Sinds Amen Dunes in het voorjaar Love uitbracht, is het plaatje een onderdeel van het meubilair geworden bij muzikale meerwaardezoekers. Binnenkort kan je de Dunes nog eens aan het werk zien op het Le Guess Who? festival in Utrecht. Tijd voor een woordje uitleg van opperduin Damon McMahon bij de dromerige sound die toch met twee voeten in de modder staat.
enola: Zak je graag af naar de Low Countries?
Damon McMahon:“We waren hier met de vorige plaat al geweest voor het Kraakfestival. Sterke affiches, toffe releases daar bij KRAAK, echt iets om te koesteren for you Belgians. Dat was mijn eerste kennismaking met een fijn land waar muziek echt leeft en de mensen nog de tijd nemen om aandachtig naar muziek te luisteren.”
enola: Sommigen luisteren zelf de hele dag aandachtig naar Q-Music. Love klinkt een beetje als de missing link tussen White Light/White Heat van The Velvet Underground en de dubbele witte van The Beatles?
McMahon:“Hmm lots of white noise dus. Ja, The White Album is dan ook mijn favoriete album aller tijden. Het heeft een heel druggy klank zonder allerlei geluidseffecten en extraatjes. De druginess zit enkel in de manier van spelen en dat vind ik heel intrigerend.”
enola: Is dat een mission statement voor Amen Dunes: psychedelica zonder trucjes?
McMahon:“Absoluut, neem nu “Long Long Long” (van George Harrison, rj). Dat nummer gebruikt enkel de klassieke rockopstelling, aangevuld met een orgel en een piano. Heel basic, niets te blits of te trendy, maar wel een heel bezwerend stuk muziek en dat is iets wat we met Amen Dunes en Love ook proberen. En wat je zegt over The Velvet Underground, daar kan ik mij ook volledig in terugvinden. Precies dat New Yorkse repetitieve dat zij vaak gebruiken, kan ook heel hypnotiserend werken.”
enola: Is George Harrison de Beatle met wie je je het meest identificeert?
Mcmahon:“Nee, geen ik heb geen specifieke voorkeur tussen de vier. Zelfs Ringo heeft ook coole dingen geschreven, echt waar! Of neem die song op Love, “Sixteen”: toen ik die schreef, was ik echt een hele dag “Instant Karma” — met die grootse, galmende piano misschien wel Lennons mooiste solosingle — aan het beluisteren.”
enola: Hoe vertalen al die invloeden zich live?
Mcmahon:“Ik denk dat op het podium ook minder voor de hand liggende invloeden meespelen: musique concrète, Indische muziek en vooral jazz, allemaal stijlen waar ik graag aan denk wanneer we met Amen Dunes live spelen. Niet dat we letterlijk aan jazzcomposities gaan refereren, het zit hem meer in de feel bij het spelen. Geen leiders op het podium, elkaar constant beluisteren en eventueel aanvullen. Die insteek is soms ver te zoeken bij andere rockbands. Ook bij de productie van het album zijn die bronnen trouwens belangrijk. Alice Coltrane was iemand die we constant in ons achterhoofd hielden toen we aan het mixen waren.”
enola: Door jullie modus operandi is het spirituele nooit veraf. Zie je dat als een essentieel onderdeel van Amen Dunes of is dat een toevallig bijproduct?
McMahon:“Dat is de kern bij ons. Neem nu die albumtitel: die slaat niet zozeer op de romantische liefde, maar gaat eerder over pure toewijding, over het soort liefde waarbij men geeft zonder iets in de plaats te verlangen. Ik denk dat dat concept ook centraal staat bij vele vormen van spiritualisme en geloof.”
“Verder probeer ik ook het onderbewuste te verkennen in de muziek. Wanneer ik bijvoorbeeld de zang opneem, dan vind ik het interessant om eerst veel takes op te nemen zonder neergeschreven lyrics. Ik zing in die fase enkel gebrabbel en klanken, heel af en toe een woord misschien. Daarna pas, na een paar herbeluisteringen, begin je vanzelf woorden in die klanken te horen en zo schrijven de lyrics zichzelf een beetje.”
enola: Op Murder Dull Mind (2010) lijkt alles veel hermetischer te klinken dan op Through Donkey Jaw (2011) en Love (2014). Hoe zie je die evolutie zelf?
McMahon:“Murder Dull Mind heb ik destijds in China opgenomen. Ik was er helemaal alleen, met weinig sociaal contact, waardoor alles wat ik maakte introverter begon te klinken. Dat album gaat dan ook over mijn eigen psychologie en mijn identiteit als Amerikaan, die ineens zo fel opviel binnen die context. Op de laatste twee platen probeer ik eerder weg te blijven van dat soort van autoanalyse en nummers te maken waarin mijn eigen ego zo veel mogelijk op de achtergrond blijft. It’s all about letting go now.”
enola: Vocaal klink je bij elk nieuw album zelfzekerder. Wanneer begon je voor het eerst te zingen?
McMahon:“Mijn grootmoeder was een countryzangeres in West Virginia, een plek met veel bossen en bergen waar ikzelf als kind al graag met echo’s experimenteerde. Daarnaast waren er de platen van Bob Dylan en The Band, die ik van de eerste tot de laatste seconde meezong. Dat was allicht mijn eerste leerschool en in de daaropvolgende jaren leerde ik mijn ‘instrument’ verder te beheersen.”
“Maar de basis van Amen Dunes en van Love ligt daar ergens in de bossen van middle America. Daarom noem ik Love wel eens een cowboy worship album. Eigenlijk proberen we het etherische en de eenvoud te verbinden en dat is ook een zeer Amerikaanse gedachte.”
enola: Lonely Richard is een track die sterk tot de verbeelding spreekt, met die drie slepende gitaarakkoorden en cryptische lyrics.
McMahon:“Het is een bijzondere song geworden. Ik was aan de slag met diezelfde methode om zang op te nemen waarbij ik mezelf uitdaag om woorden in de klanken te herkennen en dan kwamen die zinnen over “My friends out there on the horizon” vanzelf. Het is nogal moeilijk om uit te leggen, maar ik denk dat het ik-personage en diegenen aan de horizon onderling inwisselbaar zijn. De mantra die ze elkaar constant blijven toewensen, “Have yourself a good time”, is even hulpeloos als hoopvol. Het is alleszins een van mijn favoriete tracks op het album.”
Amen Dunes speelt op 21 november in Brussel in het Maison des Musiques, op 22 november in Rotown in Rotterdamen op 23 november in Utrecht op het Le Guess Who? festival.