Om afscheid te nemen van 2018 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar. De volledige lijst beluistert u hieronder.
”Goede muziek is spiritueel, ongekunsteld. Het is natuurlijk. Het wordt gevoeld en ontvangen,” liet Damon McMahon onlangs optekenen in Stereogum. Er zit wat in, die uitspraak. En geen enkel album in 2018 werd meer gevoeld dan Freedom
van McMahons eigenste Amen Dunes. Waar voorloper Love nog wat schizofreen kon lijken, strijkt Freedom alle psychedelische bulten en folky bochels plat in een warmbloedig, popgevoelig geheel. Gedaan ook met die obscure waas die rond Amen Dunes hing: er staat zowaar een zelfportret op de hoes. Weliswaar wat schuchter wegkijkend, lijkt McMahon te willen zeggen: dit ben ik hier, onvolmaakt en ongeforceerd, zonder excuses.
Het is een van de centrale thema’s van het album: acceptatie. Niet alleen van de zelf, maar ook van het verleden, van gemaakte fouten en geleden leed. McMahon heeft, wat dat laatste betreft, ook wel wat te aanvaarden gehad: het verlies van zijn moeder, de hardvochtige strengheid van een moeilijke vader,… Het leven ging hem niet bepaald voor de boeg, maar leidde wel van Philadelphia naar New York City en zijn compromisloze artiestenbestaan, dat op alle vlakken de antithese is van wat zijn vader voorop zag.
Een moedige keuze en in “Believe” herinnert McMahon zich dat het net de nagedachtenis van zijn moeder was die hem de kracht gaf om deze te maken. Liefde en dood raakten verstrengeld, maar vanuit een allesomvattende reddeloosheid groeide het geloof dat het leven toch wel de moeite waard is, als je er maar voor gaat. “Life goes on and this is just a song, but still I do it for you,” zingt McMahon met die unieke, ontheemde stem van hem. Steunend op een zompige gitaarriedel van Steve Marion strekt “Believe” zich traag uit. Als een dichte vriend legt dit liedje een arm om je schouders en fluistert in je oor: “alles komt goed, gast.” Meer hoeft dat soms niet te zijn om tot song van het jaar gekroond te worden.
