2015 is het jaar van de spreidstand. De wereld is naar de kloten, maar op muzikaal vlak was het na lang wachten eindelijk nog eens een onverhoopt grand cru-jaar. Daarom, lieve vrienden, een lijst van de 15 beste platen van 2015. Kwestie van eensgezind richting de ondergang te dansen.

1. Kamasi Washington :: The Epic      De wereld van de hedendaagse jazz is inmiddels zo uitgebreid en gecompliceerd, dat het vraagstuk van het bos en de bomen de meeste jazzprofessoren een spontane migraineaanval doet krijgen. Maar toen deze massieve klomp vinyl op de pick-up knalde, wisten we het meteen: dít wordt de plaat van het jaar. 173 minuten onvervalste liefde voor jazz, met uitstapjes naar funk, hiphop, soul en doordrenkt in black history en respect voor muzikaal erfgoed. Het is een onwaarschijnlijk huzarenstuk, maar Washington draait er schijnbaar zijn hand niet voor om. Als mijn kinderen mij ooit vragen: “Papa, wat is dat, jazz?”, ga ik hen prompt The Epic toeschuiven. Een instant klassieker, heet zoiets.
2. Chelsea Wolfe :: Abyss      We wisten al langer dat de duistere bosnimf Chelsea Wolfe haar muziek graag heeft zoals onze koffie (zwart en zonder suiker), maar op haar vorige platen brak de liefde voor folk en americana nog enige zonnestraaltjes door het dikke wolkendek. Op Abyss wordt er op brute wijze komaf gemaakt met die vrolijkheid, en stort Chelsea Wolfe zich vol overgave in het kille zwarte gat van wanhoop en deceptie. En dat levert een loodzware en beklijvende plaat op die luisterbeurt na luisterbeurt meer en meer aan je ribben blijft plakken, maar ook enkele momenten van intense schoonheid laten horen. Een plaat die je moet ondergaan, maar die we nog lang zullen blijven meedragen.
3. Misþyrming :: Söngvar elds og óreiðu      Als de woorden ‘IJsland’ en ‘muziek’ in dezelfde zin voorkomen, denken we bijna automatisch aan dartelende elfjes, feeërieke zweefmuziek en landschapsvullende postrock. Wel, dat is bij deze helemaal voorbij. Deze band rond de obscure Dagur bracht met Söngvar elds og óreiðu een debuutplaat uit die black metal terug naar de essentie brengt. Geen uitstapjes naar postrock, postmetal of postwhatever, maar grauwe, woeste, ziedende en zwartgeblakerde riffs, drums en vocalen die aan de hoogdagen van Mayhem en Darkthrone doen denken. In tijden waar de experimenten met black metal bon ton zijn, is het soms niet slecht om eraan herinnerd te worden waar het genre nu weer voor staat: haat, misantropie en kolkende energie. Beëlzebub zal er blij mee zijn.
4. Raketkanon :: RKTKN # 2      De Gentse stormram die zich Raketkanon laat noemen sloeg met het debuut enkele jaren geleden iedereen met verstomming. De verwachtingen voor worp nummer twee waren daarmee torenhoog. Maar hola, zijn die even ingelost! RKTKN # 2 klinkt intelligenter dan zijn voorganger, maar laat meer dan genoeg plaats voor een explosie van energie van tijd tot tijd. Een rücksichtslose pletwals van een plaat, subliem vastgelegd door meestergast Steve Albini, waardoor dit ook meteen een van de best klinkende platen van het jaar is.
5. Wiegedood :: De Doden Hebben Het Goed      Er zit iets in het water in Gent, want de stad van de stroppendragers heeft afgelopen jaar enkele waanzinnig goeie platen gebaard. Wiegedood is een bastaardkind van Amenra, Rise And Fall & Oathbreaker, maar kan met De Doden Hebben Het Goed zonder enig probleem naast moeder en vader staan. Intense, ziedende black metal in een kale, desolate sfeer: zo laat deze plaat zich van begin tot eind beluisteren. Als u zich zorgen maakt over het gebrek aan koude en sneeuw dit jaar, kan deze plaat uw soelaas geven. Winter is coming!
