Neen, zelfs al willen we bij de aanblik van de onderaardse Witloofbar al eens “hmm, Cavern Club” mijmeren, aan The Beatles deden The Animen zaterdagavond helaas niet denken. Op ons verjaardagsfeest was het Zwitserse viertal dan wel in uitstekende doen, de magie van eerdere concerten dit jaar ontbrak een beetje. Memo niet gehad, jongens?
Kijk, wij geloven best dat de Britten een extra gen hebben dat ervoor zorgt dat hun refreinen steevast net dat tikje meer catchy zijn. Maar Amerikanen? Neen, die kunnen niets wat wij op dit vasteland ook niet kunnen. En dus houden we bij enola onze ogen maar al te graag open voor wat er muzikaal in Europa gebeurt. Hiphop uit Kopenhagen? Graag! Een Arcade Fire-achtig kleuterklasje uit Noorwegen? Bring it on. En Libertines/Arctic Monkeys-achtige good old rock-‘n-roll uit Zwitserland? We zijn al gekke heupswings aan het inzetten. En dus ontvingen we zaterdag maar al te graag The Animen om onze tweede verjaardag luister bij te zetten. En strak in het pak doen die dat met in stijl.
De intentieverklaring is er meteen met “Mr. Wang” waarin het woord “rock ’n roll” een tiental keer valt. Meteen vraagt bassist Robin Schneider wat publieksenthousiasme. Het is te vroeg, maar dat laat de groep niet aan zijn hart komen. Het sterke “The Road Taken” volgt meteen: snedige riff, scheurende mondharmonica, een tekst die Robert Frosts “The Road Not Taken” pittig van antwoord dient. We zijn stevig vertrokken, en dus wordt de groep ietwat overmoedig.
Het is nog vroeg in de set, maar toch gooit The Animen knaller “The French Letter” voor de leeuwen alsof ze nog genoeg songs van dit kaliber hebben. De bas snokt, de gitaren klinken jachtig, Théo Wyser smijt zich in zijn verhaal over een poilu die weet dat hij die Eerste Wereldoorlog niet zal overleven, maar in een brief aan zijn Marguérite toch de schijn wil ophouden. Hij scheurt zijn strot kapot, sleept het publiek mee in dat “soldier, we made you strong / Tomorrow we’ll be in France” en smijt zich meteen in het volgende nummer.
Zo knalt groep de songs achter elkaar aan als salvo’s uit een mitrailleur. Pat Boonecover “Speedy Gonzalez” eert nog eens opzichtig de vroege rock-‘n-rollroots van de groep, in “Alice In My Life” hoor je hoe hoe het heen-en-weerspelletje van Libertines ook is blijven plakken. En dan is er nog de heu5 de indruk ontdoen dat we de groep al beter hebben gezien. Dit is straf en aanstekelijk, maar we hebben de band zijn voorbeelden al zien overstijgen dankzij net dat tikje meer; een vonkje energie dat onblusbaar vuur betekende. Vandaag lijkt de trip richting België net iets te vermoeiend te zijn geweest.
Dat merk je ook in “Harder Than Stone”, de soulballad die als enige rustpunt geldt. Wyser, normaal gezegend met het soort strot waarvoor de woorden “Otis” en “Redding” worden bovengehaald, stapt al eens naast de toonladder, en rekt het nummer net dat tikje te lang, zodat we blij zijn wanneer “Salt Doll” het tempo opnieuw opdrijft. Het is één van de vier nieuwe nummers die de groep presenteert, en geen van alle overtuigen ze helemaal. “Tell The Kid” lijkt nog het meest af, maar aan “Are We There Yet” of “My Favorite Colour Is You” blijkt nog wat werk. Geen erg, die debuutplaat is pas uit: er is nog tijd voor we een opvolger verwachten.
Met ukelele-ditty “My Pretty Ballerina” zijn we in een eindspurt beland die eindelijk laat voelen waarom we The Animen over onze vloer wilden. Opnieuw doet Wyser met Schneider en gitarist Jool Marty een rondje Doherty-Barât, maar dan zonder het rommelige en slordige dat The Libertines zo afstotend kan maken. Een snedig “16 Smokin’ Gun” schudt nogmaals met de kont en andere lagere regionen, bezingt de verboden vrucht die een zestienjarige kan zijn (foei!) en Wyser lijkt eindelijk over zijn dipje heen te zijn.
Kan dus niet anders dan in een afgedwongen bisronde de nagel op de kop kloppen: “Shake! (On The Tabletops)”. Dat staan we dan al lang te doen. The Animen heeft onze liefde, zelfs op een iets minder dagje als vandaag.
