Als kinderen die in zilveren ballenbaden gouden wikkels vinden, als ouden van dagen die bij de kapper Luc Appermont als Klaagmuur krijgen, als Club Bruggesupporters die tussen hun sportkrant ‘goed voor een landstitel’ kanskaarten vinden. Beck is altijd die kleine dreuzel geweest die een ongekende magie boven de mensheid uittoverde. Meer dan eens vonden we onszelf terug in een reeds leeggelopen badkuip, dagdromend over wat Beck Hansen op dat moment aan het doen zou zijn, goed beseffend dat het ongetwijfeld onze verbeelding ver te boven ging.
Zeggen dat Beck van een koerswijziging op zijn tijd houdt, is niets nieuws. Zenuwachtig heen-en-weer botsen tussen diverse genres op Odelay, in eenieders armen uithuilen met Sea Change of iedereen over de bol aaien op Modern Guilt, zelden heeft Beck twee gelijkaardige platen gemaakt. Zelden, want Sea Change en recente worp Morning Phase liggen wel in elkaars verlengde. Niks zegt dat ook die keuze niet initieel experimenteel bedoeld was.
De laatste jaren had Becks experiment zich evenwel van de inhoud naar de vorm van zijn werk verlegd. Vrienden vlug-vlug klassieke albums laten coveren en eigenzinnig contribueren aan een Philip Glass remixalbum was interessant vanuit antropologisch oogpunt, maar intellectueel was vooral de keuze om een album enkel als bladmuziek uit te brengen opmerkelijk. Ooit verkocht bladmuziek als zoete broodjes, vandaag is zelfs een afgewerkt, meticuleus bijgeschaafd en tot in de puntjes verzorgd kleinood van triviale waarde. Verknipte tijden.
Anno 2014 kan creatief schrijverschap een duwtje in de rug gebruiken, vond ook Beck, en dus besloot hij zich in te schrijven in de mede door Dave Eggers opgestarte benefiet 826 National, dat jong, creatief talent kansen wil geven, onder andere via de opbrengsten van deze Song Reader. Het hele project beschrijven zou ons te ver leiden, maar de Warby Parker vanop de hoes is nauw verstrengeld met Eggers’ project.
Muzikaal leek een album geschreven door het ongebreidelde creatieve projectiel dat Beck is , maar ingezongen door betere en erg verscheiden zangers veelbelovend. Dat je Tweedy, Jack White, Juanes en Jack Black niet door eenzelfde ringetje kunt halen, hoeft geen verder betoog, maar onder Becks auspiciën leek dat eerder een kwaliteit dan een obstakel. Net op dat vlak schiet Song Reader tekort. Het moet voor een zo verscheiden schare artiesten bijna een buitenwetenschappelijke prestatie zijn om het werk van zo’n diverse artiest zo eentonig te brengen. Dat zowat alle artiesten — Laura Marling, Loudon Wainwright, Jeff Tweedy — bij wie we ons schier magische taferelen met Becks akkoorden in hun handen konden voorstellen ver onder hun eigen maat blijven, is niet minder wraakroepend.
Niet elke artiest rijdt evenwel een even scheve schaats. Jarvis Cocker doet het verdienstelijke op z’n Edgar Allen Poes, Jack White zit Lazaretto-gewijs een beetje op automatische piloot, maar zijn ”I’m Down” is desalniettemin toch hoekig en zwaarmoedig knarsend genoeg om een van de beste nummers op deze compilatie te zijn, en David Johanssen zet een chaos orchestrerende Tom Waits neer met wie het fijn whisky drinken is. Jason Isbell is geen slechte surrogaat-Springsteen en fun. heeft een fijne kerstsingle afgeleverd — balen dat het hoogzomer is.
Daar tegenover staat echter herrie die deze contreien in zeventig jaar niet meer gezien hebben. Lord Huron is het soort indiebandje dat de muziekklas op school beter niet ontgroeit, Norah Jones levert iets af van een banaliteit die gevoelsmatig tegen de Conventie van Genève indruist en Juanes’ bijdrage is absoluut een misdaad tegen de menselijkheid. Aardig wist-je-dat-je: voor hij voorzitter van de Andy Schleck-aficionado’swerd, startte Jean zijn carrière bij de heavymetalband Ekhymosis. Gieren!
Laat ons vooral blij zijn dat Beck deze matige verzameling songs niet als volwaardig album heeft uitgebracht. Hij staat volgende maand in Vorst om zijn wel machtig goede Morning Phase voor te stellen. Geloven ze bij Scientology in rehabilitatie?