6. Faith No More :: Sol Invictus      Toegegeven, we waren er een beetje bang voor, die nieuwe Faith No More. Maar met Sol Invictus zetten Mike Patton & co alle criticasters de hoek in. Snedig, sardonisch, bombastisch en agressief als vroeger, maar duidelijk met de blik op de toekomst gericht, zo laat de eerste FNM-plaat in 18 jaar zich beluisteren. De nummers steken stuk voor stuk knap in elkaar, zijn uitgevoerd met de urgentie van weleer, en Pattons vocalen zijn weer van een belachelijk hoog niveau. Welkom terug, klootzakken!
7. Sleaford Mods :: Key Markets      Het Nottinghamse duo Jason Williamson (scheldtirade) en Andrew Fearn (laptop, bier) timmeren al goed acht jaar aan de weg, maar het was met deze Key Markets dat de doorbraak naar het grote publiek er eindelijk kwam. Het was een kwestie van right place, right time, want de dystopische, cynische schelddichten van Williamson verwoorden perfect de machteloosheid en frustratie in tijden van economische crisis, wereldbrand en walgelijk globalistisch uitbuitkapitalisme. Met de kale beats en geweldige baslijnen van Fearn als ondersteuning is dit muzikaal ook een plaat waar je naar terug blijft grijpen. De stem van het volk? Fookin’ right, ya cunts!
8. Ghost :: Meliora      De Zweedse poppenkast van de potsierlijke Papa Emeritus en zijn nameless ghouls zet zijn veroveringstocht onverminderd verder. Op hun intussen derde plaat Meliora diept Ghost het muzikale universum van klassieke hardrock, proggy uitstapjes en knap gecomponeerde melodieën nog verder uit. En met succes: elk nummer is sterk geschreven, feilloos uitgevoerd en blijft onweerstaanbaar in de oren plakken. Popplaat van het jaar!
9. Baroness :: Purple      Het was bijna over en uit met de muziekcarrière van John Dyer Baizley. Arm kapot en band uit elkaar, je zou voor minder je gitaar aan de wilgen hangen. Maar de vecht- en levenslust van Baroness valt niet te onderschatten: met deze Purple geven Baizley en de zijnen een duidelijk signaal dat de band er weer staat als een bunker. Geen gigantische stap voorwaarts in het oeuvre, maar een samenvatting van de carrière van Baroness, gebald in acht nummers die staan als een huis en worde uitgevoerd met tonnen schwung en joie de vivre. En dat maakt de herrijzenis van Baroness des te indrukwekkender.
10. Oozing Wound :: Earth Suck      Ja ja!! Hij is eigenlijk van vorig jaar, we weten het! Maar kus allemaal mijn kloten: Oozing Wound laat alle thrashplaten van 2015 (waren die er trouwens?) mijlenver achter zich. Deze drie nozems uit Chicago mixen een met tonnen wiet doorwalmde cocktail van stoner, sludge, noiserock, thrash en een nogal apart gevoel voor humor door de blender, en creëeren daarmee een werkelijk onweerstaanbare en heftige sound waarop het even intens heabangen, moshen of trippen is. Of hoe zou je anders een nummer als “Hippie Speedball” omschrijven?
11. STUFF. :: STUFF.      Weer uit Gent, maar deze keer geen zware kost. De band rond drummer en componist Lander Gyselinck giet moeiteloos jazz, funk, hiphop en elektronica in een avontuurlijk, eclectisch en okselfris jasje. De plaat ontstond uit urenlange livesessies en jampartijen, maar klinkt verrassend coherent en gefocust. Een van de platen waar we een gans jaar door van hebben kunnen blijven genieten, en dat gaat nog wel even blijven zo. Staf hoor.
