Over de oorlog raakt een mens niet uitverteld. Dat geldt zowel voor de Eerste als de Tweede Wereldoorlog en eigenlijk net zo goed voor de minder grote, maar daarom niet minder van verhalen voorziene conflicten. In het geval van Jarbinet is het de laatste Wereldoorlog die tot vertellen blijft nopen. Het oorspronkelijke tweeluik Airborne 44 is immers al aan zijn vijfde deel toe, al houdt de auteur wel vast aan het concept van tweedelige cycli.
Waar de tweede cyclus de landing in Normandië als achtergrond had, kiest Jarbinet voor de derde cyclus opnieuw voor het Ardennenoffensief. Al is dat offensief niet de kern van Als je moet overleven. Het verhaal voert de lezers immers mee terug naar de Verenigde Staten van voor de oorlog, toen een aanzienlijk deel van de inwoners niet wist van welk hout pijlen maken tijdens de genadeloze crisisjaren.
Banken legden bij bosjes beslag op huizen van inwoners die hun schulden niet konden aflossen, hele horden inwoners laadden hun weinige hebben en houden op een gammele kar of wagen en kozen voor de vlucht vooruit. Al kon die verschillende kanten opgaan. Waar gelukzoekers in grote aantallen de dust bowl en zijn moordende gevolgen voor het levensonderhoud van hun families trachtten te ontvluchten richting Californië, waren er anderen die kozen voor de German American Bund, een organisatie waarmee Amerikanen met Duitse roots vanaf 1936 het nieuwe bewind in het land van hun voorvaderen op Amerikaanse bodem lieten kiemen.
De keuze tussen president Roosevelts New Deal en het nazisme van de Bund zorgde voor breuklijnen in families die zouden doorlopen op verschillende continenten, wanneer de discussie tussen, simplistisch gezegd, links en rechts uitgroeide tot een conflict met wereldwijde omvang.
Jarbinet weet daarmee het bekende verhaal van het Ardennenoffensief met een weinig bekend stuk Amerikaans-Europese geschiedenis te larderen, wat van Als je moet overleven een boeiende vertelling maakt die doet benieuwen naar het nog te verschijnen slotstuk Oorlogswinter.
Als hij op deze manier te werk blijft gaan, kan Jarbinet nog wel enige tijd verder gaan met Airborne 44. Al was het maar omdat we ons afvragen hoe ’s mans tekenstijl verder zal evolueren. Het begint immers stilaan op te vallen dat de invloed van Hermann hoe langer hoe groter wordt, zeker wanneer Jarbinet zijn personages door de VS van de jaren dertig laat bewegen. Wat geen nadeel hoeft te zijn: de ietwat ruwe stijl gedijt prima bij het karakter van het verhaal en het monumentale landschap waarin het zich grotendeels afspeelt.
