David Pajo zal waarschijnlijk altijd in de eerste plaats bekend staan als gitarist van Slint, al zal dat niet gelegen hebben aan een gebrek aan andere bezigheden. Doorheen de decennia speelde hij bij onder meer Tortoise, The For Carnation, Zwan, Interpol, en bracht hij ook nog een resem soloreleases uit. Vijftien jaar na de laatste Papa M-langspeler komt hij nu aanzetten met Highway Songs.
Eerdere Papa M-platen waren vrij aangehouden exploraties van een bepaald stijlidioom. Zo bestond het uitstekende Live From A Shark’s Cage (1999) haast exclusief uit songs die via loops en effecten het gitaarwerk van Pajo absoluut centraal plaatsten, terwijl de man op Whatever, Mortal (2001) de kant van de lo-fi singer-songwriterfolk uitging. Beide zijn onderschatte pareltjes, dus het was uitkijken geblazen naar Highway Songs, een plaat die hij opnam in nieuwe thuisstad Los Angeles terwijl hij herstelde van een motorongeluk (Pajo zit nog steeds in een rolstoel), na eerder vorig jaar al een zelfmoordpoging overleefd te hebben.
De vooruitgeschoven track “Walking On Coronado”, een melancholische gitaarmeditatie met loops en een simpele ondersteunende drum machine, leek vooral een plaat te beloven in te trant van Live From A Shark’s Cage, maar blijkt uiteindelijk behoorlijk verschillend van de acht andere songs op deze plaat. Al is de eenvormigheid sowieso veraf: schipperend tussen allerlei verschillende genres via songs die vaak niet meer dan korte schetsen lijken, heeft Pajo hier vooral een kaleidoscopische staalkaart van zijn muzikale interesses voorgelegd. In die zin ligt de plaat wellicht nog het dichtst tegen Hole Of Burning Alms (2004), die verzamelplaat van allerlei los gerief dat Pajo doorheen de jaren op singles en ep’s uitbracht.
Gelukkig wel een constante hier: de gitaar blijft centraal staan, maar dan op allerhande verschillende manieren: akoestisch op het erg spaarzame “DLVD”, onder zware distortion bedolven in de naar heavy metal neigende tracks “Flatliners” en “Bloom”, door de elektronische glitch-mangel gehaald in “The Love Particle”, of met vocals in afsluiter “Little Girl”. Op een schamel halfuur tijd laat Highway Songs je alle hoeken van de kamer zien, niet per se omwille van die alles verschroeiende intensiteit die Pajo met zijn jeugdige kompanen in Slint aan de dag legde, maar wel omdat het telkens Pajo’s melodische en ritmische interesses vanuit een andere kant laat horen.
Het goede daarbij is dat die variatie niet ten koste gaat van coherentie. Hoewel Pajo hier vele gezichten laat zien, volgen ze elkaar wel op een min of meer logische manier op. Zo is het bijvoorbeeld fijn dat het punkerige “Green Holler” en de doommetal van “Bloom” enkele melodische elementen delen, wat een mooie continuïteit geeft. Ook de haperende electronica van “The Love Particle” resoneert mooi met de melodische simplesse van “Adore, A Jar.”
Ondanks onmiskenbare merites is Highway Songs toch geen echte hoogvlieger. Daarvoor klinkt het allemaal wat te vrijblijvend en blijven de songs te weinig hangen — om nog maar te zwijgen van de plaat die door z’n kortheid in een wip beluisterd is. Desalniettemin zijn we blij Pajo opnieuw in het land der levenden te zien en hopen we dat dit slechts de voorbode zal zijn van een nieuw elan.
