“Ben jij de baas? Wie is er eigenlijk de baas?” vraagt Damon McMahon zich af, wanneer een meisje uit het publiek hem verzoekt “Time” te spelen. De vraag stellen is ze beantwoorden: de baas deze zondagavond is Meneer Amen Dunes zelf, in een langgerekt hoogtepunt van een concert.
Dat “Time” wordt overigens niet gespeeld. Er moeten wegens tijdsgebrek keuzes gemaakt worden en McMahon kiest ervoor om af te sluiten met (het betere) “Believe”. Het is karakteriserend voor de eigenzinnige artiest die hij is, een zelfverzekerde goestedoener. McMahon startte tien jaar geleden met een band genaamd Inouk, die intrinsiek de capaciteiten had om mee te varen op de golf van The Strokes en Yeah Yeah Yeah’s. Hij koos echter andere, diepere wateren met Amen Dunes, een eenmansproject dat nu al jaren buiten de klassieke lijnen van folk, psychedelica en indie kleurt maar met het meest recente album Freedom toch een weloverwogen snok richting toegankelijkheid maakte.
Het mag dan ook niet verbazen dat Freedom de hoofdmoot van een uitgekiende setlist aanlevert. Een etherisch “Satudarah” trapt af, even later doet “Blue Rose” ieders heupen wiegen. Dezelfde wisselwerking tussen melancholie en dansbare frivoliteit die het album kenmerkte, zal ook de avond in DOK kleuren. Het ludieke “Calling Paul The Suffering” wordt voorafgegaan door het uit Love geplukte “Splits Are Parted”, een aan The Velvet Underground refererende slowburner. En zo deint het de hele tijd op en neer. Heel spontaan, nooit abrupt of geforceerd.
McMahon kan dan ook rekenen op een uitstekende begeleidingsband, die hem in staat stelt om onbevangen zijn ding te doen. De ritmesectie houdt de touwtjes strak in handen en valt nauwelijks op een foutje te betrappen. “Delicate” Steve Marion toont zich op gitaar een meer dan waardige vervanger voor Gus Seyffert en verder is er ook Panoram op de keyboards, die zich goed van zijn taak kwijt. Aan het einde van “Freedom” zetten ze samen een tandje bij, in een atmosferisch stuk psych-rock dat de temperatuur met twee graden doet stijgen. En ook “Skipping School”, dat op plaat al beklijft, vormt een hoogtepunt door hun samenspel.
“I don’t know but I’m doing fine, the weather is good”, zingt McMahon in datzelfde “Skipping School” en niets is minder waar. Hij maakt vanavond het mooie weer met zijn unieke stem die bijwijlen als een extra instrument fungeert. Zo zweeft hij in “Swim Up Behind Me” boven de ritmesectie uit, om er vervolgens onderdoor te duiken. De zang wordt hier zo organisch dat de woorden eerder gevoeld in plaats van gehoord kunnen worden.
Afsluiter “Believe”, een ode aan McMahons overleden moeder, voegt nog een extra laagje catharsis toe aan de reguliere set, en bissen wordt gedaan met een catchy “Miki Dora”. Het is een slot waarmee Amen Dunes andermaal zijn contrasten toont en bevestigt wat het album Freedom beloofde: dit is een act on top of his game. Ingetogen maar dansbaar. Weemoedig maar toegankelijk. Pienter en spontaan.
Een baas, kortom.
