. Ik ben het toen zelf beginnen spelen tussen andere dingen door als ik zat te oefenen en ik ontdekte dat het een heel triest nummer wordt als je het vertraagt. In het origineel zit dat niet, daar gaat het naar mijn gevoel over het overwinnen van het lot ofzo, maar in onze versie zit echt een verslagen gevoel; het niet kunnen helpen dat je aan iemand verslaafd bent. Het voelde gewoon juist aan, al heeft het nog wel een hele tijd geduurd voor we het uiteindelijk opgenomen hebben.”
enola: Tot slot nog een hypothetisch vraagje. Stel dat je met eender welke artiest zou kunnen samenwerken, wie zou je dan kiezen en hoe zou het klinken?
Gonzalez: “Ik heb daar gek genoeg al veel over nagedacht, en het antwoord is misschien nogal vreemd, maar ik hou eigenlijk heel erg van Enya. Sommige van haar nummers zijn echt buitenaards en bizar en ik ben dol op haar stem. Ze is nog niet echt opnieuw naar waarde geschat door de critici, ze is nog steeds niet cool en zo, maar ik ben een grote fan. Ik weet niet wat voor muziek we precies zouden maken, maar ik denk wel dat het interessant zou zijn.”
Cigarettes After Sex speelt op 14 april 2017 in TRIX in Antwerpen.
