Bent u een Limburger of, bij uitbreiding, een Kempenaar of Hagelander met een hart dat brandt voor old school punk, dan is de kans groot dat u gisterenavond in Hasselt was, want daar trad legendarisch volk uit Californië aan in het gezelschap van enkele lokale knallers. Wegens onvoorziene omstandigheden werd er een beetje gegooid met de affiche, waardoor we de Californische legende T.S.O.L. helaas aan ons voorbij moesten de laten gaan, maar dat werd helemaal gecompenseerd door het drietal dat we wél meepikten.
Het Gents-Antwerpse Cheap Drugs heeft sinds zijn prilste kreten in 2013 gedaan wat elke punkband zou moeten doen: spelen, spelen en nog eens spelen. In krappe duivenkoten en op festivals, in binnen- en buitenland. In die tijd hingen ze regelmatig uit in groezelige buurten waar volk als Toxic Shock en Reproach ook al eens opgemerkt worden, maar ze deelden ook al het podium met legendes Negative Approach. Daar kon vanavond een mooie naam aan toegevoegd worden. En het lijkt er ook op dat de jongelingen de platenkast van een of andere punknonkel geplunderd hebben, want hun hardcore keerde terug naar de (vroege) jaren tachtig. Wat minder schatplichtig aan de crossover van hun maten Toxic Shock, maar ook niet echt aan de schreeuwerige metalgetinte variant die later dat decennium de kop zou opsteken.
Nee, de namen waar we eerder aan moesten denken waren die van Void, S.O.A. en, ja, Negative Approach. Potige, no nonsense werkmanspunk die gebracht werd door een prima op elkaar ingespeelde band, met als speerpunt een schriele kerel die z’n uiterste best deed om vijfentwintig minuten van leer te trekken met een kwaaie brul. En dat lukte vrij aardig. Hoewel halverwege de set de eenvormigheid wat begon in te treden, wisten ze het te redden door afwisseling te creëren met wat tragere, lompe passages, die de terugkeer naar de vinnige rampassages dubbel zo efficiënt maakten. Cheap Drugs heeft geen nieuwe sound en lijkt het soort band die je best aan het werk ziet in een zo klein mogelijk kot, waar de interactie, het zweet en de lijfelijkheid hun werk kunnen doen, maar ze staan er.
Staan, het is niet bepaald besteed aan heliumkeeltje Aurelie Poppins van Cocaine Piss. Net als de band (serieus, is er het voorbije half jaar een plaats geweest waar ze niet opdoken met hun explosieve microsets?) is ze letterlijk overal te vinden. Aanvankelijk truttig waggelend op het podium, maar even later knipogend gevleid over een monitor, zitten op haar kont voor het podium, of op wandel door het publiek, waar ze smoelen trok, korte staring contests hield en bonkige venten een ongemakkelijke dans liet uitvoeren door dat voortdurende trekken en sleuren met die microkabel. De band nam eerder dit jaar een eerste langspeler op met Steve Albini. Die gaat verschijnen einde september en ligt vermoedelijk, of zo kunnen we toch besluitend op basis van de eerste singles, in het verlengde van die ijzersterke debuut-EP, The Pool.
Dat betekent: veelal hysterische, ontvlambare songs, regelmatig binnen en buiten in minder dan een minuut, met een efficiënte afwisseling van stompende midtempo-riffs en moordende versnellingen. Eigenlijk erg divers en soms verrassend catchy, al is het natuurlijk Poppins die de grotendeels de charme van de band bepaalt. Aanvankelijk is dat allemaal nogal theatraal, heb je het gevoel dat ze een ingestudeerd nummertje opvoert, maar later neemt de inzet toe en wordt de energie tastbaar. Single “Cosmic Bullshit” en “Fuck This Shit” waren redelijk vroeg hoogtepunten, maar het was pas met het een-tweetje “Sex Weirdos” en “Pussy” dat de stukjes helemaal op hun plaats vielen. En als Cocaine Piss goed is, dan is dat meteen ook heel goed, want ook hier heb je te maken met een band die er staat als een huis, raast als een minitornado, smaakt als een veelkleurige kauwgombal en ook nu in minder dan twintig minuten alles gezegd kreeg. Nu nog hopen dat ze het allemaal nog fris houden tot ze de hoort op kunnen gaan met die nieuwe plaat.
