Het KIP :: We might as well fail

’t Is feest. Op een matig warme zaterdagavond troept een groep vrienden samen om iemands verjaardag te vieren. Taart en cava, tent en muziek. Iedereen kent het, maar het KIP doet het beter. Na Chicks for money and nothing for free staan ‘de mannen’ weer klaar om theaterzalen systematisch te doen ontploffen.

De ridders van de sombere feesttafel voor u opgelijst: Gilles De Schryver, Arend Pinoy, Olivier Roels, Robrecht Vanden Thoren en Hendrik Van Doorn. Het verhaal even voor u samengevat: alle gekheid op een podium. We might as well fail begint als een beschaafd feest maar mondt uit in een revue van dansbenen en mannenschenen waar we zelfs na een nachtje slapen nog niet van bekomen zijn. De zeer kwieke Hendrik Van Doorn wordt voor de gelegenheid veroordeeld tot een rolstoel, waarin hij door zijn maats wordt vervoerd op zijn eigen feestje. Ook wordt hij verschoond, verkleed en bepoteld door diezelfde vrienden. De voorstelling barst open met de new wave-hit Temple of Love , wanneer Hendrik zich lijkt te herinneren hoe het voelt om baas te zijn in eigen lijf. Met sterke spieren en nog sterkere beelden katapulteren de boys zich in groep over het speelvlak, waarbij menig toeschouwer het moeilijk zou kunnen krijgen om zich niet in die massa testosteron te storten.

We might as well fail is één lange, opzwepende climax die geen enkel theatraal trucje onbenut laat. Arend Pinoy als Latijns-Amerikaanse goochelaar die letterlijk een trukendoos heeft? Check. Het nu al beste gebruik van maskers van heel 2016? Check. Een striptease van Gilles de Schryver, inclusief mandarijn? Check. Need we go on?. En dat er vaart in zit, dat ook. Van de Titanic tot Cirque du Soleil, het KIP weet hoe een uur optimaal te benutten. Dan komt natuurlijk de vraag: maar waar gaat het over? Olivier Roels heeft het ons glashelder uitgelegd aan het begin van het stuk. Dat het leven niet gemakkelijk is, maar ook grappig en de max. Net zoals het werk van Sierens (misschien nog iets absurder en exuberanter) toont Yahya Terryn met deze voorstelling het leven zonder bemiddeling, als een rauwe biefstuk of het podium gesmeten. Is dit dan ‘Gents theater’? Daar kunnen wij mee leven.

Ondanks alle fuzz eindigt de voorstelling met iets simpels: friends singing together . Hoewel we sowieso blij zijn met elke Flight of the Conchords-referentie die we kunnen krijgen, was er ook gewoon geen beter slotnummer mogelijk. Dit stuk over vriendschap is even hyperactief als hypnotiserend en doet ons zonder moeite geloven dat de acteurs ook naast het podium de vijf beste vriendjes op de speelplaats zijn. Heerlijk, eerlijk en een beetje vies op het einde, We might as well fail vergt geen moeite en is het toch waard. Daarenboven is het ook de beste new wave party waar we dit jaar al heen gingen.

We might as well fail toert nog tot 27 februari in België. De volledige speellijst vind je op de website. Ook wordt Chicks for money and nothing for free hernomen. Haast u, want het is al uitverkocht.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in