12. The Black Heart Rebellion :: People, when you see the smoke, do not think it is the fields they’re burning      Van post-hardcoreband naar occulte luistertrip, het artistieke parcours van het (wééral) Gentse The Black Heart Rebellion is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Met deze schitterend getitelde plaat wordt er weer een heuse stap richting van het sjamanisme gezet, en dat legt The Black Heart Rebellion geen windeieren. People, when you see the smoke, do not think it is the fields they’re burning gaat met de luisteraar op een onvoorspelbare trip door de jungle van het onderbewustzijn, zonder te weten waar je uitkomt. Eén van de bijzonderste luisterervaringen van 2015.
13. Your Highness :: City In Ruins      (bvp) wuifde dit jaar zijn stonerfetisj uit, maar kon toch niet om deze tour de force van het Antwerpse Your Highness heen. City In Ruins bundelt alle sterktes van Your Highness in een supergefocuste, ingenieus geschreven en excellent uitgevoerde stonerplaat. Met evenredig gebruik van hersens en spierballen bevestigt Your Highness zijn plaats als Belgische stonerroyalty, en een andere troonpretendent is nog niet in het zicht.
14. Oneohtrix Point Never :: Garden Of Delete      Met al dat rock, metal en jazzgeweld zouden we nog vergeten dat er dit jaar ook elektronicaplaten werden uitgebracht. Nog volop bezig om de schade te herstellen die EDM (de nu metal van de elektronica) heeft aangebracht, heeft de elektronische muziek het de laatste tijd knap lastig. Gelukkig komen er toch nog handjesvol innovatieve en spannende platen uit, zoals Garden Of Delete. Daniel Lopatins hoofd is nog steeds een ongrijpbare wirwar van kortsluitingen, waaruit steevast neurotische, naargeestige maar bij wijlen briljante muziek op. Op Garden Of Delete is het weer van dat: verknipte stemmen, verhakselde synths en beats die flirten met de grenzen van de abstractie. Fascinerende plaat die uw notie van het begrip ‘beluisterbaar’ enigszins zal bijstellen.
15. Sumac :: The Deal      Niet gerecenseerd, maar aan u om deze verborgen zwarte parel te ontdekken. De eerder toevallige samenwerking tussen Old Man Gloom’s Aaron Turner, Baptists’ Nick Yacyshyn en Russian Circles’ Brian Cook bracht deze stomende sludgepletwals voort. De logge, topzware sludgeriffs van Turner en Cook staan in schril contract met het vinnig maar intens en heftig hardcoredrumwerk van Yacyshyn. En dat contrasteert sterk, en botst regelmatig, maar na enkele luisterbeurten valt op dat dit een verdomd interessante plaat is. The Deal heeft lak aan conventies als songstructuur of luistercomfort, maar dat maakt dit album net dat tikkeltje intrigerender dan de gemiddelde sludgeplaat. Voor de durvers!

En verder:

Concerten van het jaar: Kamasi Wahington en Chelsea Wolfe (Le Guess Who?), Sleaford Mods en Lightning Bolt (Het Bos), Thou, Spidergawd & Oozing Wound(Roadburn), USA Out Of Vietnam en Carlton Melton (Desertfest) en Primus & The Chocolate Factory (AB), Motorpsycho (Villa Pace).

Festival van het jaar: zonder twijfel Le Guess Who? in Utrecht. Een blijvertje. Ook fijn dat de AB een soortgelijk festival in Brussel uit de grond gaat stampen met BRDCST. Zomerfestivals? Wat zijn dat?

Geestigste optreden van het jaar: Charlemagne Palestine op Le Guess Who?: de truc met de brandyglazen. *gniffelt nog wat na*

Meest verontrustende plaat van het jaar: Liturg‘s The Ark Work. We twijfelden al lang of Hunter Hunt-Hendrix geniaal of krankzinnig was. We beginnen langzamerhand het tweede te vrezen.

Pijnlijkste bakkes van het jaar: dat van de zanger van Shetahr, na kennismaking met het microfoonstatief tijdens Sleaford Mods in het Bos. Suits you, asshole!

Beste wens van het jaar: Houwdoe!