En dan: FLAG. Wij niet een beetje nerveus om eindelijk eens een handvol oude jeugdiconen aan het werk te zien. Goed, de hele Black Flag/FLAG-oorlog had de voorbije jaren iets van een ranzige huwelijkscrisis en zou het ergste kunnen doen vermoeden, maar vijf minuten in de set en al onze onuitgesproken aarzelingen waren van tafel geveegd. Black Flag-oudgedienden Keith Morris (die zich de laatste jaren in conditie houdt met het ijzersterke, in de old school Black Flag gewortelde OFF!), Dez Cadena, Chuck Dukowski, Bill Stevenson en ingehuurde collega Stephen Egerton van Descendents (die een vlekkeloze Ginn neerzette, inclusief gebruik van doorzichtige Dan Armstrong-gitaar!) brachten een concert dat niet minder was dan een lesje in raggen. Zonder pretentie – het is heel duidelijk dat het gaat om rammen for old times’ sake – en kapsones, maar met een overduidelijke overgave en, zeker in het geval van Egerton en Dukowksi, die stonden te zweten als zotte zwijnen, ballen als galiameloenen.
Op Stevenson na waren de voormalige Black Flag-leden allemaal van de partij in de vroegere edities van de band, wat ook betekende dat vooral geplukt werd uit de eerste releases (tot en met Damaged uit 1981, waarop Henry Rollins zijn intrede maakte), met een iets latere Dukowski-song als “My War” ertussen. Van de tragere, soms meer naar Sabbath dan Ramones lonkende variant waar de band vaak meer vijanden dan vrienden mee maakte, viel dus niet veel te bespeuren, en in een set van drie kwartier werd er dan ook makkelijk meer dan twee dozijn songs door gejaagd. En met meteen het ziedende trio “Revenge” (“It’s not my imagination,… I’VE GOT A GUN ON MY BAAAAAACCCKKK”), “Fix Me” en “Police Story” (“This fuckin’ city / is run by pigs / they take the rights away from / all the kids”) krijg je meteen een muilpeer én de kern mee: overleven in een chaos van geweld en onderdrukking van The Man.
Wat volgde was een vlammende, energieke set die eigenlijk geen enkele dip kende en waarvan de meerderheid van de songs onthaald werd als heuse anthems door meerdere generaties punks. Bleef het bij de eerste twee concerten opmerkelijk rustig voor het podium, dan werd nu duidelijk waarom: alle energie werd opgespaard voor dit concert, en al snel vlogen de armen en benen de lucht in en werden hardcore classics als “Gimme Gimme Gimme”, “My War”, “No Values” en een opruiend “Rise Above” collectief meegebruld. De scepticus in onszelf werd bijna een optimist van zoveel strijdlust voor het podium. Maar ook erop: want vooral Dukowski, intussen toch ook al 62, speelde met een soms maniakale verbetenheid. Wat jammer dat Black Face, die band met Eugene Robinson, enkele jaren geleden enkel een single opleverde. Het zou wat geworden zijn.
Was het tot 2/3de in het concert Morris die de microfoon in handen had, dan ging die daarna naar Cadena, na Morris en Ron Reyes de derde vocalist van Black Flag en degene die opgevolgd werd door Rollins (waarna hij naar gitaar verschoof). Cadena, die een tijd geleden ook nog uithing bij The Misfits, kreeg niet zo lang geleden nog af te rekenen met keelkanker. Die wist hij te overwinnen, maar het liet wel zijn sporen na. Met kapotte stem brulde hij een handvol songs die hij vijfendertig jaar geleden al inzong (“American Waste”, “Six Pack”,…) of geplukt werden van Damaged (“Thirsty & Miserable”, “Padded Cell” en het bommetje “Spray Paint”). Morris keerde dan weer terug voor de ultieme vroege klassieker, de song waar het bijna veertig jaar geleden mee begon, de blauwdruk vormde voor de vroege hardcore en naar eigen zeggen altijd de zijne zou blijven: “Nervous Breakdown”.
Daar kwamen nog de traditionele afsluiter “Louie Louie” bij, net als bisnummers “Machine/I’ve Heard It Before” en het pervers kronkelende slow motiongebeuk van “Damaged I”, die enkel nog extra punten opleverden. FLAG kwam, zag en speelde met een fanatieke blik en schuimbekkende heftigheid die van het podium spatte en je even, heel even, liet voelen wat een overrompeling het moest geweest zijn aan het einde van de jaren zeventig en de vroege jaren tachtig, toen het allemaal nog nieuw was, muren gesloopt moesten worden en geen mens wist wat hem overkwam.
